מיין בלוטיגע פורים שפיל.
איך וויל מיך פארשטעלן פאר א בער, וואס? איך וויל מיך פארשטעלן פאר א בער, איך ווייס נישט צי ס'וועט זיין מיין סייז....
ער וויל זיין ווי א בער, וואס גיי איך זיין?
מיר איז עס שווער, איך האב נישט קיין פלאן.
המן מען הענגט, מיינע צרות איך ווער נישט פטור.
עס פייניגט און בענקט, איך זוך מיין פאטער.
זיך פארשטעלן ווי א האן, אין ארום גיין קרייען?
איך גיי עס נישט טאן, איך גיי נישט טרייען.
פארשטעלן ווי א עלעפאנט?, מיטן אראפגעלאזטע נאז?,
נישט אינטערעסאנט, כ'וועל ערקלערן פארוואס.
איך וויל זיך נישט פארשטעלן, זאג מיר פארוועמען.
איך גיי דא געפעלן, נישט מיינע פראבלעמען.
מיינע חבירים פארמאגן, א טאטע זיך צו באווייזן.
ביי מיר זיך שלאגן, איז מיין מאמע'ס שפייזן.
אלע קינדער קוקן ארויס, ס'קומט שוין פורים.
אין מיין צעבראכענע הויז, הער איך יעצט שיעורים.
ווען דיין טאטע וועט רופן, פרעגן אויב דו ווילסט גיין.
ער גייט זיין בגילופין, ענטפער אים א פעסטע ניין.
דארפסט אים די אמת זאגן, וואס עס באדערט דיר.
ער קען דיר נאך שלאגן, כאטש פאסירט האט עס קיינמאל פריער.
אויב די האסט מורא פון עמען, זאג אים עס קלאר .
אויב וועסטו זיך שעמען, האב איך געווארנט בעפאר.
זאלסט נאכדעם נישט פראבירן, ביי מיר זוכן שוץ.
איך גיי דיך איגנארירן, מוטשע דיך מיט דיין אייגענע שמוץ.
מאמי דאס אליין, רייסט אויף א לאטע.
שוין יעצט איך וויין, וויאזוי דו רופסט מיין טאטע.
איך האב אים ליעב אזוי, פונקט ווי דיר.
דאס איז מיין געבוי, פון ביידע איך עקזיסטיר.
איך ווער אין האלב צופליקט, ווען אזוי דו רעדסט.
פון דיר אפגערוקט, האסטו מיר יעצט.
טאקע יעצט בין איך קליין, אן אומבאהאלפן קינד.
איך וועל נאך אויפשטיין, און זעהן מיין וואונד.
איך גיי זיך נישט בענקן, נאך די סטראשען און שפילן.
אבער יא געדענקן, וויאזוי דו האסט מיר געמאכט פילן.
איך וויל צו מיין טאטע גיין, ס'איז פול די טייכל.
אויף פורים מיטאג וועל איך צוריק זיין, פארשטעלט מיט א שמייכל.
איידער מיר מען פארשרייט, דערמאנען איז מיר א חובה.
אויף טאטעס די זעלביגע גייט, אלא דיבור הכתוב בהווה.
גיבט מיר נאך איין מינוט, עס זאל ענק געפעלן.
מיין פורים שפיל מיט בלוט, וועל איך פאר-שטעלן.
פארן ניגון וועל איך נוצן, פון מגילת אסתר מיט געזאנג.
עס איז נישט קיין וויצן, נאר עס טוט מיר באנק.
1:
איך דריי זיך ארום אליין,
כבין געבליבן עלענד ווי א שטיין,
איך בין נאר א קליין אינגל,
מיין טאטע מאמע געווארן א סינגל,
1:
איך בין אריין געפאלן אין א זומפ,
אויפן גאס מען הענגט מיין שטרימפ,
איך בין אזוי ציקראכן,
איעדער מיט מיר טוט קאכן,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטע,
געכאפט א רגע א צעדרייטע,
העכער מיין קאפ זיך ביטער צופליקט,
אין יעדער שפירט זיך באגליקט,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטע,
געכאפט א רגע א צעדרייטע,
העכער מיין קאפ זיך ביטער צופליקט,
אין יעדער שפירט זיך באגליקט,
1:
נייע וועגן זיך זוכן,
מיין תכלית נישט פארקריכן,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
1:
מיר נאך א געלעגנהייט געבן,
צו קענען ווייטער אנגיין אין לעבן,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטע,
מיט א שטארקע רצון א גרייטע,
הענגן די מחלוקת אויפן שטריק,
און לאזן מיך טרעפן דעם גליק,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטן,
קען מען די מצב בייטן,
עס פעלט נישט אויס די שטיק,
און גיבט מיר מיין לעבן צוריק,
1:
ענקער דיפערענצן וויל איך נישט הערן,
מיין לעבן איז שוין גענוג א שווערן,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
1:
איך וויל קענען גיין און קומען,
וויאזוי עס טוט מיר שטימען,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
ער וויל זיין ווי א בער, וואס גיי איך זיין?
מיר איז עס שווער, איך האב נישט קיין פלאן.
המן מען הענגט, מיינע צרות איך ווער נישט פטור.
עס פייניגט און בענקט, איך זוך מיין פאטער.
זיך פארשטעלן ווי א האן, אין ארום גיין קרייען?
איך גיי עס נישט טאן, איך גיי נישט טרייען.
פארשטעלן ווי א עלעפאנט?, מיטן אראפגעלאזטע נאז?,
נישט אינטערעסאנט, כ'וועל ערקלערן פארוואס.
איך וויל זיך נישט פארשטעלן, זאג מיר פארוועמען.
איך גיי דא געפעלן, נישט מיינע פראבלעמען.
מיינע חבירים פארמאגן, א טאטע זיך צו באווייזן.
ביי מיר זיך שלאגן, איז מיין מאמע'ס שפייזן.
אלע קינדער קוקן ארויס, ס'קומט שוין פורים.
אין מיין צעבראכענע הויז, הער איך יעצט שיעורים.
ווען דיין טאטע וועט רופן, פרעגן אויב דו ווילסט גיין.
ער גייט זיין בגילופין, ענטפער אים א פעסטע ניין.
דארפסט אים די אמת זאגן, וואס עס באדערט דיר.
ער קען דיר נאך שלאגן, כאטש פאסירט האט עס קיינמאל פריער.
אויב די האסט מורא פון עמען, זאג אים עס קלאר .
אויב וועסטו זיך שעמען, האב איך געווארנט בעפאר.
זאלסט נאכדעם נישט פראבירן, ביי מיר זוכן שוץ.
איך גיי דיך איגנארירן, מוטשע דיך מיט דיין אייגענע שמוץ.
מאמי דאס אליין, רייסט אויף א לאטע.
שוין יעצט איך וויין, וויאזוי דו רופסט מיין טאטע.
איך האב אים ליעב אזוי, פונקט ווי דיר.
דאס איז מיין געבוי, פון ביידע איך עקזיסטיר.
איך ווער אין האלב צופליקט, ווען אזוי דו רעדסט.
פון דיר אפגערוקט, האסטו מיר יעצט.
טאקע יעצט בין איך קליין, אן אומבאהאלפן קינד.
איך וועל נאך אויפשטיין, און זעהן מיין וואונד.
איך גיי זיך נישט בענקן, נאך די סטראשען און שפילן.
אבער יא געדענקן, וויאזוי דו האסט מיר געמאכט פילן.
איך וויל צו מיין טאטע גיין, ס'איז פול די טייכל.
אויף פורים מיטאג וועל איך צוריק זיין, פארשטעלט מיט א שמייכל.
איידער מיר מען פארשרייט, דערמאנען איז מיר א חובה.
אויף טאטעס די זעלביגע גייט, אלא דיבור הכתוב בהווה.
גיבט מיר נאך איין מינוט, עס זאל ענק געפעלן.
מיין פורים שפיל מיט בלוט, וועל איך פאר-שטעלן.
פארן ניגון וועל איך נוצן, פון מגילת אסתר מיט געזאנג.
עס איז נישט קיין וויצן, נאר עס טוט מיר באנק.
1:
איך דריי זיך ארום אליין,
כבין געבליבן עלענד ווי א שטיין,
איך בין נאר א קליין אינגל,
מיין טאטע מאמע געווארן א סינגל,
1:
איך בין אריין געפאלן אין א זומפ,
אויפן גאס מען הענגט מיין שטרימפ,
איך בין אזוי ציקראכן,
איעדער מיט מיר טוט קאכן,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטע,
געכאפט א רגע א צעדרייטע,
העכער מיין קאפ זיך ביטער צופליקט,
אין יעדער שפירט זיך באגליקט,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטע,
געכאפט א רגע א צעדרייטע,
העכער מיין קאפ זיך ביטער צופליקט,
אין יעדער שפירט זיך באגליקט,
1:
נייע וועגן זיך זוכן,
מיין תכלית נישט פארקריכן,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
1:
מיר נאך א געלעגנהייט געבן,
צו קענען ווייטער אנגיין אין לעבן,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטע,
מיט א שטארקע רצון א גרייטע,
הענגן די מחלוקת אויפן שטריק,
און לאזן מיך טרעפן דעם גליק,
2:
פון איין מינוט אויפן צווייטן,
קען מען די מצב בייטן,
עס פעלט נישט אויס די שטיק,
און גיבט מיר מיין לעבן צוריק,
1:
ענקער דיפערענצן וויל איך נישט הערן,
מיין לעבן איז שוין גענוג א שווערן,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
1:
איך וויל קענען גיין און קומען,
וויאזוי עס טוט מיר שטימען,
מען קען זיך נישט אויפפירן ווי חיות,
נאר צוליב א פעלענדע שלום בית,
ווייל א טאטע בלייבט א טאטע....
