נעמען איין מצוה אויף די חשבן פון אנדערע איז אויסגעהאלטן? ליינט דא.
ארויסגענומען פון טיב הקהילה און אידיש
בנשיאות הרה"צ רבי גמליאל הכהן רבינוביץ שליט"א
אין צענטער פון די צענטראלע שטיבלעך שטייט א יונגערמאן א תלמיד חכם, און שטרענגט אן זיינע אויערן,
וועלנדיג הערן אויב פון ערגעץ קומט ארויס א קול פון קדיש אדער קדושה,
און ווען ער הערט דאס וואס ער האט געזוכט,
לויפט ער מיט איין אטעם צום ריכטונג פון וואו דער קול איז געקומען,
און אזוי לויפנדיג קערט ער איבער עטליכע שטענדערס און טישן אנגעהויפנט מיט ספרים,
שטופט עטליכע עלטערע אידן און ווארפט אראפ עטליכע קליינע קינדער,
דער עיקר אז ער האט נישט דערלייגט דעם קדיש, קדושה אדער ברכו...
אט דער מענטש – איז אונז אליין.
דער שילדערונג איז טאקע זייער עקסטרעם, אבער
פונדעסטוועגן פירן מיר זיך אויף גאנץ ענדליך דערצו,
זייענדיג באשעפטיגט מיט איין מצוה,
און אויפן וועג צוטרעטן מיר און זענען מבטל אלע אנדערע תרי"ג מצוות.
איינער באשליסט אז ער וועט מקדיש זיין אלע זיינע טעג פאר לימוד התורה,
און דערפאר דאוונט ער נישט אזוי ווי עס דארף צו זיין,
אדער האלט ער זיך צוריק פון טון חסד מיט אנדערע אדער אפילו צו העלפן פאר זיין הויזגעזינד,
וויבאלד ער האט מורא פון ביטול תורה.
אזוי אויך פארקערט,
איינער וואס האט באשלאסן אז ער גייט אריינלייגן אלע זיינע כוחות און פארמעגן אין חסד,
אבער ער פארגעסט צו דאווענען און לערנען...
דער אויבערשטער זאגט צו משה רבינו " אך את שבתתי תשמרו" און רש"י ערקלערט,
אז אפילו אויב מען וועט זיין פאריאגט און פארנעומען מיטן טון די הייליגע ארבעטפונעם משכן,
זאל דער שבת נישט פארשטופט ווערן פון איר.
דאס מיינט צו זאגן,
אז אויך אויב עס איז יעצט דא א חשוב'ע מצוה וואס דער אויבערשטער האט אונז באפוילן זיך צו באשעפטיגן אין איר,
און אפילו אויב די מצוה טראגט יעצט א שטארקערער דין קדימה,
פונדעסטוועגן טוט דאס בויען דעם משכן נישט דוחה זיין דעם שבת,
אזוי אויך ווער עס איז עוסק אין איין מצוה איז נישט פטור פון טון די אנדערע מצוות.
(אויסער אזעלכע מצוות וואו עס שטייט קלאר אז ווער עס איז עוסק אין זיי איז פטור פון טון
אנדערע מצוות).
און אזוי שרייבט דער הייליגער חזון איש זצוק"ל, אז זיינע רבי'ס האבן אים געלערנט,
אז ביי יעדער זאך זאל זיך א מענטש עצה'ן מיט די ארבעה חלקי שולחן ערוך.
עס איז טאקע א גוטע זאך אז א מענטש זאל זיך נעמען איין מצוה וואס דאס זאל זיין "זיין מצוה",
אויף וועלכע ער איז ספעציעל מקפיד, מער ווי אלע אנדערע מצוות,
אזוי ווי מיר האבן שוין געהערט אויף גדולי ישראל וועלכע האבן זיך אויסגעוועלט א ספעציעלע מצוה.
איינער האט אסאך עוסק געווען אין לערנען די הייליגע תורה,
א צווייטער האט זיך אסאך אפגעגעבן אין עבודת התפילה,
און א דריטער האט דווקא אסאך זיך באשעפטיגט אין די מצוה פון פדיון שבויים.
פונדעסטוועגן איז קלאר ביי אונז אז דאס איז נישט געקומען
אויפן חשבון פון אנדערע מצוות.
דעריבער וועלן מיר אויך אכטונג געבן ׁשלא יצא שכרנו בהפסדנו,
אז דער שכר וואס מיר וועלן באקומען פאר די מצוה זאל נישט זיין ווייניגער
ווי דער פארלוסט וואס מיר וועלן ח"ו האבן פון דאס וואס איז צוגעברענגט געווארן
דורכדעם.
און ווען מיר זענען מקבל אויף זיך א געוויסע מצוה אדער גוטער מנהג,
זאל עס נישט קומען אויפן חשבון פון קיין שום אנדערע מצוה.
בנשיאות הרה"צ רבי גמליאל הכהן רבינוביץ שליט"א
אין צענטער פון די צענטראלע שטיבלעך שטייט א יונגערמאן א תלמיד חכם, און שטרענגט אן זיינע אויערן,
וועלנדיג הערן אויב פון ערגעץ קומט ארויס א קול פון קדיש אדער קדושה,
און ווען ער הערט דאס וואס ער האט געזוכט,
לויפט ער מיט איין אטעם צום ריכטונג פון וואו דער קול איז געקומען,
און אזוי לויפנדיג קערט ער איבער עטליכע שטענדערס און טישן אנגעהויפנט מיט ספרים,
שטופט עטליכע עלטערע אידן און ווארפט אראפ עטליכע קליינע קינדער,
דער עיקר אז ער האט נישט דערלייגט דעם קדיש, קדושה אדער ברכו...
אט דער מענטש – איז אונז אליין.
דער שילדערונג איז טאקע זייער עקסטרעם, אבער
פונדעסטוועגן פירן מיר זיך אויף גאנץ ענדליך דערצו,
זייענדיג באשעפטיגט מיט איין מצוה,
און אויפן וועג צוטרעטן מיר און זענען מבטל אלע אנדערע תרי"ג מצוות.
איינער באשליסט אז ער וועט מקדיש זיין אלע זיינע טעג פאר לימוד התורה,
און דערפאר דאוונט ער נישט אזוי ווי עס דארף צו זיין,
אדער האלט ער זיך צוריק פון טון חסד מיט אנדערע אדער אפילו צו העלפן פאר זיין הויזגעזינד,
וויבאלד ער האט מורא פון ביטול תורה.
אזוי אויך פארקערט,
איינער וואס האט באשלאסן אז ער גייט אריינלייגן אלע זיינע כוחות און פארמעגן אין חסד,
אבער ער פארגעסט צו דאווענען און לערנען...
דער אויבערשטער זאגט צו משה רבינו " אך את שבתתי תשמרו" און רש"י ערקלערט,
אז אפילו אויב מען וועט זיין פאריאגט און פארנעומען מיטן טון די הייליגע ארבעטפונעם משכן,
זאל דער שבת נישט פארשטופט ווערן פון איר.
דאס מיינט צו זאגן,
אז אויך אויב עס איז יעצט דא א חשוב'ע מצוה וואס דער אויבערשטער האט אונז באפוילן זיך צו באשעפטיגן אין איר,
און אפילו אויב די מצוה טראגט יעצט א שטארקערער דין קדימה,
פונדעסטוועגן טוט דאס בויען דעם משכן נישט דוחה זיין דעם שבת,
אזוי אויך ווער עס איז עוסק אין איין מצוה איז נישט פטור פון טון די אנדערע מצוות.
(אויסער אזעלכע מצוות וואו עס שטייט קלאר אז ווער עס איז עוסק אין זיי איז פטור פון טון
אנדערע מצוות).
און אזוי שרייבט דער הייליגער חזון איש זצוק"ל, אז זיינע רבי'ס האבן אים געלערנט,
אז ביי יעדער זאך זאל זיך א מענטש עצה'ן מיט די ארבעה חלקי שולחן ערוך.
עס איז טאקע א גוטע זאך אז א מענטש זאל זיך נעמען איין מצוה וואס דאס זאל זיין "זיין מצוה",
אויף וועלכע ער איז ספעציעל מקפיד, מער ווי אלע אנדערע מצוות,
אזוי ווי מיר האבן שוין געהערט אויף גדולי ישראל וועלכע האבן זיך אויסגעוועלט א ספעציעלע מצוה.
איינער האט אסאך עוסק געווען אין לערנען די הייליגע תורה,
א צווייטער האט זיך אסאך אפגעגעבן אין עבודת התפילה,
און א דריטער האט דווקא אסאך זיך באשעפטיגט אין די מצוה פון פדיון שבויים.
פונדעסטוועגן איז קלאר ביי אונז אז דאס איז נישט געקומען
אויפן חשבון פון אנדערע מצוות.
דעריבער וועלן מיר אויך אכטונג געבן ׁשלא יצא שכרנו בהפסדנו,
אז דער שכר וואס מיר וועלן באקומען פאר די מצוה זאל נישט זיין ווייניגער
ווי דער פארלוסט וואס מיר וועלן ח"ו האבן פון דאס וואס איז צוגעברענגט געווארן
דורכדעם.
און ווען מיר זענען מקבל אויף זיך א געוויסע מצוה אדער גוטער מנהג,
זאל עס נישט קומען אויפן חשבון פון קיין שום אנדערע מצוה.
