אליין אינעם פעלד פונעם נפש.
כ'זוך צו שרייבן, כ'בין אזוי אליין.
מיינע דורכגענג קיינער פארשטייט, כ'בין אליין.
טעראפי געפרעגט גענטפערט, כ'בין אליין.
אסאך סארטן טעראפי, כ'בין אליין.
צומישט, כ'בין אליין.
וואו גיי איך ווייטער? כ'בין אליין.
ווער בין איך? כ'בין אליין.
ענטפערן מוז איך, כ'בין אליין.
די ליסט קען זיך ציען און ציען ווי ווייט די מעגליכקייט טראגט,
די פעלד פון נפש איז ווייט מען קען ווערן אזוי צומישט און צו'חוש'ט,
כ'בין שוין געווען ביי אלע סארטן און יעדער מיט די איינציגסטע זאך,
איך אליין בין אחראי.
ווי א דינער אינעם העלן טאג,
קיינער קען מיך טאקע נישט העלפן, כ'האב געוואוסט.
אבער אנא אני בא וואו קען איך מיך צאמנעמען צו וויסן וואו כ'דארף גיין?
כבלייב צומישט....
כשרייב זייער צומישט ווייל אין די מצב בין איך יעצט קען איך עס אפילו נישט דיסקרייבן, דאס איז בעצם די וועג פון געפילן ביי טעראפי, עכ"פ אזוי פארזיכערט מיך מיין טעראפיסט, ווען אונזער עולם זאל זיין אפען דערמיט אינגאנצן וואלט אזויפיל לייכטער געווען, מיין חבר אין ביהמ"ד וואלט מיך פארשטאנען ווען כ'רעד צו איהם וועגן פילינגס, און נישט מיך אנקוקן ווי פון די לבנה אראפ דו פילסט?
סאיז א ווייטאג אז אזא קריטישע נושא זאל באגראבן ווערן אונטער די דאכענע, בלויז ווייל איך פארשטיי נישט. ווען אין פאקט איז עס א נחלת הכלל. און אפשר גאר איז עס אפילו געווארן ערגער, ווייל מען באהאלט עס, און מען פילט זיך אויסגעשפילט אז כ'האב ענקזייעטי כ'האב פחדים. סאיז נישט קיין בער, וואס אנטלויפסט סאיז נארמאל צו האבן פחד, און יא ס'קען זיך מאכן אז איך פיל עס שטערקער ווי דיר, יא כ'האב מורא צוקומען אין ביהמ"ד ווייל אפשר גייט איינער חאליש'ן,אבער כ'בין נישט משוגע, כ'בין נארמאל. ס'איז יתכן ס'איז א פראבלעם און כ'דארף הילף, ליהוי ידוע אבער אז רוב מענטל העלט אישוס ווערט נאר ערגער ווייל סאיז א פארמאכטע נושא.
די נושא פון מענטל העלט הערשט טאקע ביים ציבור א שטארקע אויפוואכונג, הגם די התנגדות דערצו איז נישט צופיל קלענער געווארן ביי געוויסע. אבער ביי די אינווידואל הערשט א ריזיגע ריזיגע לאך, זיך גיין העלפן איז היינט פון די נארמאלסטע נארמען עכ"פ ס'ווערט שטערקער און שטערקער, פאר'ן יחיד איז עס עכט נאך א צומישטע זאך בפרט ווען דו ביסט אליין מחליט כ'דארף הילף, סאיז דא אן אויסוואל פון פארשידענע סארטן, פון עכטע סארט טעראפי ענערגי ביז מענטערינג און נאך, און מען בלייבט סטאק, וואו גיי איך ווייטער? און ס'הייבט פליסן מחשבות ווער זאגט כ'דארף מיך בכלל העלפן וכדומה, וואס דאס לייגט נאר צו פרעשור, און טאקע ברם זכור לטוב די אלע ארגאניזאציעס וואס ס'איז דא היינט, אבער אין מיינע ד' אמות פיל איך דאס נישט.
פארוואס האב איך דאס געשריבן? וואס וועל איך האבן דערפון? גייט מיך עס צו העלפן צום לעבן? פארוואס שעיר איך עס מיט'ן ציבור? וואס וויל איך אז די רעאקציע פון ציבור זאל זיין? און פארוואס?
מיינע דורכגענג קיינער פארשטייט, כ'בין אליין.
טעראפי געפרעגט גענטפערט, כ'בין אליין.
אסאך סארטן טעראפי, כ'בין אליין.
צומישט, כ'בין אליין.
וואו גיי איך ווייטער? כ'בין אליין.
ווער בין איך? כ'בין אליין.
ענטפערן מוז איך, כ'בין אליין.
די ליסט קען זיך ציען און ציען ווי ווייט די מעגליכקייט טראגט,
די פעלד פון נפש איז ווייט מען קען ווערן אזוי צומישט און צו'חוש'ט,
כ'בין שוין געווען ביי אלע סארטן און יעדער מיט די איינציגסטע זאך,
איך אליין בין אחראי.
ווי א דינער אינעם העלן טאג,
קיינער קען מיך טאקע נישט העלפן, כ'האב געוואוסט.
אבער אנא אני בא וואו קען איך מיך צאמנעמען צו וויסן וואו כ'דארף גיין?
כבלייב צומישט....
כשרייב זייער צומישט ווייל אין די מצב בין איך יעצט קען איך עס אפילו נישט דיסקרייבן, דאס איז בעצם די וועג פון געפילן ביי טעראפי, עכ"פ אזוי פארזיכערט מיך מיין טעראפיסט, ווען אונזער עולם זאל זיין אפען דערמיט אינגאנצן וואלט אזויפיל לייכטער געווען, מיין חבר אין ביהמ"ד וואלט מיך פארשטאנען ווען כ'רעד צו איהם וועגן פילינגס, און נישט מיך אנקוקן ווי פון די לבנה אראפ דו פילסט?
סאיז א ווייטאג אז אזא קריטישע נושא זאל באגראבן ווערן אונטער די דאכענע, בלויז ווייל איך פארשטיי נישט. ווען אין פאקט איז עס א נחלת הכלל. און אפשר גאר איז עס אפילו געווארן ערגער, ווייל מען באהאלט עס, און מען פילט זיך אויסגעשפילט אז כ'האב ענקזייעטי כ'האב פחדים. סאיז נישט קיין בער, וואס אנטלויפסט סאיז נארמאל צו האבן פחד, און יא ס'קען זיך מאכן אז איך פיל עס שטערקער ווי דיר, יא כ'האב מורא צוקומען אין ביהמ"ד ווייל אפשר גייט איינער חאליש'ן,אבער כ'בין נישט משוגע, כ'בין נארמאל. ס'איז יתכן ס'איז א פראבלעם און כ'דארף הילף, ליהוי ידוע אבער אז רוב מענטל העלט אישוס ווערט נאר ערגער ווייל סאיז א פארמאכטע נושא.
די נושא פון מענטל העלט הערשט טאקע ביים ציבור א שטארקע אויפוואכונג, הגם די התנגדות דערצו איז נישט צופיל קלענער געווארן ביי געוויסע. אבער ביי די אינווידואל הערשט א ריזיגע ריזיגע לאך, זיך גיין העלפן איז היינט פון די נארמאלסטע נארמען עכ"פ ס'ווערט שטערקער און שטערקער, פאר'ן יחיד איז עס עכט נאך א צומישטע זאך בפרט ווען דו ביסט אליין מחליט כ'דארף הילף, סאיז דא אן אויסוואל פון פארשידענע סארטן, פון עכטע סארט טעראפי ענערגי ביז מענטערינג און נאך, און מען בלייבט סטאק, וואו גיי איך ווייטער? און ס'הייבט פליסן מחשבות ווער זאגט כ'דארף מיך בכלל העלפן וכדומה, וואס דאס לייגט נאר צו פרעשור, און טאקע ברם זכור לטוב די אלע ארגאניזאציעס וואס ס'איז דא היינט, אבער אין מיינע ד' אמות פיל איך דאס נישט.
פארוואס האב איך דאס געשריבן? וואס וועל איך האבן דערפון? גייט מיך עס צו העלפן צום לעבן? פארוואס שעיר איך עס מיט'ן ציבור? וואס וויל איך אז די רעאקציע פון ציבור זאל זיין? און פארוואס?
ווען ער ווייסט ווען ווער עס באהאלט זיך אונטער דעם ניק?!….
viewtopic.php?f=3&t=59455
אקווה לנוד ואין...
https://abcharity.org/campaign.php?id=437
viewtopic.php?f=3&t=59455
אקווה לנוד ואין...
https://abcharity.org/campaign.php?id=437
