ווארשיינליך געווען פאניק
ב"ה
ביטע ליינען מיינע שורות רואיג מיט שטארקע בטחון בה', כדי מ'זאל דאס פאלגנדע קיינמאל אומבאוואוסטזיניג אויסשפילן, בעזרת השי"ת.
איך שרייב דאס אלץ שטיצע פאר מענטשן, צו וויסן אז ס'איז דא האפענונג אפילו ווען מ'פילט אזוי האפענונגסלאז.
איך האב שוין געהאט געליינט אז ס'איז דא אזא עקספיריענס ווי א פאניק אטאקע, און מיינע אויגן זענען שוין לאנגע יארן פארדעם דורכגעלאפן די שורות וואס פרובירן צו מאכן פילן דעם ליינער וויאזוי עס עקספיריענסד זיך. אבער אז דאס וואס איך עקספיריענס איז זייער מעגליך דאס וואס זיי שרייבן דארט, דאס בין איך דאן נישט געווען אזוי זיכער. איך האב דאן שטארק געקלערט אז: ביי מיר איז עס עפעס אנדערש. איך זאל ליידן פון פלעין פאניק? וואס עפעס? קען דען זיין אז ס'זאל זיך פילן אזוי עכט? קען דען זיין אז דאס איז סתם "פאלש און פארפירעריש" ? סתם א געפיל? קען דען זיין אז מיינע אויסטערלישע אינטערעסאנטע געפילן וואס איך שפיר זאלן זיין פלעין דאס?
ביי מיר איז עפעס אנדערש. והא ראי' אז איך בין נישט פארפייניקט בכלל.
אנגעהויבן האט זיך ווי אלע וואס זיי האבן שוין געליטן דערפון וועלן פארציילן. מיט דעם וואס מיין אטענשאן האט זיך אנגעהויבן צוצולייגן צו דאס קלאפן פון מיין הארץ. "ס'פארפעלט פלוצלינג א קלאפ, און דאן נעמט זיך עס קלאפן שנעלער, און שטערקער, ווי געווענליך". און ס'האט טאקע געקלאפט שטערקער און שנעלער ווי געווענליך. שנעלער און שטערקער. שנעלער און שטערקער. "האב איך מיט די הארץ השם ישמרינו?..."
אדער האב איך עקספיריענסד ווי א געוויסע שוואכקייט, אדער שווינדל, כאפט מיר פלוצלינג אן. און אט פיהל איך א עקספיריענסאז איך גיי אט אט שטארבן. מיין נשמה גייט אט אט ארויספליען פון מיר. יא, אזוי פיהלט זיך ווען די נשמה פליהט ארויס. ס'הייבט מיך העכער און העכער און אט פליהט עס ארויס. ווי א דראון וואס פארט ארויף... אזא עקספיריענס איז עכט שרעקעדיג דורכצומאכן. עס פילט זיך ווי מינוטן פאר'ן הסתלקות.
וואס איז דאס געווען?
ווארשיינליך פאניק.
די אינטערעסאנטקייט דערפון איז, אז בשעת מ'ליידט דערפון, וויל זיך שווער גלייבן אז דאס שאפט זיך פון א נפשיות'דיגע פראצעס, און שאפט זיך גארנישטפון עפעס פיזיש. ס'לאזט זיך נישט גלייבן. מ'פיהלט עכט די נשמה ביים שפיץ נאז. ווייל א מענטש פילט זיך נארמאל, ער פיהלט "דאס איז די וועג וויאזוי א נארמאלער מענטש דארף פילן", און ער קען נישט גלייבן אז זיין נפש איז עפעס ארויס פון נארמאל. ער קען נישט גלייבן אז געפיל האט אזא כוח אויפן פיזישן גוף. ער קען דאס נישט, אדער וויל דאס נישט, אננעמען.
קען זיין אז דאס האט מיט מזלות. אלעס האט מיט מזלות. השי"ת פירט די וועלט מיט מזלות, פיין. און קען זיין אז דאס איז געקומען ווייל איך בין געווען צוגעוואוינט צו זיצן מער אליין. און דאס מאכט אז די מחשבות זאלן האבן מער פלאץ זיך צו צעשפרייטן. מער מקום פנוי פאר'ן דמיון צו אנטוויקלן דעם נפש און איר פירן אויף אירע פאנטאזירטע דרכים. קען זיין אז דאס איז געקומען האבנדיג געווען אין שפיטאל, און עקספיריענסד די גאנצע פארפייניקטע מצב דארט ביז ס'האט מיר פיזיש שטארק באנומען. אסאך זאכן קענען זיין.
האט איר אמאל געליינט פון די וואס גייען אדורך פאניק אטאקעס? אז זיי רופן הצלה אינמיטן נאכט? לאך...
דאס האב איך געהאט! זייענדיג זיכער ביי מיר אז דאס קען נישט זיין פאניק. ווען מ'פילט אז דאס הארץ נעמט זיך פלוצלינג קלאפן גאר שנעל דארף מען רופן הצלה ווי שנעלער. דאס איז נישט קיין ווערטל. (השם ישמרינו...) איך האב געטון צום זאך מיט א "רואיגקייט", און גערופן הצלה. זאגנדיג "רואיג" די מצב וואס איך פיהל, און געהאפט אז זיי גייען מיר נאך טרעפן לעבעדיג. אבער דאס אז ס'קען זיין פאניק בין איך געווען זיכער איז נישט וואס גייט פאר. "איך האב נישט פאניק. פאניק פון וואס??? איך בין זייער רואיג... מיין הארץ קלאפט עכט גאר שנעל און ס'איז א עמערדשענסי". איך האב שוין געזען מיט מיינע אויגן די קעפל "א יונגערמאן געטראפן געווארן פלוצלינג, קיינער ווייסט נישט פון וואס... " השם ישמרינו.
אבער דאס אלעס איז עכט? ס'איז ווארשיינליך געווען פאניק. די רגע זיי האבן געענדיגט טעסטן אז אלעס איז גאר גוט, האט זיך אלעס פלוצלינג בארואיגט. די הארץ האט זיך אויסגעהיילט אין איין רגע.
וואס העלפט צו וויסן אז דאס קען זיין פאניק, און נישט ערנסטער פון דעם? ווייל ווען מ'ווייסט אז ס'קען זיין פאניק, ווייסט מען אז מ'דארף זיך בארואיגן.
אבער וואס מיינט בארואיגן? וויאזוי מאכט מען דאס?
איך האב דאן פרובירט צו ארבעטן מיט מיין אטעם? אבער אן עכטע ערפאלג. הערן א רילעקסעשאן טעיפ, האט אויך כמעט נישט געארבעט. אויפגעבן אויף קאנטראל, האט אויך נישט געארבעט. איך קלער אז אויפגעבן אויף קאנטראל האט נישט געארבעט, אדער ווייל אין דעם פאל איז נישט דאס אנהאלטן קאנטראל געווען וואס האט געשאפן די פאניק, אדער ווייל מ'ווייסט נישט וועלכער אונטערבאוואוסטזיניגער קאנטראל מ'דארף דא אפלאזן. מ'פילט נישט באוואוסטזיניג וואס מ'האלט אן. מ'דארף פארדעם א עקספיריענסד טערעפיסט זאל אנווייזן וואס מ'האלט אן. דאס אנהאלטנדע קאנטראל קען זיין טיף אינעם נפש. די עצה פון "אקעי, איך גיי שטארבן, שמע ישראל..." (השם ישמרינו) האט אויך נישט געארבעט.
וואס ארבעט יא? איך ווייס נישט. איך ווייס אזויפיל אז ווען די נפש פון א מענטש פילט, איך רעד פון א געפיל, נישט א ידיעה, א געפיל! - ווי עפעס דרויעט, ווי ער איז שוצלאז, ער האט נישט קיין שטיצע, אפילו אויב דו מיינסט אז דו פילסט אז דו האסט דעם אייבערשטן אלץ שטיצע, אלץ שוץ, אבער דיין נפש פילט נישט די נאטורליכע אופן פון שוץ. ס'פילט פארפייניגט, פארלוירן, דערשראקן, אונטער עפעס א דרוק... אדער איז עס ארויס פון באלאנס אויף עפעס א אופן.
מיין עצה איז אפשר געווען זיך מער און שטערקער מחבר זיין צו מענטשן, און פילן זייער ווארעמקייט, זייער שטיצע זאל זיך איינזאפן אין מיין נפש, זייער נדיבות, אהבה'דיגע שטראלן, ארומנעמען מיך מיט זייער גוט ווארט, מיט זייער שמייכל, פילן ארומגענומען אין די ענדלאזע באקוועמליכקייט פון חברותא, נישט פילן אזוי אומבאשיצט, אזוי עלנד אויף מיין אייגענעם אקסל, דאס איז וואס קען זיין איז געווען די הילף בעזרת השי"ת. קען זיין...
קען זיין אז פאר יעדעם ארבעט עפעס אנדערש. קען זייער מעגליך זיין אז מ'דארף טרעפן די שורש "וואס פארפייניקט מיך". אבער ב"ה השי"ת האט מיך געראטעוועט פון דעם ביטערן עקספיריענס וואס רופט זיך 'פאניק אטאקעס'. און איך בין מחוייב אים צו דאנקען ברבים.
אסאך זכרונות זענען מיר פארבליבן פון יענע א פאר חדשימ'דיגער תקופה. אבער איך בין עס דורך. יא! ב"ה.
השי"ת זאל העלפן אויף ווייטער איך זאל זיין געזונט און לעבן א לאנגע גוטע לעבן. יא, דאס נפש פון א מענטש איז אינטערעסאנט און שטארק דינאמיש. ס'לאזט מיר איבער פארוואונדערט, מה רבו מעשיך ה'.
והשם הטוב עוזר ויעזור
ביטע ליינען מיינע שורות רואיג מיט שטארקע בטחון בה', כדי מ'זאל דאס פאלגנדע קיינמאל אומבאוואוסטזיניג אויסשפילן, בעזרת השי"ת.
איך שרייב דאס אלץ שטיצע פאר מענטשן, צו וויסן אז ס'איז דא האפענונג אפילו ווען מ'פילט אזוי האפענונגסלאז.
איך האב שוין געהאט געליינט אז ס'איז דא אזא עקספיריענס ווי א פאניק אטאקע, און מיינע אויגן זענען שוין לאנגע יארן פארדעם דורכגעלאפן די שורות וואס פרובירן צו מאכן פילן דעם ליינער וויאזוי עס עקספיריענסד זיך. אבער אז דאס וואס איך עקספיריענס איז זייער מעגליך דאס וואס זיי שרייבן דארט, דאס בין איך דאן נישט געווען אזוי זיכער. איך האב דאן שטארק געקלערט אז: ביי מיר איז עס עפעס אנדערש. איך זאל ליידן פון פלעין פאניק? וואס עפעס? קען דען זיין אז ס'זאל זיך פילן אזוי עכט? קען דען זיין אז דאס איז סתם "פאלש און פארפירעריש" ? סתם א געפיל? קען דען זיין אז מיינע אויסטערלישע אינטערעסאנטע געפילן וואס איך שפיר זאלן זיין פלעין דאס?
ביי מיר איז עפעס אנדערש. והא ראי' אז איך בין נישט פארפייניקט בכלל.
אנגעהויבן האט זיך ווי אלע וואס זיי האבן שוין געליטן דערפון וועלן פארציילן. מיט דעם וואס מיין אטענשאן האט זיך אנגעהויבן צוצולייגן צו דאס קלאפן פון מיין הארץ. "ס'פארפעלט פלוצלינג א קלאפ, און דאן נעמט זיך עס קלאפן שנעלער, און שטערקער, ווי געווענליך". און ס'האט טאקע געקלאפט שטערקער און שנעלער ווי געווענליך. שנעלער און שטערקער. שנעלער און שטערקער. "האב איך מיט די הארץ השם ישמרינו?..."
אדער האב איך עקספיריענסד ווי א געוויסע שוואכקייט, אדער שווינדל, כאפט מיר פלוצלינג אן. און אט פיהל איך א עקספיריענסאז איך גיי אט אט שטארבן. מיין נשמה גייט אט אט ארויספליען פון מיר. יא, אזוי פיהלט זיך ווען די נשמה פליהט ארויס. ס'הייבט מיך העכער און העכער און אט פליהט עס ארויס. ווי א דראון וואס פארט ארויף... אזא עקספיריענס איז עכט שרעקעדיג דורכצומאכן. עס פילט זיך ווי מינוטן פאר'ן הסתלקות.
וואס איז דאס געווען?
ווארשיינליך פאניק.
די אינטערעסאנטקייט דערפון איז, אז בשעת מ'ליידט דערפון, וויל זיך שווער גלייבן אז דאס שאפט זיך פון א נפשיות'דיגע פראצעס, און שאפט זיך גארנישטפון עפעס פיזיש. ס'לאזט זיך נישט גלייבן. מ'פיהלט עכט די נשמה ביים שפיץ נאז. ווייל א מענטש פילט זיך נארמאל, ער פיהלט "דאס איז די וועג וויאזוי א נארמאלער מענטש דארף פילן", און ער קען נישט גלייבן אז זיין נפש איז עפעס ארויס פון נארמאל. ער קען נישט גלייבן אז געפיל האט אזא כוח אויפן פיזישן גוף. ער קען דאס נישט, אדער וויל דאס נישט, אננעמען.
קען זיין אז דאס האט מיט מזלות. אלעס האט מיט מזלות. השי"ת פירט די וועלט מיט מזלות, פיין. און קען זיין אז דאס איז געקומען ווייל איך בין געווען צוגעוואוינט צו זיצן מער אליין. און דאס מאכט אז די מחשבות זאלן האבן מער פלאץ זיך צו צעשפרייטן. מער מקום פנוי פאר'ן דמיון צו אנטוויקלן דעם נפש און איר פירן אויף אירע פאנטאזירטע דרכים. קען זיין אז דאס איז געקומען האבנדיג געווען אין שפיטאל, און עקספיריענסד די גאנצע פארפייניקטע מצב דארט ביז ס'האט מיר פיזיש שטארק באנומען. אסאך זאכן קענען זיין.
האט איר אמאל געליינט פון די וואס גייען אדורך פאניק אטאקעס? אז זיי רופן הצלה אינמיטן נאכט? לאך...
דאס האב איך געהאט! זייענדיג זיכער ביי מיר אז דאס קען נישט זיין פאניק. ווען מ'פילט אז דאס הארץ נעמט זיך פלוצלינג קלאפן גאר שנעל דארף מען רופן הצלה ווי שנעלער. דאס איז נישט קיין ווערטל. (השם ישמרינו...) איך האב געטון צום זאך מיט א "רואיגקייט", און גערופן הצלה. זאגנדיג "רואיג" די מצב וואס איך פיהל, און געהאפט אז זיי גייען מיר נאך טרעפן לעבעדיג. אבער דאס אז ס'קען זיין פאניק בין איך געווען זיכער איז נישט וואס גייט פאר. "איך האב נישט פאניק. פאניק פון וואס??? איך בין זייער רואיג... מיין הארץ קלאפט עכט גאר שנעל און ס'איז א עמערדשענסי". איך האב שוין געזען מיט מיינע אויגן די קעפל "א יונגערמאן געטראפן געווארן פלוצלינג, קיינער ווייסט נישט פון וואס... " השם ישמרינו.
אבער דאס אלעס איז עכט? ס'איז ווארשיינליך געווען פאניק. די רגע זיי האבן געענדיגט טעסטן אז אלעס איז גאר גוט, האט זיך אלעס פלוצלינג בארואיגט. די הארץ האט זיך אויסגעהיילט אין איין רגע.
וואס העלפט צו וויסן אז דאס קען זיין פאניק, און נישט ערנסטער פון דעם? ווייל ווען מ'ווייסט אז ס'קען זיין פאניק, ווייסט מען אז מ'דארף זיך בארואיגן.
אבער וואס מיינט בארואיגן? וויאזוי מאכט מען דאס?
איך האב דאן פרובירט צו ארבעטן מיט מיין אטעם? אבער אן עכטע ערפאלג. הערן א רילעקסעשאן טעיפ, האט אויך כמעט נישט געארבעט. אויפגעבן אויף קאנטראל, האט אויך נישט געארבעט. איך קלער אז אויפגעבן אויף קאנטראל האט נישט געארבעט, אדער ווייל אין דעם פאל איז נישט דאס אנהאלטן קאנטראל געווען וואס האט געשאפן די פאניק, אדער ווייל מ'ווייסט נישט וועלכער אונטערבאוואוסטזיניגער קאנטראל מ'דארף דא אפלאזן. מ'פילט נישט באוואוסטזיניג וואס מ'האלט אן. מ'דארף פארדעם א עקספיריענסד טערעפיסט זאל אנווייזן וואס מ'האלט אן. דאס אנהאלטנדע קאנטראל קען זיין טיף אינעם נפש. די עצה פון "אקעי, איך גיי שטארבן, שמע ישראל..." (השם ישמרינו) האט אויך נישט געארבעט.
וואס ארבעט יא? איך ווייס נישט. איך ווייס אזויפיל אז ווען די נפש פון א מענטש פילט, איך רעד פון א געפיל, נישט א ידיעה, א געפיל! - ווי עפעס דרויעט, ווי ער איז שוצלאז, ער האט נישט קיין שטיצע, אפילו אויב דו מיינסט אז דו פילסט אז דו האסט דעם אייבערשטן אלץ שטיצע, אלץ שוץ, אבער דיין נפש פילט נישט די נאטורליכע אופן פון שוץ. ס'פילט פארפייניגט, פארלוירן, דערשראקן, אונטער עפעס א דרוק... אדער איז עס ארויס פון באלאנס אויף עפעס א אופן.
מיין עצה איז אפשר געווען זיך מער און שטערקער מחבר זיין צו מענטשן, און פילן זייער ווארעמקייט, זייער שטיצע זאל זיך איינזאפן אין מיין נפש, זייער נדיבות, אהבה'דיגע שטראלן, ארומנעמען מיך מיט זייער גוט ווארט, מיט זייער שמייכל, פילן ארומגענומען אין די ענדלאזע באקוועמליכקייט פון חברותא, נישט פילן אזוי אומבאשיצט, אזוי עלנד אויף מיין אייגענעם אקסל, דאס איז וואס קען זיין איז געווען די הילף בעזרת השי"ת. קען זיין...
קען זיין אז פאר יעדעם ארבעט עפעס אנדערש. קען זייער מעגליך זיין אז מ'דארף טרעפן די שורש "וואס פארפייניקט מיך". אבער ב"ה השי"ת האט מיך געראטעוועט פון דעם ביטערן עקספיריענס וואס רופט זיך 'פאניק אטאקעס'. און איך בין מחוייב אים צו דאנקען ברבים.
אסאך זכרונות זענען מיר פארבליבן פון יענע א פאר חדשימ'דיגער תקופה. אבער איך בין עס דורך. יא! ב"ה.
השי"ת זאל העלפן אויף ווייטער איך זאל זיין געזונט און לעבן א לאנגע גוטע לעבן. יא, דאס נפש פון א מענטש איז אינטערעסאנט און שטארק דינאמיש. ס'לאזט מיר איבער פארוואונדערט, מה רבו מעשיך ה'.
והשם הטוב עוזר ויעזור
