אידישע וועלט פארומס

קריספי חלה האט געשריבן: ↑ דינסטאג יאנואר 30, 2024 11:48 pm

ברכה והצלחה האט געשריבן: ↑ דינסטאג יאנואר 30, 2024 11:36 pm

נישט נארמאל!! מורא'דיג, אזוי קלאר מסביר געווען דעם יסוד פון אויסרעדן צו א צווייטען פארוואס טאקע עס איז אזוי פאוערפול.

מיר קוקן ארויס פאר די קומענדיגע ארטיקלן!!

איז דא א מעגליכקייט פאר אן אדאלט אליין ארויף צו ברענגן ווייטאגען פון יוגענט און עס באראוהיגן מיט אן ערוואקסענעם בליק \ מיט א כהיום'דיגע לפי הערך רואיגע ענרזשי בארואיגן אלטע טיפע פחדים, אדער עס איז נישט מעגליך פאר א מענטש צו שפילן ביידע צוזאמן, א אינערליכע קינד ביחד מיט אן ערוואקסענעם?

איך פרעג נישט אויף למעשה, איך פארשטיי אז למעשה איז עס זייער שווער צו טון, ווייל ווי ווייסט מען ווי מען הייבט אן, פון ווי קען מען וויסן וואס פון דער יוגענט האט נאך יעצט אן השפעה און וואס עס איז סתם א שאד אריינצוקריכען, איך פרעג בעיקר אין ''טעאריע'' צו עס איז שייך פאר א מענטש צוזיין זיין אייגינע טערעפיסט

ס,איז דא א מהלך וואס הייסט דזשערנאלינג/אינער טשיילד , וואס מ'קען מיט א פען און פאפיר אויפברענגען און פראצעסירן אלטע ווייטאגן. די ערשטע פאר מאל דארף מען האבן באגלייטונג ווי אזוי דאס צו טון און דערנאך קען מען זיין זייער אפעקטיוו אליינס.

fiena nieas האט געשריבן: ↑ מיטוואך יאנואר 31, 2024 12:31 am

בכלל אינערטשיילד ווערט זייער ווייניג בארירט , לעצטענס יא , ווייל צו דערגרייכן די אינערטשיילד וועט געווענלעך די אלע טערעפיס ווי ifs coherence therepy EMDR נישט אזוי שטארק זיין עפעקטיוו מען דארף האבן צו דעם טיפע inerchild work
ווי breath therapy וכדומה ...

מ'פרעגט גוט און מ'ענטפערט גוט. יא, ס'איז קלאר מעגליך, און נישט בלויז אין טעאריע, צו זיין א טאטע פאר זיך און זיך אליינס בארואיגן ווי א טאטע צו א קינד, מ'דארף אבער וויסן וויאוזי עס צו טרעפן. איננער טשיילד פראבירט עס צו טון, אבער נישט אלעמאל מיט הצלחה, די סיבה פאר דעם, און וויאזוי עס צו מאכן מער עפעקטיוו, וועט אי"ה ווערן אויסגעשמועסט אין די קומענדיגע שיעורים.

PDF פון שיעור כ'

שיעור כ'

איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?

איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?

כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?

התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.

ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.

אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו
ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.

זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.

פיילאט האט געשריבן: ↑ מוצ"ש פעברואר 03, 2024 9:44 pm

איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?

איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?

כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?

התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.

ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.

אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו
ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.

זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.

ר' יחיאל שליט"א ברענגט ארויס מער ווייניגער די נקודות וואס מיר האבן אויסגעשמועסט, מיר האבן עס נאר גענומען א טריט ווייטער.
א מענטש האט א נאטירליכע דראנג ארויסצוזאגן זיינע ווייען פאר א צווייטן, און דאס איז וויאזוי נפשיות'דיגע ווייטאג היילט זיך. מען דארף נאר האבן דעם מענטש וואס זאל עס אויסהערן, און רוב מענטשן האבן נישט אזא מענטש. דאס אז דער טערעפיסט איז אפן און רואיג מיט סבלנות, געט דאס די געלעגענהייט פאר דעם קליענט זיך אויפצומאכן דאס הארץ. ער גייט אבער נישט אריין אין די עומק פארוואס טאקע איז דאס די וועג פון זיך היילן. אויף האבן מיר מסביר געווען, אז דאס פאסירט מיט דעם אז די ווייטאג נייטרעלירט זיך מיט די פאזאטיווע ענערזשי פונעם טערעפיסט. לאו דווקא די ווערטער פונעם טערעפיסט, נאר די מציאות פון אויסשפרייט די ווייטאג אויף א זיידענעם טעפיך - די פאזאטיווע ענערזשי, דאס טוט ערמעגליכן פאר די ווייטאג נאכצולאזן.
ווילאנג א מענטש האט דאס נישט, בלייבט דער מענטש אין זיין בדידות, זיין איינזאמקייט, ווי ר' יחיאל רופט עס אן, איינמאל ער קען זיך אויסגעבן, באקומט א מענטש א ריליעף אז ער קען זיך עפענען און ארויסגיין פון זיין בדידות. דאס זיין בודד, איז א צער פאר זיך.
ווי ר' יחיאל אליינס ערווענט, טוט דער טערעפיסט ערמעגליכן פארן קליענט זיך צו עפענען, אבער למעשה נישט אלעמאל פאסירט דאס, און אפיל ווען יא פאסירט נישט א גענצליכע ערהוילונג אלעמאל. און דאס וועלן מיר בס"ד ערקלערן אין די קומענדיגע שיעורים.

מתבונן האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 01, 2024 7:20 pm

PDF פון שיעור כ'

שיעור כ'

פארוואס עפנט זיך ביי מיר נאר די ערשטע עמוד?

קריספי חלה האט געשריבן: ↑ זונטאג פעברואר 04, 2024 2:53 pm

מתבונן האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 01, 2024 7:20 pm

PDF פון שיעור כ'

שיעור כ'

פארוואס עפנט זיך ביי מיר נאר די ערשטע עמוד?

ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף.
אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.

מתבונן האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 05, 2024 1:11 pm

קריספי חלה האט געשריבן: ↑ זונטאג פעברואר 04, 2024 2:53 pm

מתבונן האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 01, 2024 7:20 pm

PDF פון שיעור כ'

שיעור כ'

פארוואס עפנט זיך ביי מיר נאר די ערשטע עמוד?

ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף.
אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.

ארבעט שוין ב"ה.

מען גייט צום טערעפיסט – דער טערעפיסט ברענגט א פאזאטיווע ענערגיע

אינעם פאריגן שיעור האבן מיר ארויסגעברענגט א גאר שטארקע נקודה צו פארשטיין וואס איז דאס 'עמאציאנאלע היילונג' און בעיקר וויאזוי דאס קלאפט אויס אין 'ענערגיע היילונג'. מיר האבן ארויסגעברענגט אז נאטירליכערהייט ווען א קליין קינד שפירט זיך פארווייטאגט, וועט עס גייט צו אן ערוואקסענעם פערזאן זיך אויסרעדן, און איינמאל עס שפירט ווי איינער האט אים פארשטאנען, און באקומט א גלעט אויפן בעקעלע, וועט זיך דאס קינד בארואיגן. פארוואס ארבעט עס אזוי? דאס האבן מיר ערקלערט אלס א געזעץ אין די נאטור, אז יעדע היציגע זאך, דארף האבן א 'אפקילונג סיסטעם', און דער וועג וויאזוי די 'צוהיצטע' פארווייטאגטע ענערגיע בארואיגט זיך, איז ווען די נעגעטיווע ענערגיע קלאפט זיך צאם מיט א פאזאטיווע ענערגיע, איינער וואס הערט אויס, און ווערט נישט אריינגעשלעפט אינעם נעגעטיווע ענערגיע פונעם פארווייטאגטן קינד.

ווען מ'ווערט עלטער, וויל א מענטש די זעלבע זאך וואס מ'האט געוואלט אלס קינד. ווען א א 50 יעריגער מאן, וואס איז שוין היינט א זיידע, ווערט פארווייטאגט מיט דעם אז זיין ווייב, די באבע, האט אים גוט אריינגעפארן פארן איבערטון די זעלבעט טעותים וואס ער האט געטון שנה ראשונה, דאן וויל דער 50 יעריגער זיידע איינער וואס זאל אים אויסהערן און פארשטיין, און אים געבן די רואיגע ענערזשי כדי ער זאל זיך קענען בארואיגן פון דעם שטאך. אויב האט ער נישט קיינעם לעבן זיך, דאן וועט ער בלייבן פארווייטאגט, און אז דער ווייטאג בלייבט לעבן אין זיך, ווערט ער דערביטערט, און מיט די צייט דערזעט זיך אן א 'פארביטערטע זיידע' וואס האט נישט קיין געדולד צו זיינע אייניקלעך. די 'היץ' אין זיך בלייבט זידן, און האט נישט די וועג ארויס.

וואס טוט דער מענטש אין אזא פאל? דער היינטיגער דור איז געבענטשט מיט געטרייע טערעפיסטן וואס זענען גרייט אויסצוהערן צובראכענע אידן. אויב דער זיידע קען זיך נישט אויסרעדן צו די באבע, ווייל דער באבע אליינס איז דאך דער וואס האט אים דא וויי געטון, דאן איז דא א מעגליכקייט צו באקומען א ווארעמען געפיל פו א צווייטן, צו א ידיד וואס ווייסט וויאזוי אויסצוהערן, אדער א טערעפיסט וואס לייגט צו אן אוזן קשבת צו זיין קליענט און פראבירט אים צו העלפן וואס ער קען.

די השפעה וואס דער טערעפיסט האט אויף זיין קליענט, איז א פשוט'ע 'ענערזשי הילינג', דער פאזאטיווע ענערזשי וואס דער טרעפיסט האט אין דער זעלבער צייט וואס זיין קליענט זינקט זיך אין 'נעגעטיוויטי', דאס טוט זיך 'צאמשטויסן' און וועט – אין רעגלמעסיגע אומשטענדען – אראפברענגען, אדער דארף ווען קענען אראפברענגען (ווי מיר וועלן באלד ערקלערן), די אינטענסיווע געפילן וואס רוישט אין זיין קליענט, און אזוי שפאצירט דער קליענט ארויס פונעם טערעפיסטס צוממער א צופרידענדער רואיגער מענטש.

די וויכטיגקייט אז דער טערעפיסט זאל זיך קענען האלטן אפגעטיילט פונעם קליענטס דורכגאנג

דערפאר, איז איינע פון די וויכטיגסטע באשטאנדטיילן וואס א טערעפיסט וואס הערט אויס מענטשן, דארף קענען האבן, איז די מעגליכקייט פון זיך קענען אפהאלטן 'אפגעטיילט' פונעם קליענטס רוישיגע געפילן, ווען אין די זעלבע צייט איז ער אפן מיט א ווארעמקייט, סימפאטיע און רחמנות אויף וואס זיין קליענט גייט אדורך. 'אפגעטיילט' מיינט, אז ווען זיין קליענט באקלאגט זיך אויף זיין ווייב וויאזוי זי קען זיין אזוי אכזריות'דיג, ווערט נישט דער טערעפיסט אויפגעהייטערט אז "היתכן, וויאזוי קען א ווייב אזאנס טון פאר איר מאן? אן אכזרת'ע, מ'דארף איר אריינלייגן אין משוגעים הויז, זי איז א BPD און מ'דארף איר שוין מסדר זיין...!" ניין, דער טערעפיסט ברויזט נישט, נאר ער ווייסט גלייך, אז אפילו דער מאן איז נעבאך אזוי צוקלאפט, איז קלאר דא א וועג ארויס פון דעם פלאנטער, מ'דארף נאר האבן די אויגן און קאפ אפן צו זען וויאזוי געט מען זיך אן עצה דא, און דעריבער פעלט נישט אויס צו זיין אזוי איבערגענומען, וויבאלד דער לייזונג ליגט אונטער די נאז. דער קליענט זעט עס נישט ווייל ער איז זייער איבערגענומען מיט זיין ווייטאג, אבער דער טערעפיסט וואס איז 'אינדרויסן' פונעם בילד, קען עס יא זען.

אין די זעלבע צייט אבער, זיצט נישט דער טערעפיסט ווי אן אייז קאלטער פארשוין וואס לאכט פון זיין קליענט פאר אזעלעכע נארישקייטן, נאר פארקערט, ער איז אפן מיט א רחמנות געפיל פארן קליענט אז דאס איז א מענטש, דער מענטש וואס איז א צלם א-לקים, ער איז יעצט אין פיין און זעט נישט די אנדערע זייט פונעם מטבע, אבער וויבאלד ער איז א מענטש, קומט זיך אים אז איך זאל אים שעצן אין יעדע מצב וואו ער געפינט זיך. דאס געט צו צו די 'נעגעטיווע פאזאטיווע קאנטראסט ענערגיע' וואס איז דא צווישן דעם טערעפיסט און דעם קליענט, און דאס טוט ערמעגליכן פארן קליענט צו האפענטליך קענען ארויסקומען פון זיין קלעם און טרעפן א לייזונג צוזאמען מיטן טערעפיס.

צוויי מיינונגען – צוויי ענערגיעס

מען פארציילט אז אמאל האבן פרייע עלעמענטן פארפירט אין עפעס א חרדישע פלאץ, און די 'קנאים' זענען געווארן זייער אנגעהיצט, היתכן די פרייע ציונים קומען אריין און פארפירן (איך געדענק נישט פונקטליך וואס דער נושא איז דעמאלטס געווען), און מען איז ארומגעגאנגען אויפגעקאכטערהייט צו די רבנים אין ארץ ישראל זאלן אינדארסירן דעם 'פראטעסט' וואס זיי ווילן דורכפירן 'ביד רמה'. דער פלאן איז געווען אז מ'גייט ארויסגיין און פארשרייען די חילול השם וואס די פרייע האבן אנגעמאכט. ווען מען איז אריין צום פריערדיגן בעלזא רב, ר' אהרן זצ"ל, האט דער בעלזא רב, זעענדיג די וועג וויאזוי זיי גייען צו צו די מערכה, נישט געוואלט געבן זיין הסכמה. ער האט ערקלערט אזוי, ווען עשו האט זיך איבערגעבעטן מיט יעקב אין פ' וישלח, און האט געבעטן יעקב זאל מיטקומען מיט אים צוזאמען קיין שעיר, האט יעקב אבינו אים אפגעזאגט, און האט געזאגט פאר עשו, יעבור נא אדוני לפני עבדו 'ואני אתנהלה לאתי' וכו'. שטעלט זיך די פראגע, וואס האט יעקב אבינו אזוי מורא געהאט צו גיין צוזאמען מיט עשו, און וואס ענדיגט ער צו אז 'ואני אתנהלה לאטי', וואס א חילוק וויאזוי יעקב וועט גיין, צו שטייט צו שנעל? נאר וואס דען, האט דער בעלזא רב זי"ע ערקלערט, דער רשע עשו האט געקענט באשטיין אז יעקב זאל מיטגיין מיט אים אויף זיין 'ענערגיע' צוהיצט און צוקאכט, ער קען באשטיין אז ער זאל בלייבן יעקב, אבער גייט 'צוזאמען מיט מיר אויף מיין וועג מיט מיין ענערגיע', ווייל עשו ווייסט אז איינמאל מ'גייט אויף זיין ענערגיע, און יעקב פארט 'מיט' מיט עשו, וועט זיך יעקב פארלירן און ביים ענדע וועט אים עשו אריינכאפן אין זיין נעץ. דערפאר האט אים יעקב געזאגט, דו גיי פאראויס, אבער איך גיי גיין 'שטייטלעך און פאמעלעך' אנדערש פון דיין 'ווילדע עשו' ענערגיע, און אזוי וועל איך קענען בלייבן יעקב.

האט דער בעלזא רב אויסגעפירט, אויב די קנאים גייען ארויס צו די פרייע מיט די זעלבע צוהיצטע ענערגיע ווי די פרייע, דאן איז דער פרומער אין א סכנה צו ווערן א פרייער, און דער פרייער האט געוואונען. דער פרייער האט געוואונען דעם פרומען אים אריינצושעלפן אין זיין ענערגיע. א פרומע איד גייט אין די וועגן פון יעקב, 'ואני אתנהלה לאתי', מ'גייט שטייט און פאמעלעך מיט א רואיגקייט, און אזוי קען מען באזיגן דעם פרייען. אבער וויבאלד עטס ווילטס גיין מיט א קאך און צוהיצט, דערפאר וויל איך נישט מיטגיין מיט דעם.

איך ווייס נישט אויב ביי אלע פראטעסטן האט דער בעלזא רב אזוי געהאלטן, און פארשטייט זיך אז יעדע מצב איז זיכער אנדערש, אבער וואס איז וויכטיג פאר אונז, איז צו געדענקען דעם רעיון, אז אויב איינער איז צוקאכט און שרייט, דאן קען מען גרינגערהייט ווערן אריינגעשלעפט אין יענעמס ענערגיע און פארלירן דעם 'זיך'. וואס מען דארף געדענקען איז, אז דער בעסטער געשאנק וואס מען קען געבן פאר איינעם אין א קלעם, איז אויב מען בלייבט 'זיך', מען בלייבט רואיג און 'דא'.

עס ארבעט נישט נאר ביי פראטעסטן, עס ארבעט אלעמאל אפילו ווען צוויי מענטשן טענה'ן זיך איבער עפעס. איך האב אמאל מיטגעהאלטן א דעבאטע פון דריי מענטשן איבער א געוויסע טעמע, צוויי מענטשן קעגן איינער. דער איינער האט פארגעלייגט זיין מיינונג איבערן טעמע און די אנדערע צוויי האבן ארויסגעבערענגט זייער מיינונג. ערגעץ וואו האט זיך דער איינער זייער צוקאכט איבער זיין מיינונג און פראבירט איבערצורעדן די אנדערע צוויי אז זיי זאלן האלטן ווי אים. איינע פון די צוויי האבן זיך אנגעהויבן צוריק צו טענה'ן אז ער זאל האלטן ווי זיי און פראבירט אויפווייזן פאר יענעם אז ער איז נישט גערעכט. די לופט איז געווארן זייער אנגעהיצט, און ביז א צוויי מינוט איז דער שמועס געגאנגאנן אויף גאר הויכע טענער. זיי האבן געשריגן איינער אויפן צווייטן, נישט געלאזט אויסרעדן, אז ערגעץ וואו האבן ביידע געשריגן צוזאמען אז קיינער האט ניטאמאל געהערט וואס דער אנדערע זאגט, אבער קיינער האט נישט געוואלט נאכלאזן. ס'איז געווען ששון ושמחה אז ס'האט אויסגעזען ווי ס'גייט נישט נעמען קיין עק.

דער צווייטער פון די אנדערע זייט איז געווען זעט אויס אביסל קלוגער ווי זיי ביידע, און מיטאמאל הערט מען א שטילע רואיגע שטומע רעדן פון צווישן די שרייעדיגע טענער מיט א מורא'דיגע איינגענעמקייט. ער רופט זיך אן פאמעלעך, "פייבוש... פייבוש... פארוואס טאקע האלסטו אזוי...?" מיט א מורא'דיגע העפליכקייט, ווי איינער וואס איז עכט דא אויסצוהערן. קודם האט אים קיינער אפילו נישט געהערט, אבער ער האט נישט נאכגעלאזט. און ביז עטליכע סעקונדעס, האבן ביידע צוביסליך אנגעהויבן הערן עפעס א שטומע אונטער די קוליסן. זיי האבן ווייטער געשריגן, און דער איינער האט נישט נאכגעלאזט, נאר ווייטער גערעגט איידל און געלאסן. צוביסליך איז שטולער געווארן, און דער רואיגער האט איבערגענומען די לייצעס. נאך צוויי מינוט איז דער רואיגער ארויסגעקומען א זיגער, ווען דער פון די אנדערע זייט האט נישט געהאט וואס צו ענטפערן, און אזוי, אדאנק זיין רואיגע צוגאנג, האט ער באוויזן אראפצוברענגען די היץ, און ארויסגיין דער געוואונער.

ס'איז נישט קיין סוד, אז טאטעס און מאמעס וואס ארבעטן אויף זיך און בלייבן 'דא' און רואיג ווען די קינדער פארפירן, וואקסן די קינדער אויף סאך מער געזונטער, ווי עלטערן וואס ווערן אריינגעשלעפט און פארלירן זיך אין די קינדערס טענטראמס. קינדער ביי וועמען די עלטערן זענען געווארן פארלוירן, שפירן זיך סאך מער אומזיכער מיט זיך און האבן נישט די זעלבסט-ווירדע אין זיך, אז זיי קענען זיך קאנטראלירן אין אנגעצויגענע צייטן. קינדער פון מער רואיגער עלטערן, וואקסן אויף מיט די געפיל אז אפילו א שווערע דורכגאנג, קען מען אויך דורכמאכן און ס'איז נישט שרעקעדיג, והא ראיה, מיינע עלטערן זענען אויך געבליבן רואיג.

סתם רעדן און מחזק זיין / מעטאדן, העלפט נישט – פארוואס?

יעצט אז מ'פארשטייט שוין וואס דער עכטע אפטייטש פון 'ענערזשי הילינג' איז, וועט דאך יעדער איינער, לכה"פ איינער וואס איז שוין אריבער אביסל טערעפי, זיך פרעגן אן אינטרעסאנטע פראגע, און מיט רעכט. שטומט מיין טעאריע מיט די מציאות? איז דאס טאקע די ווארהייט וואס פאסירט אינעם טערעפיסטס ציממער? מענטשן היילן זיך אזוי רעכטס און לינקס פון שווערע קלעמענישן, בלויז פון זיצן מיט א טערעפיסט און די ענערזשיס רייבן זיך צאם? וויפיל מאל הערט מען אז איינער איז אפגעזעצן יארן ביי זיין טערעפיסט און גארנישט האט זיך נישט גערירט, און אפילו עפעס האט זיך יא גערירט, איז דאס ממש מינומאל, און קומט נישט אן צו די רעזולטאטן וואס דער קליענט האט עכט געוואלט שפירן? און דער קליענט וויינט מיט טרערן, אז ער איז געזיצן אזוי לאנג ביים טערעפיס, און דער 'די איינציגסטע הילף' וואס ער האט באקומען פינעם טערעפיסט, איז נאר אז ער האט אים אויסגעהערט און מחזק געווען, אבער ס'האט גארנישט געטוישט זיין מצב. איז וואס גייט דא פאר? לכאורה האט ער דאך באקומען דעם אזוי געווינטשענעם 'ענערזשי' פון זיין טערעפיס, איז פארוואס שפירט ער אז ער האט 'גארנישט' באקומען?

איז וואס גייט דא פאר? וואס נאך פעלט אויס אז דער היילונג פראצעדור זאל זיין סוקסעפול?

איינער וואס ווייסט יא אביסל וואס ענערזשי הילינג איז, הייבן זיך זיכער זיינע אויגן-ברעמען און פרעגט מיט וואונדער, וואס? דאס איז די גאנצע ענערזשי הילינג? איך ווייס אז ווען מ'טוט ענערזשי הילינג, קלאפט מען סלח-לנו אויף די שטערן אויף די נאז, אדער מ'קייטעלט און מ'פרעגט די קייטל וואס באדערט מיך? און דערווייל פארצייל איך דא גאר עפעס אנדערש, מ'זיצט מיט א טערעפיסט און עס פאסירט פון זיך אליין ענערזשי הילינג, וואס גייט דא פאר?

איז לאמיר דא אריינגיין אין גאר א וויכטיגע טעמע, וואס איז דער גאנצע 'טערעפי ביזנעס' וואס איז היינט געווארן? פארוואס זיכט יעדער איינער נייע טאקטיקן וויאזוי איבערצוקומען שווערע געפילן, פארוואס טאקע איז נישט גענוג וואס אונזערע חז"ל האבן אונז אויסגעלערענט, דאגה בלב איש ישיחנה, פארוואס דארף מען אויך CBT אדער גאר coherence therapy וואס מיר האבן ערקלערט אין אונזערע שיעורים?

דער מעטאד איננער טשייעלד ווארק – דער טאטע מיטן קינד אין איין קערפער

איינע פון די ערשטע מעטאדן צו ארבעטן דורך די 'מיינד-באדי/ענערזשי' צוגאנג, איז געווען א מעטאד מיטן נאמען 'איננער טשייעלד ווארק' (Inner Child Work). וויאזוי ארבעט איננער טשייעלד ווארק? דער קאנצעפט וואס דער מעטאד האט אונטער זיך איז, אז דער גרונדער האט אנגעהויבן אנערקענען, אז עס איז ריכטיג אז א קינד גייט נאטירלעך צו זיינע עלטערן צו באקומען ערהוילונג, אבער ווי עלטער מען ווערט אין דער צייט וואס מען בלייבט פארוואונדערט, בלייט דאס 'קינד' אין זיך לעבעדיג, אבער פארשטעקט זיך אונטער א שלייער פונעם ערוואקסענעם. דאס מיינט, אז דאס קינד וואקסט אונטער, אבער וואקסט אויף ווי 'צוויי מענטשן'. ווען ער איז שוין צוואנציג יאר אלט, איז נאר א 'טייל' פון אים צוואנציג יאר אלט, אבער אן אנדערע 'טייל' אינעם זעל, איז געבליבן דריי יאר אלט.

וואס פאסירט איז, אז אפילו איינער וועט זיצן ביים טערעפיסט פאר הילף, וועט דער טערעפיסט נישט כאפענדיג נאר רעדן צום צוואנציג יעריגן ערוואקסענעם. דער פאבלעם איז אבער, אז דער וואס דארף עכט די הילף, איז דער באגראבענעם דריי יעריג קינד וואס פונקט וואו עס האפט און ווארט אז משיח זאל קומען, ווארט עס אויך און האפט אויף די טאג, ווען ס'וועט קומען איינער און אים ארויסנעמען פון זיין פארביטערטן קלעמעניש. דער דריי יעריג קינד ווארט אז איינעם זאל אים זען און אנהייבן רעדן צו אים, דאס זעלבע אזוי ווי ס'האט געווארט ביי דריי יאר, ווייל דאס איז וואס ער זיכט – פארשטאנד. די ווערטער וואס ער שרייט שוין פאר זיבעצן יאר איז, "וואו איז דער ערוואקסענער פארזאן, וואס וועט זיצן לעבן מיט מיט א רואיגקייט און בארואיגן מיינע ווייטאגן?"

אין אנדערע ווערטער, מען האט אנגעהויבן כאפן, אז ווען איינער קומט זיך אויסרעדן צום טערעפיסט, איז עס נישט דיירעקט פארבינדען מיט וואס ער מאכט מיט יעצט אין לעבן, ווייל דאס וואס ער מאכט יעצט מיט, וואלט מען אפשר געקענט גרינגערהייט בארואיגן. דער אורזאך פארוואס דער מענטש טרעפט נישט קיין רואיגקייט אין זיך נאך יארן טערעפי, איז וויבאלד דער זעלבער ווייטאג וואס טוט זיך אפ יעצט ביי די צוואנציג, האט זיך שוין אפגעטון ביי די 3, אבער דער דריי יעריג קינד איז זייער פארשטעקט, אז ער האט נאך קיינמאל נישט באקומען וואס ער האט געדארפט, און דעריבער שפירט זיך דער היינטיגער צוואנציג יעריגער צוריסן אין קאנפליקטן, פון איין זייט שפירט ער ווי אן ערוואקסענעם, אבער פון די אנדערע זייט ריאגירט ער צו זיין מצב ווי א דריי יעריג קינד, און דער ווייטאג איז זייער גרויס, אן דעם וואס מען זאל אפילו קענען בארואיגן דעם דריי יעריגן.

איז וואס טוט מען דא? וויאזוי רעד מען צום דריי יעריג קינד ווען ער איז אזוי צוקוועטשט? וואלט מען ווען געקענט טרעפן א וועג אריין צו אים, וואלטן ביידע – סיי דער צוואנציג יעריגער און סיי דער דריי יעריגער – אויפגעראכטן געווארן.

איז מען אויפגעקומען מיטן מעטאד פון איננער טשייעלד. דער אויפטו פון דעם מעטאד איז צוויי פאכיג, איינס מען ברענגט ארויף דעם צווקוועטשטן קינד, צוויי, מען לערענט אויס פאר דעם צוואנציג יעריגן ערוואקסענעם וויאזוי צו זיין דער 'טאטע' פון דעם קינד, אזוי אז אין איין קערפער פאברעצירט זיך דער 'מאטאר מיט די אויל' וואס קילט עס אפ. דער טאטע ווערט דער 'איננערליכע טערעפיסט' פונעם קינד, אזוי אז דער קינד שפירט אז ער האט אלס צו וועמען צו רעדן און באקומען אויפמערקזאמקייט, ס'איז טאקע נישט אן אינדרויסענדיגער טאטע, נאר א טאטע פון אינעווייניג, וואס איז סאך מער ווירקזאם ווי אן אינדרויסענדיגע טאטע, וויבאלד ער האט אים אלס מיט זיך.

וויאזוי ברענגט מען ארויף דעם קינד? אויף דעם האבן זיי אסאך מעטאדן. איינע פון די מעטאדן איז, אז מען שרייבט מיט די לינקע האנט אויף א פאפיר וואס ס'קומט זיך אונטער אויף ארויסצוברענגען א געוויסע געפיל. וויבאלד דער געפיל איז מער קינדעריש, דעריבער קומט דאס בעסער ארויס מיטן שרייבן מיט די לינקע האנט. די רעכטע האנט שרייבט מער מיט 'שכל' און אויסגערעכענט, אבער אויף די לינקע האנט איז שווערער צו האבן קאנטראל, און דעריבער איז עס מער געפיליש. עס זענען דא נאך מעטאדן, אבער דאס ברענגט ארויס דעם געדאנק.

איינמאל מען האט עפעס א געשרייבאכצט וואס סימבאלאזירט דעם צובראכענעם געפיל, פאנגט דער מענטש אן צו רעדן צום געפילישן סימבאל ווי א טאטע רעד צו זיין קינד. ער קען אים זאגן, "בארואיג דיך, איך פארשטיין דיין פיין, איך בין מיט דיר, איך הער דיך אויס וכו' וכו'," און אזוי איז צום האפן אז דער קינד וועט באקומען זיין 'פאזאטיווע ענערגיע', און דער ערווארקסענע וועט זיך שפירן רואיגער אין לעבן מיט זיין קינד אין זיך.

איז אויף דערווייל זענען מיר כאטש מיט איין שטאפל ווייטער ווי סתם רעדן צו איינעם און אים בארואיגן. סתם רעדן וועט נישט העלפן, אבער רעדן צום קינד, ווי אויך העלפן אז דער ערוואקסענער זאל ווערן דער טאטע פונעם קינד, דאס קען שוין אביסל מער ווירקזאם.

אבער צו דען? איז דאס טאקע דער גאנצע ענטפער פארוואס סתם רעדן העלפט נישט? נישט אינגאנצן. מיט די יארן האט זיך אויסגעוויזן, אז דער מעטאד ארבעט אויך נישט ווי ערווארטעט. פארוואס נישט?
דאס וועלן מיר ערקלערן אי"ה אינעם נעקסטן שיעור.

אין קורצן:

• א קינד גייט נאטירליך צו זיינע עלטערן פאר עמאציאנאלע היילונג.
• א טערעפיסט נעמט איבער די ראלע צו זיין דא פאר זיין קליענט פאר עמאציאנאלע היילונג.
• ס'איז וויכטיגע אז דער טערעפיסט זאל קענען ברענגען פאזעטיווע ענערגיע פאר זיין קליענט וואס וועט זיך אנרייבן אין זיין קליענט נעגעטיווע ענערגיע.
• כדי דער טערעפיסט זאל האבן די ריכטיגע פאזאטיווע ענערגיע, איז וויכטיגע אז דער טערעפיסט זאל זיך קענען האלטן אפגעטיילט פון די רוישיגע געפילן פונעם קליענט.
• אויב ווערט דער טערעפיסט אריינגעשלעפט אינעם קליענטס רוישיגע וועלט, דאן וועט אים זיין זייער שווער צו געבן פאר זיין קליענט די ריכטיגע באלאנסירטע היילונג.
• אין סייוועלכע שטאנד צוויי מענטשן קומען זיך צוזאמען מיט פארשידענע מיינונגען, וועט אלס דער מיט די פאזאטיווע ענערגיע האלטן די לופט באלאנסירט און מעגליך אויך געווינען.
• פראקטיש גערעד אבער, זעט מען נישט אז אלעמאל וועט דער טערעפיסט מצליח זיין מיט זיין קליענט מיט בלויז רעדן און מחזק זיין.
• דער מעטאד פון 'איננער טשייעלד' – צאמברענגען דעם קינד און דעם ערוואקסענעם זאלן קומען צום טיש צוזאמען.

פיילאט האט געשריבן: ↑ מוצ"ש פעברואר 03, 2024 9:44 pm

איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?

איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?

כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?

התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.

ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.

אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו
ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.

זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.

ווי אזוי הייסט די ספר, איז דאס אין ספר אל תחטאו בילד?

ברכה והצלחה האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 08, 2024 10:17 pm

פיילאט האט געשריבן: ↑ מוצ"ש פעברואר 03, 2024 9:44 pm

איך בין נישט קלאר וואס איז די עיקר פוינט. מיט די ווארט "ענערזשי" מיינט מען פשוט לאפוקי ווערטער - רייד, נאר די עיקר איז די פילינגס, די "הקרנה רגשית" וואס די מטפל איז מקרין אויף די מטופל בשעת מברענגט ארויף אלטע חוויות?

איך ציטיר דא רבי יחיאל יעקבסון. זאגסטו די זעלבע זאך, פארקערט, אדער עפעס אנדערש?

כיצד ומדוע? - כיצד מסייעת השיחה לרסן את הצער, ומדוע דווקא השיחה היא שמאפשרת זאת?

התשובה בתמצית היא, שהתוצאה העיקרית של הסבל היא חוויה קשה של בדידות וניתוק. העולם מסביב "כמנהגו נוהג" - רועש והומה, עסוק בזוטותיו ורודף אחר הבליו - ואילו הוא, הסובל, שרוי בבדידות כאבו.

ובהמשך: דברים אלה נכונים לא רק ביחס למי שעדיין שרוי בתוך סבלו וכאבו, אלא גם ביחס למי שחווה זאת בעברו. כי גם מי שהסבל עבורו הוא נחלת העבר, וכיום הוא נראה פועל ומתפקד כראוי, עדיין עשוי להכיל בקרבו את תוצאותיו של הסבל. אומנם הוא מתפקד, אבל אין זה אלא מן השפה ולחוץ - בלי לב ובלי שמחה, בלי יעד ובלי תקווה. זה איננו תפקוד של הגשמה ושל מימוש אלא של הישרדות. כלומר, שגם הוא נושא, בחביון לבו, את הבדידות ואת הניתוק, את הרתיעה מפני הֵחַבְרוּת לעולם, ואת הייאוש מהתמודדות.

אדם כזה - אדם אשר הדחיק את כאבי-העבר, ואשר מתפקד ברמה כזו או אחרת - הוא הדוגמא הטיפוסית של המתייעץ. עם-זאת רבים הם המתייעצים שאינם מזכירים כלל כאבי עבר מודחקים, אינם מבקשים שיחות-פריקה, ואף אינם מעוניינים בהם. זאת משום שהם אינם מודעים כלל לצורך שלהם לשוחח על הכאב ולבטא אותו, ו/או נרתעים מלחשוף את הפצעים שעדיין לא הגלידו. ובכל ובכל זאת המתייעץ הטיפוסי - גם זה שמבקש רק ייעוץ טכני ומעשי - הוא אדם שזקוק לשיחות-פריקה. שכן פעמים רבות קשיי-התפקוד בהווה אינן אלא השלכות של כאבי-העבר המודחקים -של הכאבים שלא טופלו ולא עובדו. כשהמתייעץ הטיפוסי נוכח, שיושב מולו אדם אוהד, קשוב ואיכפתי - אדם שמוכן להזדהות עם כאבו
ולהשתתף עמו בסבלו - אזי מתעוררים בליבו גם הצורך וגם הנכונות לשוח ולפרוק את כאבו. הנכונות לשוח נובעת מהרצון לתקן את התוצאה הקשה של הכאב - לתקן את חוויית הבדידות וליצור הַחָבְרוּת.

זו התשובה לשאלת המדוע - מדוע השיחה אודות הכאב היא הדרך היחידה להתחיל תהליך של תיקון. כי המוטיבציה של הסובל היא הרצון לתקן את חווית הבדידות, אבל הסובל חש, שהוא איננו יכול ואיננו מוכן לתקן את חווית הבדידות, שכן התיקון הזה יאלץ אותו להתכחש לכאב ולהתנכר אליו. לכן הפתרון הוא לשוחח אודות הכאב עצמו - ליצור החברות בלי להתכחש לכאב.

ווי אזוי הייסט די ספר, איז דאס אין ספר אל תחטאו בילד?

ניין. חוברת "קורס לייעוץ תורני".

מתבונן האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 01, 2024 7:20 pm

PDF פון שיעור כ'

שיעור כ'

מתבונן! איך בין ווערטערלאז! יעצט אדורך געליינט די ערשטע 14 שיעורים ממש מוראדיג! ברוך שחלק מחכמתו! ביטע אנא ואנא! שרייב ווייטער און זיי מהנה און העלף ארויס אידן מיט דיינע ווערק! אשריך! שכרך הרבה מאד!

מתבונן האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 16, 2015 1:34 pm

לתועלת הציבור, האב איך צאמגעמירדזשט אלע פי די עפ'ס פון ביז יעצט.

ארבעט נישט

מרבה לשובע האט געשריבן: ↑ פרייטאג פעברואר 16, 2024 7:31 am

מתבונן האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 16, 2015 1:34 pm

לתועלת הציבור, האב איך צאמגעמירדזשט אלע פי די עפ'ס פון ביז יעצט.

ארבעט נישט

שוין מסודר ב"ה

מרבה לשובע האט געשריבן: ↑ פרייטאג פעברואר 16, 2024 7:37 am

מרבה לשובע האט געשריבן: ↑ פרייטאג פעברואר 16, 2024 7:31 am

מתבונן האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 16, 2015 1:34 pm

לתועלת הציבור, האב איך צאמגעמירדזשט אלע פי די עפ'ס פון ביז יעצט.

ארבעט נישט

שוין מסודר ב"ה

ארבעט ווייטער נישט

מתבונן האט געשריבן: ↑ דינסטאג פעברואר 06, 2024 11:25 am

מען גייט צום טערעפיסט – דער טערעפיסט ברענגט א פאזאטיווע ענערגיע

אינעם פאריגן שיעור האבן מיר ארויסגעברענגט א גאר שטארקע נקודה צו פארשטיין וואס איז דאס 'עמאציאנאלע היילונג' און בעיקר וויאזוי דאס קלאפט אויס אין 'ענערגיע היילונג'. מיר האבן ארויסגעברענגט אז נאטירליכערהייט ווען א קליין קינד שפירט זיך פארווייטאגט, וועט עס גייט צו אן ערוואקסענעם פערזאן זיך אויסרעדן, און איינמאל עס שפירט ווי איינער האט אים פארשטאנען, און באקומט א גלעט אויפן בעקעלע, וועט זיך דאס קינד בארואיגן. פארוואס ארבעט עס אזוי? דאס האבן מיר ערקלערט אלס א געזעץ אין די נאטור, אז יעדע היציגע זאך, דארף האבן א 'אפקילונג סיסטעם', און דער וועג וויאזוי די 'צוהיצטע' פארווייטאגטע ענערגיע בארואיגט זיך, איז ווען די נעגעטיווע ענערגיע קלאפט זיך צאם מיט א פאזאטיווע ענערגיע, איינער וואס הערט אויס, און ווערט נישט אריינגעשלעפט אינעם נעגעטיווע ענערגיע פונעם פארווייטאגטן קינד.

ווען מ'ווערט עלטער, וויל א מענטש די זעלבע זאך וואס מ'האט געוואלט אלס קינד. ווען א א 50 יעריגער מאן, וואס איז שוין היינט א זיידע, ווערט פארווייטאגט מיט דעם אז זיין ווייב, די באבע, האט אים גוט אריינגעפארן פארן איבערטון די זעלבעט טעותים וואס ער האט געטון שנה ראשונה, דאן וויל דער 50 יעריגער זיידע איינער וואס זאל אים אויסהערן און פארשטיין, און אים געבן די רואיגע ענערזשי כדי ער זאל זיך קענען בארואיגן פון דעם שטאך. אויב האט ער נישט קיינעם לעבן זיך, דאן וועט ער בלייבן פארווייטאגט, און אז דער ווייטאג בלייבט לעבן אין זיך, ווערט ער דערביטערט, און מיט די צייט דערזעט זיך אן א 'פארביטערטע זיידע' וואס האט נישט קיין געדולד צו זיינע אייניקלעך. די 'היץ' אין זיך בלייבט זידן, און האט נישט די וועג ארויס.

וואס טוט דער מענטש אין אזא פאל? דער היינטיגער דור איז געבענטשט מיט געטרייע טערעפיסטן וואס זענען גרייט אויסצוהערן צובראכענע אידן. אויב דער זיידע קען זיך נישט אויסרעדן צו די באבע, ווייל דער באבע אליינס איז דאך דער וואס האט אים דא וויי געטון, דאן איז דא א מעגליכקייט צו באקומען א ווארעמען געפיל פו א צווייטן, צו א ידיד וואס ווייסט וויאזוי אויסצוהערן, אדער א טערעפיסט וואס לייגט צו אן אוזן קשבת צו זיין קליענט און פראבירט אים צו העלפן וואס ער קען.

די השפעה וואס דער טערעפיסט האט אויף זיין קליענט, איז א פשוט'ע 'ענערזשי הילינג', דער פאזאטיווע ענערזשי וואס דער טרעפיסט האט אין דער זעלבער צייט וואס זיין קליענט זינקט זיך אין 'נעגעטיוויטי', דאס טוט זיך 'צאמשטויסן' און וועט – אין רעגלמעסיגע אומשטענדען – אראפברענגען, אדער דארף ווען קענען אראפברענגען (ווי מיר וועלן באלד ערקלערן), די אינטענסיווע געפילן וואס רוישט אין זיין קליענט, און אזוי שפאצירט דער קליענט ארויס פונעם טערעפיסטס צוממער א צופרידענדער רואיגער מענטש.

די וויכטיגקייט אז דער טערעפיסט זאל זיך קענען האלטן אפגעטיילט פונעם קליענטס דורכגאנג

דערפאר, איז איינע פון די וויכטיגסטע באשטאנדטיילן וואס א טערעפיסט וואס הערט אויס מענטשן, דארף קענען האבן, איז די מעגליכקייט פון זיך קענען אפהאלטן 'אפגעטיילט' פונעם קליענטס רוישיגע געפילן, ווען אין די זעלבע צייט איז ער אפן מיט א ווארעמקייט, סימפאטיע און רחמנות אויף וואס זיין קליענט גייט אדורך. 'אפגעטיילט' מיינט, אז ווען זיין קליענט באקלאגט זיך אויף זיין ווייב וויאזוי זי קען זיין אזוי אכזריות'דיג, ווערט נישט דער טערעפיסט אויפגעהייטערט אז "היתכן, וויאזוי קען א ווייב אזאנס טון פאר איר מאן? אן אכזרת'ע, מ'דארף איר אריינלייגן אין משוגעים הויז, זי איז א BPD און מ'דארף איר שוין מסדר זיין...!" ניין, דער טערעפיסט ברויזט נישט, נאר ער ווייסט גלייך, אז אפילו דער מאן איז נעבאך אזוי צוקלאפט, איז קלאר דא א וועג ארויס פון דעם פלאנטער, מ'דארף נאר האבן די אויגן און קאפ אפן צו זען וויאזוי געט מען זיך אן עצה דא, און דעריבער פעלט נישט אויס צו זיין אזוי איבערגענומען, וויבאלד דער לייזונג ליגט אונטער די נאז. דער קליענט זעט עס נישט ווייל ער איז זייער איבערגענומען מיט זיין ווייטאג, אבער דער טערעפיסט וואס איז 'אינדרויסן' פונעם בילד, קען עס יא זען.

אין די זעלבע צייט אבער, זיצט נישט דער טערעפיסט ווי אן אייז קאלטער פארשוין וואס לאכט פון זיין קליענט פאר אזעלעכע נארישקייטן, נאר פארקערט, ער איז אפן מיט א רחמנות געפיל פארן קליענט אז דאס איז א מענטש, דער מענטש וואס איז א צלם א-לקים, ער איז יעצט אין פיין און זעט נישט די אנדערע זייט פונעם מטבע, אבער וויבאלד ער איז א מענטש, קומט זיך אים אז איך זאל אים שעצן אין יעדע מצב וואו ער געפינט זיך. דאס געט צו צו די 'נעגעטיווע פאזאטיווע קאנטראסט ענערגיע' וואס איז דא צווישן דעם טערעפיסט און דעם קליענט, און דאס טוט ערמעגליכן פארן קליענט צו האפענטליך קענען ארויסקומען פון זיין קלעם און טרעפן א לייזונג צוזאמען מיטן טערעפיס.

צוויי מיינונגען – צוויי ענערגיעס

מען פארציילט אז אמאל האבן פרייע עלעמענטן פארפירט אין עפעס א חרדישע פלאץ, און די 'קנאים' זענען געווארן זייער אנגעהיצט, היתכן די פרייע ציונים קומען אריין און פארפירן (איך געדענק נישט פונקטליך וואס דער נושא איז דעמאלטס געווען), און מען איז ארומגעגאנגען אויפגעקאכטערהייט צו די רבנים אין ארץ ישראל זאלן אינדארסירן דעם 'פראטעסט' וואס זיי ווילן דורכפירן 'ביד רמה'. דער פלאן איז געווען אז מ'גייט ארויסגיין און פארשרייען די חילול השם וואס די פרייע האבן אנגעמאכט. ווען מען איז אריין צום פריערדיגן בעלזא רב, ר' אהרן זצ"ל, האט דער בעלזא רב, זעענדיג די וועג וויאזוי זיי גייען צו צו די מערכה, נישט געוואלט געבן זיין הסכמה. ער האט ערקלערט אזוי, ווען עשו האט זיך איבערגעבעטן מיט יעקב אין פ' וישלח, און האט געבעטן יעקב זאל מיטקומען מיט אים צוזאמען קיין שעיר, האט יעקב אבינו אים אפגעזאגט, און האט געזאגט פאר עשו, יעבור נא אדוני לפני עבדו 'ואני אתנהלה לאתי' וכו'. שטעלט זיך די פראגע, וואס האט יעקב אבינו אזוי מורא געהאט צו גיין צוזאמען מיט עשו, און וואס ענדיגט ער צו אז 'ואני אתנהלה לאטי', וואס א חילוק וויאזוי יעקב וועט גיין, צו שטייט צו שנעל? נאר וואס דען, האט דער בעלזא רב זי"ע ערקלערט, דער רשע עשו האט געקענט באשטיין אז יעקב זאל מיטגיין מיט אים אויף זיין 'ענערגיע' צוהיצט און צוקאכט, ער קען באשטיין אז ער זאל בלייבן יעקב, אבער גייט 'צוזאמען מיט מיר אויף מיין וועג מיט מיין ענערגיע', ווייל עשו ווייסט אז איינמאל מ'גייט אויף זיין ענערגיע, און יעקב פארט 'מיט' מיט עשו, וועט זיך יעקב פארלירן און ביים ענדע וועט אים עשו אריינכאפן אין זיין נעץ. דערפאר האט אים יעקב געזאגט, דו גיי פאראויס, אבער איך גיי גיין 'שטייטלעך און פאמעלעך' אנדערש פון דיין 'ווילדע עשו' ענערגיע, און אזוי וועל איך קענען בלייבן יעקב.

האט דער בעלזא רב אויסגעפירט, אויב די קנאים גייען ארויס צו די פרייע מיט די זעלבע צוהיצטע ענערגיע ווי די פרייע, דאן איז דער פרומער אין א סכנה צו ווערן א פרייער, און דער פרייער האט געוואונען. דער פרייער האט געוואונען דעם פרומען אים אריינצושעלפן אין זיין ענערגיע. א פרומע איד גייט אין די וועגן פון יעקב, 'ואני אתנהלה לאתי', מ'גייט שטייט און פאמעלעך מיט א רואיגקייט, און אזוי קען מען באזיגן דעם פרייען. אבער וויבאלד עטס ווילטס גיין מיט א קאך און צוהיצט, דערפאר וויל איך נישט מיטגיין מיט דעם.

איך ווייס נישט אויב ביי אלע פראטעסטן האט דער בעלזא רב אזוי געהאלטן, און פארשטייט זיך אז יעדע מצב איז זיכער אנדערש, אבער וואס איז וויכטיג פאר אונז, איז צו געדענקען דעם רעיון, אז אויב איינער איז צוקאכט און שרייט, דאן קען מען גרינגערהייט ווערן אריינגעשלעפט אין יענעמס ענערגיע און פארלירן דעם 'זיך'. וואס מען דארף געדענקען איז, אז דער בעסטער געשאנק וואס מען קען געבן פאר איינעם אין א קלעם, איז אויב מען בלייבט 'זיך', מען בלייבט רואיג און 'דא'.

עס ארבעט נישט נאר ביי פראטעסטן, עס ארבעט אלעמאל אפילו ווען צוויי מענטשן טענה'ן זיך איבער עפעס. איך האב אמאל מיטגעהאלטן א דעבאטע פון דריי מענטשן איבער א געוויסע טעמע, צוויי מענטשן קעגן איינער. דער איינער האט פארגעלייגט זיין מיינונג איבערן טעמע און די אנדערע צוויי האבן ארויסגעבערענגט זייער מיינונג. ערגעץ וואו האט זיך דער איינער זייער צוקאכט איבער זיין מיינונג און פראבירט איבערצורעדן די אנדערע צוויי אז זיי זאלן האלטן ווי אים. איינע פון די צוויי האבן זיך אנגעהויבן צוריק צו טענה'ן אז ער זאל האלטן ווי זיי און פראבירט אויפווייזן פאר יענעם אז ער איז נישט גערעכט. די לופט איז געווארן זייער אנגעהיצט, און ביז א צוויי מינוט איז דער שמועס געגאנגאנן אויף גאר הויכע טענער. זיי האבן געשריגן איינער אויפן צווייטן, נישט געלאזט אויסרעדן, אז ערגעץ וואו האבן ביידע געשריגן צוזאמען אז קיינער האט ניטאמאל געהערט וואס דער אנדערע זאגט, אבער קיינער האט נישט געוואלט נאכלאזן. ס'איז געווען ששון ושמחה אז ס'האט אויסגעזען ווי ס'גייט נישט נעמען קיין עק.

דער צווייטער פון די אנדערע זייט איז געווען זעט אויס אביסל קלוגער ווי זיי ביידע, און מיטאמאל הערט מען א שטילע רואיגע שטומע רעדן פון צווישן די שרייעדיגע טענער מיט א מורא'דיגע איינגענעמקייט. ער רופט זיך אן פאמעלעך, "פייבוש... פייבוש... פארוואס טאקע האלסטו אזוי...?" מיט א מורא'דיגע העפליכקייט, ווי איינער וואס איז עכט דא אויסצוהערן. קודם האט אים קיינער אפילו נישט געהערט, אבער ער האט נישט נאכגעלאזט. און ביז עטליכע סעקונדעס, האבן ביידע צוביסליך אנגעהויבן הערן עפעס א שטומע אונטער די קוליסן. זיי האבן ווייטער געשריגן, און דער איינער האט נישט נאכגעלאזט, נאר ווייטער גערעגט איידל און געלאסן. צוביסליך איז שטולער געווארן, און דער רואיגער האט איבערגענומען די לייצעס. נאך צוויי מינוט איז דער רואיגער ארויסגעקומען א זיגער, ווען דער פון די אנדערע זייט האט נישט געהאט וואס צו ענטפערן, און אזוי, אדאנק זיין רואיגע צוגאנג, האט ער באוויזן אראפצוברענגען די היץ, און ארויסגיין דער געוואונער.

ס'איז נישט קיין סוד, אז טאטעס און מאמעס וואס ארבעטן אויף זיך און בלייבן 'דא' און רואיג ווען די קינדער פארפירן, וואקסן די קינדער אויף סאך מער געזונטער, ווי עלטערן וואס ווערן אריינגעשלעפט און פארלירן זיך אין די קינדערס טענטראמס. קינדער ביי וועמען די עלטערן זענען געווארן פארלוירן, שפירן זיך סאך מער אומזיכער מיט זיך און האבן נישט די זעלבסט-ווירדע אין זיך, אז זיי קענען זיך קאנטראלירן אין אנגעצויגענע צייטן. קינדער פון מער רואיגער עלטערן, וואקסן אויף מיט די געפיל אז אפילו א שווערע דורכגאנג, קען מען אויך דורכמאכן און ס'איז נישט שרעקעדיג, והא ראיה, מיינע עלטערן זענען אויך געבליבן רואיג.

סתם רעדן און מחזק זיין / מעטאדן, העלפט נישט – פארוואס?

יעצט אז מ'פארשטייט שוין וואס דער עכטע אפטייטש פון 'ענערזשי הילינג' איז, וועט דאך יעדער איינער, לכה"פ איינער וואס איז שוין אריבער אביסל טערעפי, זיך פרעגן אן אינטרעסאנטע פראגע, און מיט רעכט. שטומט מיין טעאריע מיט די מציאות? איז דאס טאקע די ווארהייט וואס פאסירט אינעם טערעפיסטס ציממער? מענטשן היילן זיך אזוי רעכטס און לינקס פון שווערע קלעמענישן, בלויז פון זיצן מיט א טערעפיסט און די ענערזשיס רייבן זיך צאם? וויפיל מאל הערט מען אז איינער איז אפגעזעצן יארן ביי זיין טערעפיסט און גארנישט האט זיך נישט גערירט, און אפילו עפעס האט זיך יא גערירט, איז דאס ממש מינומאל, און קומט נישט אן צו די רעזולטאטן וואס דער קליענט האט עכט געוואלט שפירן? און דער קליענט וויינט מיט טרערן, אז ער איז געזיצן אזוי לאנג ביים טערעפיס, און דער 'די איינציגסטע הילף' וואס ער האט באקומען פינעם טערעפיסט, איז נאר אז ער האט אים אויסגעהערט און מחזק געווען, אבער ס'האט גארנישט געטוישט זיין מצב. איז וואס גייט דא פאר? לכאורה האט ער דאך באקומען דעם אזוי געווינטשענעם 'ענערזשי' פון זיין טערעפיס, איז פארוואס שפירט ער אז ער האט 'גארנישט' באקומען?

איז וואס גייט דא פאר? וואס נאך פעלט אויס אז דער היילונג פראצעדור זאל זיין סוקסעפול?

איינער וואס ווייסט יא אביסל וואס ענערזשי הילינג איז, הייבן זיך זיכער זיינע אויגן-ברעמען און פרעגט מיט וואונדער, וואס? דאס איז די גאנצע ענערזשי הילינג? איך ווייס אז ווען מ'טוט ענערזשי הילינג, קלאפט מען סלח-לנו אויף די שטערן אויף די נאז, אדער מ'קייטעלט און מ'פרעגט די קייטל וואס באדערט מיך? און דערווייל פארצייל איך דא גאר עפעס אנדערש, מ'זיצט מיט א טערעפיסט און עס פאסירט פון זיך אליין ענערזשי הילינג, וואס גייט דא פאר?

איז לאמיר דא אריינגיין אין גאר א וויכטיגע טעמע, וואס איז דער גאנצע 'טערעפי ביזנעס' וואס איז היינט געווארן? פארוואס זיכט יעדער איינער נייע טאקטיקן וויאזוי איבערצוקומען שווערע געפילן, פארוואס טאקע איז נישט גענוג וואס אונזערע חז"ל האבן אונז אויסגעלערענט, דאגה בלב איש ישיחנה, פארוואס דארף מען אויך CBT אדער גאר coherence therapy וואס מיר האבן ערקלערט אין אונזערע שיעורים?

דער מעטאד איננער טשייעלד ווארק – דער טאטע מיטן קינד אין איין קערפער

איינע פון די ערשטע מעטאדן צו ארבעטן דורך די 'מיינד-באדי/ענערזשי' צוגאנג, איז געווען א מעטאד מיטן נאמען 'איננער טשייעלד ווארק' (Inner Child Work). וויאזוי ארבעט איננער טשייעלד ווארק? דער קאנצעפט וואס דער מעטאד האט אונטער זיך איז, אז דער גרונדער האט אנגעהויבן אנערקענען, אז עס איז ריכטיג אז א קינד גייט נאטירלעך צו זיינע עלטערן צו באקומען ערהוילונג, אבער ווי עלטער מען ווערט אין דער צייט וואס מען בלייבט פארוואונדערט, בלייט דאס 'קינד' אין זיך לעבעדיג, אבער פארשטעקט זיך אונטער א שלייער פונעם ערוואקסענעם. דאס מיינט, אז דאס קינד וואקסט אונטער, אבער וואקסט אויף ווי 'צוויי מענטשן'. ווען ער איז שוין צוואנציג יאר אלט, איז נאר א 'טייל' פון אים צוואנציג יאר אלט, אבער אן אנדערע 'טייל' אינעם זעל, איז געבליבן דריי יאר אלט.

וואס פאסירט איז, אז אפילו איינער וועט זיצן ביים טערעפיסט פאר הילף, וועט דער טערעפיסט נישט כאפענדיג נאר רעדן צום צוואנציג יעריגן ערוואקסענעם. דער פאבלעם איז אבער, אז דער וואס דארף עכט די הילף, איז דער באגראבענעם דריי יעריג קינד וואס פונקט וואו עס האפט און ווארט אז משיח זאל קומען, ווארט עס אויך און האפט אויף די טאג, ווען ס'וועט קומען איינער און אים ארויסנעמען פון זיין פארביטערטן קלעמעניש. דער דריי יעריג קינד ווארט אז איינעם זאל אים זען און אנהייבן רעדן צו אים, דאס זעלבע אזוי ווי ס'האט געווארט ביי דריי יאר, ווייל דאס איז וואס ער זיכט – פארשטאנד. די ווערטער וואס ער שרייט שוין פאר זיבעצן יאר איז, "וואו איז דער ערוואקסענער פארזאן, וואס וועט זיצן לעבן מיט מיט א רואיגקייט און בארואיגן מיינע ווייטאגן?"

אין אנדערע ווערטער, מען האט אנגעהויבן כאפן, אז ווען איינער קומט זיך אויסרעדן צום טערעפיסט, איז עס נישט דיירעקט פארבינדען מיט וואס ער מאכט מיט יעצט אין לעבן, ווייל דאס וואס ער מאכט יעצט מיט, וואלט מען אפשר געקענט גרינגערהייט בארואיגן. דער אורזאך פארוואס דער מענטש טרעפט נישט קיין רואיגקייט אין זיך נאך יארן טערעפי, איז וויבאלד דער זעלבער ווייטאג וואס טוט זיך אפ יעצט ביי די צוואנציג, האט זיך שוין אפגעטון ביי די 3, אבער דער דריי יעריג קינד איז זייער פארשטעקט, אז ער האט נאך קיינמאל נישט באקומען וואס ער האט געדארפט, און דעריבער שפירט זיך דער היינטיגער צוואנציג יעריגער צוריסן אין קאנפליקטן, פון איין זייט שפירט ער ווי אן ערוואקסענעם, אבער פון די אנדערע זייט ריאגירט ער צו זיין מצב ווי א דריי יעריג קינד, און דער ווייטאג איז זייער גרויס, אן דעם וואס מען זאל אפילו קענען בארואיגן דעם דריי יעריגן.

איז וואס טוט מען דא? וויאזוי רעד מען צום דריי יעריג קינד ווען ער איז אזוי צוקוועטשט? וואלט מען ווען געקענט טרעפן א וועג אריין צו אים, וואלטן ביידע – סיי דער צוואנציג יעריגער און סיי דער דריי יעריגער – אויפגעראכטן געווארן.

איז מען אויפגעקומען מיטן מעטאד פון איננער טשייעלד. דער אויפטו פון דעם מעטאד איז צוויי פאכיג, איינס מען ברענגט ארויף דעם צווקוועטשטן קינד, צוויי, מען לערענט אויס פאר דעם צוואנציג יעריגן ערוואקסענעם וויאזוי צו זיין דער 'טאטע' פון דעם קינד, אזוי אז אין איין קערפער פאברעצירט זיך דער 'מאטאר מיט די אויל' וואס קילט עס אפ. דער טאטע ווערט דער 'איננערליכע טערעפיסט' פונעם קינד, אזוי אז דער קינד שפירט אז ער האט אלס צו וועמען צו רעדן און באקומען אויפמערקזאמקייט, ס'איז טאקע נישט אן אינדרויסענדיגער טאטע, נאר א טאטע פון אינעווייניג, וואס איז סאך מער ווירקזאם ווי אן אינדרויסענדיגע טאטע, וויבאלד ער האט אים אלס מיט זיך.

וויאזוי ברענגט מען ארויף דעם קינד? אויף דעם האבן זיי אסאך מעטאדן. איינע פון די מעטאדן איז, אז מען שרייבט מיט די לינקע האנט אויף א פאפיר וואס ס'קומט זיך אונטער אויף ארויסצוברענגען א געוויסע געפיל. וויבאלד דער געפיל איז מער קינדעריש, דעריבער קומט דאס בעסער ארויס מיטן שרייבן מיט די לינקע האנט. די רעכטע האנט שרייבט מער מיט 'שכל' און אויסגערעכענט, אבער אויף די לינקע האנט איז שווערער צו האבן קאנטראל, און דעריבער איז עס מער געפיליש. עס זענען דא נאך מעטאדן, אבער דאס ברענגט ארויס דעם געדאנק.

איינמאל מען האט עפעס א געשרייבאכצט וואס סימבאלאזירט דעם צובראכענעם געפיל, פאנגט דער מענטש אן צו רעדן צום געפילישן סימבאל ווי א טאטע רעד צו זיין קינד. ער קען אים זאגן, "בארואיג דיך, איך פארשטיין דיין פיין, איך בין מיט דיר, איך הער דיך אויס וכו' וכו'," און אזוי איז צום האפן אז דער קינד וועט באקומען זיין 'פאזאטיווע ענערגיע', און דער ערווארקסענע וועט זיך שפירן רואיגער אין לעבן מיט זיין קינד אין זיך.

איז אויף דערווייל זענען מיר כאטש מיט איין שטאפל ווייטער ווי סתם רעדן צו איינעם און אים בארואיגן. סתם רעדן וועט נישט העלפן, אבער רעדן צום קינד, ווי אויך העלפן אז דער ערוואקסענער זאל ווערן דער טאטע פונעם קינד, דאס קען שוין אביסל מער ווירקזאם.

אבער צו דען? איז דאס טאקע דער גאנצע ענטפער פארוואס סתם רעדן העלפט נישט? נישט אינגאנצן. מיט די יארן האט זיך אויסגעוויזן, אז דער מעטאד ארבעט אויך נישט ווי ערווארטעט. פארוואס נישט?
דאס וועלן מיר ערקלערן אי"ה אינעם נעקסטן שיעור.

אין קורצן:

• א קינד גייט נאטירליך צו זיינע עלטערן פאר עמאציאנאלע היילונג.
• א טערעפיסט נעמט איבער די ראלע צו זיין דא פאר זיין קליענט פאר עמאציאנאלע היילונג.
• ס'איז וויכטיגע אז דער טערעפיסט זאל קענען ברענגען פאזעטיווע ענערגיע פאר זיין קליענט וואס וועט זיך אנרייבן אין זיין קליענט נעגעטיווע ענערגיע.
• כדי דער טערעפיסט זאל האבן די ריכטיגע פאזאטיווע ענערגיע, איז וויכטיגע אז דער טערעפיסט זאל זיך קענען האלטן אפגעטיילט פון די רוישיגע געפילן פונעם קליענט.
• אויב ווערט דער טערעפיסט אריינגעשלעפט אינעם קליענטס רוישיגע וועלט, דאן וועט אים זיין זייער שווער צו געבן פאר זיין קליענט די ריכטיגע באלאנסירטע היילונג.
• אין סייוועלכע שטאנד צוויי מענטשן קומען זיך צוזאמען מיט פארשידענע מיינונגען, וועט אלס דער מיט די פאזאטיווע ענערגיע האלטן די לופט באלאנסירט און מעגליך אויך געווינען.
• פראקטיש גערעד אבער, זעט מען נישט אז אלעמאל וועט דער טערעפיסט מצליח זיין מיט זיין קליענט מיט בלויז רעדן און מחזק זיין.
• דער מעטאד פון 'איננער טשייעלד' – צאמברענגען דעם קינד און דעם ערוואקסענעם זאלן קומען צום טיש צוזאמען.

ברוך שחלק מחכמתו ליריאיו!

קריספי חלה האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 05, 2024 1:19 pm

מתבונן האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 05, 2024 1:11 pm

קריספי חלה האט געשריבן: ↑ זונטאג פעברואר 04, 2024 2:53 pm

מתבונן האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 01, 2024 7:20 pm

PDF פון שיעור כ'

שיעור כ'

פארוואס עפנט זיך ביי מיר נאר די ערשטע עמוד?

ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף.
אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.

ארבעט שוין ב"ה.

גיי צו פעידזש 12 פון די אשכול בערך צו 10'טע תגובה דורך הרב מתבונןדארט ליגט א גוטע לינק
נוץ עס אויף גוטע זאכן!!!

@מתבונן שוין צוויי וואכן נישט ארויף גיין נייע שיעור דינסטאג!?

איך האף אז מיר האבן דיר נישט צוריק פארלוירן

תפארתך האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 22, 2024 12:27 am

@מתבונן שוין צוויי וואכן נישט ארויף גיין נייע שיעור דינסטאג!?

איך האף אז מיר האבן דיר נישט צוריק פארלוירן

די צייט האט נישט ערלויבט. איך האף אי"ה ביז די נעקסטע דינסטאג וועט זיין די נעקסטע שיער.

מרבה לשובע האט געשריבן: ↑ דינסטאג פעברואר 20, 2024 7:14 am

קריספי חלה האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 05, 2024 1:19 pm

מתבונן האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 05, 2024 1:11 pm

קריספי חלה האט געשריבן: ↑ זונטאג פעברואר 04, 2024 2:53 pm

מתבונן האט געשריבן: ↑ דאנערשטאג פעברואר 01, 2024 7:20 pm

PDF פון שיעור כ'

שיעור כ'

פארוואס עפנט זיך ביי מיר נאר די ערשטע עמוד?

ווען איך קלוק די לינק עפענט זיך אויף די גאנצע, אפשר פראביר צו דאונלאודן, אדער עפעס מיט דיין פילטער. צומאל דויערט עס סתם אזוי א מינוט ביז די גאנצע קומט ארויף.
אויב גארנישט ארבעט, קען איך פראבירן איבערצולייגן.

ארבעט שוין ב"ה.

גיי צו פעידזש 12 פון די אשכול בערך צו 10'טע תגובה דורך הרב מתבונןדארט ליגט א גוטע לינק
נוץ עס אויף גוטע זאכן!!!

שוין ב"ה דורכגעליינט אלע יענע שיעורים
ייש"כ עניוועי

שכח הרב מתבונן פאר די הערליכע קלארע שיעורים, איך האב זייער הנאה געהאט און עס האט מיר גאר אסאך געהאלפען, איך וואלט געוואלט פרעגן, וועלעכע ביך וואלט איר רעקאמענדירט אויב איך וויל ליינען מער איבער קאהירענס טעראפי?

מיש נישט האט געשריבן: ↑ מאנטאג פעברואר 26, 2024 9:24 pm

שכח הרב מתבונן פאר די הערליכע קלארע שיעורים, איך האב זייער הנאה געהאט און עס האט מיר גאר אסאך געהאלפען, איך וואלט געוואלט פרעגן, וועלעכע ביך וואלט איר רעקאמענדירט אויב איך וויל ליינען מער איבער קאהירענס טעראפי?

ס'איז דא דער ביך Depth Oriented Brief Therapy, וואס דאס איז דער ערשטער ביך צו ערקלערן דעם נושא, אבער פאר אן אלגעמיינעם קען דאס אפשר זיין אביסל שוערער צו ליינען, אבער פראבירן קען מען.
עס איז דא דער ביך Unlocking the emotional brain וואס דאס איז שוין גרינגער צו פארשטיין, הגם דער ביך איז בעיקר געווידמעט צו ערקלערן דער געדאנק פון מעמערי ריקאנסאלעדעישן און וויאזוי עס העלפט ארויס אין טערעפי, טוט עס אבער ערקלערן דעם מהלך לויט די קוהירענס טערעפי מהלך, דעריבער קען מער זען פון דער נאנט וויאזוי דאס ארבעט.

ווען דאס קינד לאזט נישט צוקומען צו זיך

אינעם פאריגן שיעור האבן מיר אנגעהויבן ערקלערן דער מעטאד פון "איננער טשייעלד ווארק". מיר האבן ערקלערט דעם פראבלעם ווען עס קומט צו אקטואלע טערעפי סעסיעס. ריכטיג אז א מענטש וויל זיך אויסרעדן און באקומען סימפאטיע פונעם צוהערער, אבער 'פאקטיש גערעד', ווען איינער קומט אריין צו א טערעפיסט און רעד זיך אויס זיינע אנגסט און פאניק געפילן, דאן העלפט נישט בלויז זיך דאס אויסרעדן. ניטאמאל העלפט דאס וואס דער טערעפיסט פראבירט אים אויפצוקלערן אז "זארג דיך נישט, אלעס וועט זיך אויסארבעטן צום גוטן, דער אויבערשטער וועט דיר אלעס צושטעלן וואס דו דארפסט," די אלע סארט בארואיגונס מיטלען העלפן נישט. מיר האבן ערקלערט אז דער אורזאך פאר דעם איז, אז אונטער דעם ענקזייעטי איז פארשטעקט א קינד וואס וויינט, אין דער צייט וואס דער 'ערוואקסענע' פערזאן איז נישט דער וואס איז עכט פארווייטאג. מער ריכטיג איז צו זאגן, אז דער ערוואקסענער איז צובראכן און דערשראקן אז עפעס א קינד אין זיך איז צושטרויבעלט און קען נישט קומען צו זיך, אבער דער פראבלעם איז דער פארשטרויבעלטער קינד וואס בלוטיגט פון ווייטאג.

איז וואס דער עצה? דער עצה איז צו טרעפן א וועג וויאזוי אנצוקומען צום קינד זעלבסט. איינמאל מען קען רעדן צום קינד, דאן וועט זיין סאך גרינגער אים צו קענען העלפן. איננער טשייעלד ווארק האט ערפינדען פארשידענע מעטאדן וויאזוי אנצוקומען צום קינד, צו דורך קאלירן (יא, א דרייסיג יעריגער נעמט זיך א קרעיאן אין די האנט, און קאלירט ווי א דריי יעריגער), שרייבן מיט די לינקע האנט, אלע די מעטאדן וועקן אויף דעם קינד. עס איז שווער צו שרייבן מיט די לינקע האנט, עס שפירט זיך היבש ארויס פון קאנטראל ווי ווען מען שרייבט מיט די רעכטע האנט, און דעריבער קומט דאס קינד ארויס אויפן פאפיר, ווייל דאס קינד איז מער א 'קינד' וואס איז נישט אין קאנטראל, דאקעגן דער ערוואקסענער איז שוין מער אין קאנטראל. איינמאל מען האט די ענערגיע פונעם קינד אינדרויסן, קען מען טון דאס וואס מען האט ערקלערט ביז היינט, מען איז אים/איר מחזק, מען זאגט אים אז מען איז דא פאר אים/איר, מ'לאזט אים נישט אליין, ס'וועט זיין גוט, און עס איז צום האפן אז יעצט וועט דער קינד באקומען עפעס א געפיל וואס ער האט נישט באקומען אלס קינד, און אזוי וועט עס שפירן מער רואיגער.

מיר האבן אויך אראפגעשטעלט א וויכטיגע יסוד, אז עס איז מעגליך אז דער מענטש אליין זאל קענען ווערן דער 'אפקיל סיסטעם' פארן פאררויכערטן געפיל. דער ערוואקסענער נעמט איבער די ראלע פונעם טערעפיסט/טאטע-מאמע, און טוט רעדן צום קינד און אים בארואיגן. דער 'דאגה בלב איז ישיחנה' פאסירט יעצט אינעם מענטש זעלבסט.

דער פראבלעם מיט דעם מהלך איז, אז ווי נישט ווי האט דאס נישט מצליח געווען גענצליך צו בארואיגן דעם זעל. דער מענטש איז ווייטער געבליבן מיט זיין קלעם/ענקזייעטי/דעפרעסיע וכו'. אפילו אויב עס איז אביסל לייכטער געווארן, האט אבער פארט דער מענטש נישט געשפירט פולקאם 'רואיג מיט זיך'. און דער פראגע שטעלט זיך, וואס גייט דא פאר? וואס נאך דארף פאסירן פאר א פולקאמע ערהוילונג?

דער ענטפער אויף דעם איז, אז ס'איז ריכטיג אז מען קען טאקע מאכן א 'טאטע-קינד' גאנג אין זיך אליין, אבער דער פראבלעם איז אז דאס 'קינד' איז ווייט פון אפן צו סייוועם, און אוודאי נישט צו זיין 'אייגענעם ערוואקסענעם' אין זיך. עס איז ווי א טאטע אדער ראש ישיבה זאל געבן א מוסר שמועס פאר זיין בחור'ל אדער תלמוד, אין דער צייט וואס דאס בחור'ל איז אינגאנצן נישט דערביי צו הערן וואס זיין טאטע האט אים צו פארקויפן וויבאלד דער בחור'ל איז זייער אנגעגעסן אין זיך, און זיין הארץ איז נישט אפן פאר מיין מוסר רייד. דאס זעלבע פאסירט מיטן קינד אין זיך, ער איז זייער אנגעגעסן אויף די וועלט. דאס קינד קען האבן ארום זיך צענדליגע 'שיכטן פון צוויבל' וואס בלאקירן סייוועלכע ציטריט צו אים. איז אפילו אויב זיין 'וועזן' איז דא, איז אבער זיין 'זעל' איז נישטא, ווי מיר וועלן ערקלערן.

צוריק צו אונזער יענקעלע

לאמיר צוריק גיין צום פיצא ערציילונג וואס מיר האב פארציילט אין שיעור ט"ו ווי יענקעלע האט היסטעריש פארפירט אז ער מוז האבן פיצא זאפארט, אבער שוין. ווען זיין מאמע האט אים דאס נישט געוואלט צושטעלן איז ער געווארן אויס מענטש און אנגעהויבן פארפירן און איבערגעדרייט די שטוב אז ער מוז היינט האבן פיצא. מיר האבן פארציילט צוויי סארט וועגן וויאזוי די עלטערן קענען ריאגירן. איין וועג, איז אליינס צו ווערן היסטעריש און שרייען אויפן קינד, אהיימרופן די טאטע און מאכן די אטמעספערע נאך מער אנגעצויגן. אדער דער אנדערע וועג איז צו בלייבן רואיג, פארשטיין אז א קינד איז א קינד, און געבן דעם קינד דעם מעסעדזש אז מ'איז דא פאר אים ווען אין די זעלבע צייט האלט מען זיך שטארק מיטן פולסטן רואיגקייט אז היינט איז נישטא קיין פיצא.

איז לאמיר אביסל צונעמען אויף פיצלעך וואס פאסירט אינעם מוח'ל פון יענקעלע וועמענס עלעטערן ווערן דערשראקען פון אים – לאמיר אים רופן יענקעלע א', און וואס פאסירט אינעם מוח'ל פון יענקעלע וואס די עלטערן דערשרעקן זיך נישט פון אים – לאמיר אים רופן יענקעלע ב'.

יענקעלע – סיי א' און סיי ב', איז געבוירן געווארן מיט א שטארקע מאס פון 'גאוה דקדושה', ווי דער חובות התלמידים שרייבט אין זיין הקדמה אז דער פראבלעם פונעם 'היינטיגן דור' – פון באלד הונדערט יאר צוריק אין זיינע צייטן – איז אז מ'ווערט געבוירן מער 'ערוואקסן און מעטשור' ווי אמאל, און די היינטיגע נשמות האבן א שטערקערע 'מיינונג' אויף זיך און אויף די וועלט, ווי די אמאליגע נשמות. וויבאלד מען האלט זיך מער ווי א 'יש', דעריבער איז זייער שווער פאר די היינטיגע נשמות זיך אונטערצובייגן אונטער די מחנכים, וויבאלד זיי ווערן שנעלער א מענטש 'פאר זיך'. די אמאליגע מעטאדן פון סתם הייסן פאר די קינדער וואס צו טון, וועט נישט העלפן פאר זיי, ווייל זיי 'פארשטייען בעסער'. דעריבער דארף מען טרעפן די וועגן צו כאפן זייער הארץ, אז זיי זאלן זיך 'וועלן' אונטערבייגן אונטער זייערע מחנכים און פאלגן. אבער אויף דעם דארף מען נוצן מער 'קאפ' צו פארשטיין דעם קינד, און מען קען נישט בלויז גיין נאטירליכערהייט אזוי ווי אמאל.

יענקעלע ב' וואס וואקסט אויף געזונט

יענקעלע איז ב"ה געבענטשט געווארן מיט די נאטורן. ער נעמט נישט אזוי שנעל א 'ניין', און ווען יא שטעלט ער גאר א העפטיגע ווידערשטאנד. די עלעטערן פון יענקעלע ב' פארשטייען דאס, און דעריבער אנשטאטס אים צו זאגן 'יא' אויף וואס ער וויל, און אנשטאטס צו זאגן א שטרענגען 'ניין' מיט קולות און סטראשערייען, פארשטייען זיי אז 'זיי' דארפן ארבעטן אויף זייערע 'נערוון', און פארשטיין אז זייער יענקעלע גייט פראבירן ווי ווייט מעגליך זיי צו דרייען א קאפ אז מען זאל אים אלס נאכגעבן וואס ער וויל. זיי קוקן אן יענקעלע מיט פארשטאנד, וואס איז ער נעבאך שולדיג אז ער איז געבוירן געווארן מיט שווערע נאטורן, און מיר גייען אים ווייזן אז מיר האבן אים בכל אופן זייער ליב, אבער אין די זעלבע צייט, גייט מען אים אויסלערנען אויף א רואיגע שטאנדהאפטיגע וועג אז טאטי און מאמי זענען די בעה"ב אין דעם שטוב און זיי זאגן וואס מען קען יא אדער נישט טון. דאס וועט זיין זייער געזונט פאר זייער יענקעלע, פון אנפאנג גייט עס אים זיין זייער שווער, אבער מיט די צייט וועט ער זיך צוגעוואוינען צו די מציאות און וועט אן קיין אנדערע אויסוואל מוזן מיטגיין מיט דעם. זיי פארשטייען אז עס לוינט נישט צו שרייען, און אים געבן 'מוסר דרשות', ווייל ער וועט עס נאר צוריק שלאגן און ער וועט נאר בלייבן פארביטערט. אנשטאטס דעם גייט מען צו צו דעם מיט ישוב הדעת מיט א קריסטאלע קלארע מעסעדזש צו יענקעלע אן קיין שום געשלעגערייען אדער אמפערייען, אז טאטי און מאמי זאגן וואס מען קען און וואס נישט טון אדער האבן. אזוי וואקסט יענקעלע אויף א 'געזונט קינד', מיט געזונטע זעלבסט ווירדע אז ער איז א נארמאלע מענטש טראץ דעם וואס ער פירט זיך אויף מאדנע מיט זיין אויפפירונג, ווייל זיין טאטע מאמע שעצן אים און ריאגירן צו אים ווי א נארמאלע מענטש.

יענקעלע א' און זיינע מיטמאכענישן – איך בין נישט בסדר

אנדערש קוקט עס אבער אויס ביי די עלעטערן פון יענקעלע א'. די עלטערן פון יענקעלע א' פארשטייען נישט דעם נאטור פון זייער יענקעלע. זיי קוקן אים אן ווי א 'פרא אדם' און זיי קענען נישט פארשטיין וויאזוי עס קען זיין אז ביי זיי – די איידעלע מענטשן – זאל געבוירן ווערן ביי זיי אזא ווילד קינד אן קיין טראפ דרך ארץ. דעריבער פון די רגע וואס די עלטערן כאפן אז ביי זיי איז געבוירן געווארן א קינד מיט 'שלעכטע מידות', כאפט זיי אן א פאניק, "וויאזוי גייען אונז האדעוון אזא סארט שווער קינד? ער דרייט דאך שוין איבער די שטוב ביי אזא יונגע עלטער, וואס גייט דא זיין?" זיי זען שוין אין זייער פאנטאזיע ווי דאס קינד פארט אפ פונעם יודישן וועג ר"ל ביי די 13 בלויז פאר דעם זינד פון זיין א קינד פון וואס דער בעל חובות התלמידים רעד.

פארשטייט זיך אז מיט אזא צוגאנג, כאפט דאס קינד אויף אז 'עפעס איז ראנג מיט אים', עפעס פירט מען זיך נישט אויף צו מיר ווי א נארמאל קינד, עפעס איז מען מיר 'חושד' אגאנצע צייט, מ'טראסט מיך נישט, מ'שרייט מיך אן. דער אויספיר וואס דאס קינד מאכט אויף זיך אליין איז, "אז בין נישט בסדר, קוק אן ווי איך פארפיר אזוי און איך קען מיך נישט קאנטראלן, איך בין גארנישט ווערד". פארשטייט זיך אז דער 'אפמאך' ווערט געמאכט אונטערן באוואוסטזיין, יענקל כאפט ניטאמאל אז ער האט זיך איינמאל פאר אלעמאל 'דיאגנאזירט' אלס 'פעלערהאפטיג און פראבלאמאטיש'.

ווער עס האט דורכגעליינט די שיעורים ביז אהער ווייסט שוין, אז דער אונטער-באוואוסטזיין ארבעט פיבערהאפטיג ארום דעם זייגער זיכער צו מאכן אז זיין 'מענטש' איז באשיצט פון אלעם בייזן. אויב מאכט איינער צופיל 'טראבל' און עס טראגט אים אריין אין פראבלעמען, דאן גייט דער אונטער-באוואוסטזיין זיך נעמען איבער זיינע ביינער און פראבירן צו טון וואס מען קען נאר אז ער זאל נישט נאכאמאל אריינפאלן אין אזעלכע פראבלעמען. צו עס ארבעט זיך אויס אדער נישט, דאס איז שוין א צווייטער מעשה, אבער פראבירן פראבירט עס.

ווען איינער שפירט זיך נישט ווערד, וועט ער אוטומאטיש זיך אויפפירן ווי ער איז 'נישט ווערד'. ס'גייט אים נישט איינפאלן זיך אויפצופירן נארמאל ווייל 'ער איז דאך סייווי נישט ווערד'. דעריבער וועט יענקלע נישט האבן א דראנג צו זיין 'וואויל', ווייל ער איז דאך סייווי נישט ווערד, "וואס גיי איך האבן פון דעם אז איך וועל מיך אויפפירן געהעריג? מ'גייט מיך סייווי אראפקוקן..." נו, אויב פירט מען זיך נישט אויף נארמאל, קומט נאך שרייערייען און נאך פעטש. א קליין קינד וועט זיך נאטירלעך אנהייבן שפירן זייער נישט זיכער מיט זיך, ער קען זיך נישט קאנטראלירן, מ'קען זיך נישט קיין עצה געבן מיט אים, מ'שרייט אים שוין ווייטער אן און ער כאפט פעטש, און ווערט נאך מער אראפגעקלאפט. וואס טוט מען דא?

דער אונטער-באוואוסטזיין וועט אנהייבן טון אלע מיטלען צו האלטן זיין יענקעלע באשיצט. ער וועט אנהייבן 'איינצוהאלטן' יענקעלע אויף א שטארקע פארנעם. ער קען אים מאכן קאפ וויי, בויך וויי, זיין אנגעצויגן, ווייל אזוי וועט האפענטליך יענקעלע זיין 'איינגעצויגן' און ער וועט נישט פארפירן אזוי סאך, און... ער וועט זיין באשיצט פון די שרייערייען און די פעטש.

דער פראבלעם איז אבער אז יענקעלע פון זיין זייט פארשטייט נישט וואס די אלע קאפ-וויי מיינט, ער מיינט אז דאס איז סתם אן אנשיקעניש. ווען נאכן גיין צום דאקטאר טרעפט מען נאך אלס נישט דער אורזאך פון זיין קאפ וויי, ווערט יענקעלע נאך מער נערוועז, "וואס גייט פאר מיט מיך?" און ווען א קינד ווערט נערוועז, וועט ער מער פארפירן און זיך נישט קענען קאנטראלן, און ווידער אריינפאלן אין פראבלעמען.

מיט די צייט פאנגט זיך יענקעלע אן זייער צו שעמען פון זיך אליין און פון די ארומיגע. כדי זיך צו באשיצן פון זיין פארשעמונג, טוט אים זיין אונטער-באוואוסטזיין באשיצן דורך אים מאכן מער ווי אזא סארט 'שעמעדיגער', ווייל אזוי וועט זיך יענקעלע האלטן ווייט פון מענטשן, און וועט זיך ווייניגער שעמען. ווען יענקעלע איז אין חדר וועט ער זיך שעמען צו שפילן מיט די אנדערע קינדער, און זיין אונטער-באוואוסטזיין לייגט אים צו 'אויל צום פייער' דורך אים לאזן וויסן, אז "דו ביזט דאך סייווי נישט ווערד, דו טויגסט נישט אויף גארנישט, דו גייסט נישט קענען געוואונען דעם שפיל און דו וועסט נאר ליידן פון נאך בושות, איז בעסער שטיי אין די זייט, ווייל נאר אזוי וועסטו זיין באשיצט." יענקעלע נעמט ליידער אן די 'עצה' פונעם אונטער-באוואוסטזיין, ווייל ער האלט דאך אויך אז ער איז הונדערט פראצענט גערעכט.

דער פראבלעם איז נאר אז דאס איז נאר א 'באשיצער' און עס 'צודריקט' דעם ווילדן יענקעלע, אבער אינעווייניג, בלייבט יענקעלע דער זעלבער ווילדער יענקעלע. גארנישט האט זיך נישט געטוישט. ווען דער כמו-שעמעדיגער יענקעלע קומט אהיים יענעם דינסטאג און בעט פון זיין מאמע אז היינט וויל ער פיצא פאר נאכטמאל, און זיין מאמע זאגט ניין, שפרינגט דער 'ווילדער יענקעלע' ארויס פון זיין 'באקס' און הייבט צוריק אן צו שטויסן. די מאמע ווערט ווייטער פארלוירן און זי האט נישט קיין אנונג וויאזוי צו קאנטראלירן די מצב. דער נאטור איז אז ווען איינער 'טאנצט ארויס פון זיין תפיסה' דאן טאנצט ער מיט סאך א גרעסערע קראפט. דערפאר ווען יענקעלע טאנצט ארויס פון זיין 'פארמאכטקייט' און נעמט זיך ווייטער ווילדעוון, קען דאס קומען מיט א שטארקייט אז עס קען טאקע זיין זייער שווער דאס צו קאנטראלירן.

ביינאכט גייט יעדער שלאפן צושוידערט, יענקעלע איז צושוידערט, די עלטערן זענען צושאסן און צושוידערט, און יעדער בלייבט איבער מיט אזא אומזיכערע געפיל פון 'וואס גייט דא זיין?' וויאזוי גיט מען זיך אן עצה מיט די סארט אויסברוכן. פאר יענקעלע איז דאס זייער שווער, ווייל זיין אונטער-באוואוסטזיין גייט יעצט ארבעטן נאך שווערער מיט פארשידענע אנדערע סימפטומען, אז מער זאל דאס נישט פאסירן, און צומארגענס וועט יענקעלע פילן נאך מער 'פארמאכט', פארשעמט, און נישט וועלן קאמיוניקירן מיט אנדערע.

פאניק און אנגסט – דער עיקר איז אז דו בלייבסט מיט א גוטע נאמען צווישן די בחורים

ווען יענקעלע וואקסט אונטער און גייט אריין אין ישיבה, פאנגט זיך אן א נייע סעריע פון פראבלעמען. די גרויסע 'מחנכים' האבן גע'עצה'ט יענקעלעס עלטערן אז מעגליך אז גלייך ווען ער פאנגט אן ישיבה זאל ער גיין אין א דארמעטארי, ווייל אזוי וועט ער זיין ווייניגער אינדערהיים, און עס וועט אים ערמעגליכן אנצהייבן דאס לעבן פון דאסניי און איבערלאזן זיין 'היסטאריע' פון אונטער אים.

געזאגט און געטראכט, מען שיקט יענקעלע אין א ישיבה 2 שעה אוועק פון דערהיים, און עס דויערט נישט קיין צוויי טעג און יענקעלע רופט אהיים היסטעריש, אז ס'האט אים אנגעכאפט א שרעקליכע 'שרעק' זייט ער איז אריין אין ישיבה, בעיקר ווען ער דרייט זיך צווישן די בחורים, אז ער ווייסט נישט אפילו וואסאפארא נאמען עס צו געבן. אויב ביז יעצט איז יענקעלע געווען אזא צוריקגעצויגענער, האט ער יעצט אנגעהויבן ליידן פון 'פול פלעדזש' סאושל ענקזייעטי.

וואס האט יעצט פאסירט? דער אונטער-באוואוסטזיין האט זיך געכאפט אז "העי, אויב יענקעלע גייט זיך דרייען דא פראנק און פריי צווישן די בחורים, גייט ער דאך ווערן א פרא אדם, ווייל דאס איז דאך זיין היסטאריע, אויב אזוי דארף איך אכטונג געבן אויף אים אזוי שטארק אז ער זאל זיך ווי ווייניגער דרייען צווישן די בחורים, אז אז ער זאל נישט נאכמאל קאליע לייגן זיין נאמען. די איינציגטסע וועג וויאזוי ער וועט זיך היטן פון זיך דרייען צווישן מענטשן, איז נאר אויב איך וועל אים אזוי אנדרייען מיט כאאס און שרעק, אז ס'וועט זיך אים נישט שמעקן זיך צו דרייען צווישן זיי!"

איבריג צו זאגן, אז דער נייע סארט אנגסט און פאניק האט אים געמאכט פילן פאר נאך א גרעסערע צודרייטער ווי ביז יעצט, און די בושה פון מענטשן איז געווארן ביזן הימל.

אויב ביז היינט האט יענקעלע זיך געקענט ארויסדרייען פון גיין נאך הילף, האט ער אבער יעצט נישט געהאט קיין אנדערע אויסוואל, נאר זיך צו זעצן צום טיש מיטן טערעפיסט, ווייל אנצוגיין אזוי איז דאך נישט מעגליך.

דער ענערגיע קאנטראלירט און בלאקירט די פלוס כדי צו באשיצן – עס לאזט קיינעם נישט צו צו זיך

ווי מיר האבן שוין ערקלערט אנפאנג פון דעם סעריע, און דא קומט עס זייער שטארק אריין, אז געוואנדען לויט די אומשטענדען, וועט דער אונטער-באוואוסטזיין פונעם מענטש קאנטראלירן די ענערגיע אינעם מענטש אז דער מענטש זאל זיין דאס באקוועמסטע וואס מעגליך. אין דעם פאל מיט יענקעלע, טוט דער אונטער-באוואוסטזיין פירן די ענערגיע פון יענקעלע אז ער זאל זיך צומאכן, זיין א פארשעמטער, האלטן אז ער איז נישט ווערד, ווייל דאס אלעס טוט פיטערן די הויפט ציל – יענקעלע זאל זיין באשיצט פון אריינפאלן אין פראבלעמען און ווערן נאך מער פארשעמט. פון א גראדע רוקן, ווערט אן איינגעבויגענעם רוקן, אפילו דער רוקן זעלבסט ווערט נישט ממש איינגעבויגן, טוט אבער דער ענערגיע פונעם מענטש ווערן איינגעבויגן אין זיך אריין, אז ער זאל נישט ארויסקוקן פון זיינע ד' אמות, זיך האלטן פארמאכט און נישט קאמיוניקירן מיט די אינדרויסענדיגע וועלט ארום זיך.

דער פארמאכטקייט איז טיף איינגעווארצעלט אין די ניוראנס אין זיין מוח. עס גייט פאר קיין פרייז נישט נאכלאזן, ווייל אויב לאזט עס נאך, גייט זיין געפערליך. אויף דעם ווערט געבויט א נייע טיפע איינגווארצעלטע קניפ אינעם מוח, צו זיין זייער אנגעצויגן ארום מענטשן, ווייל אויב גייט ער נישט זיין אנגעצויגן ארום מענטשן, דאן איז ער אין א געפאר זיך צו טרעפן מיט ערשטן געפאר. די ענערגיע האט זיך אויסגעלערענט א נייע וועג צו לעבן, א וועג אין לעבן מיט וואס מען קען שפירן באשיצט, און דעריבער גייט דער וועג פון לעבן בלייבן איינגעקריצט אויף אייביג.

יעצט וועט מען פארשטיין אז איבער דעם 'קינד יענקעלע' איז ארויפגעקומען גאנצע שיכטן פון באשיצערס. זיי לאזן נישט צו קיינעם זיך צו טרעפן מיט יענקעלע, ווייל ס'וועט זיין בושות, יענקעלע וועט זיך נישט קאנטראלירן און זיין שאנדע וועט אויפגעדעקט ווערן. אויב וועט מען פראבירן ארויפצוברענגען דעם 'קינד' מיט פשוטע 'איננער טשייעלד ווארק', וועט מען טאפן א וואנט. און אפילו אויב מען וועט ארויפברענגען האלב-וועגס דעם קינד, גייט זיין 'קאפ' נישטא זיין, ווייל ער איז פארנומען זיך צו באשיצן.

איז וואס איז דער עצה?

ענערזשי הילינג – אויפמאכן די בלאקירטע באשיצערס

דא קומען מיר צום צום צווייטן שטאפל אין 'ענערזשי הילינג'. דער ערשטער שטאפל איז געווען אז מען ברענגט צאם דעם פאזאטיוון כוח פון ענערגיע מיט די צושטורעמטע נעגעטיווע כוח פון ענערגיע. דאס איז אבער גוט ווען מער רעד זיך אביסל אויס, דאס קינד איז אפן און איז גרייט צו הערן. אבער ווען עס זענען דא שיכטן פון אייז ארום דעם קינד, דאן דארף דער פאזאטיווע ענערגיע האנדלען מיט די באשיצערס און טרעפן א וועג אז זיי זאלן מסכים זיין אויפצולאזן די פארמאכטע ענערגיע אז עס זאל צוריק קענען אהייבן פליסן געמיטלעך, אויפצוקלערן די באשיצערס אז עס פעלט נישט אויס צו באשיצן, און אזוי מאכט מען אויף די פלאץ צו קענען אנקומען צום ריכטיגן פראבלעם – וואס דאס קינד האט דורכגעמאכט, אין דעם פאל, זיין נודריגע זעלבסט ווירדע.

דאס איז געווען די ארבעט פון די ערשטע 14 שיעורים פון דעם סעריע, צו פארשטיין וויאזוי דער מוח פראבירט צו באשיצן, און וויאזוי דער מוח הערט אויף צו באשיצן. פונעם שטאנדפונקט פון 'ענערגיע' פאסירט אז דער ענערגיע ווערט 'באלקירט' כדי צו באשיצן דעם מענטש, און דער ארבעט איז צו טרעפן א לעזונג פאר די ענערגיע אז עס זאל שפירן באקוועם אפצולאזן דעם 'בלאק'.

צום ביישפיל, דער ענערגיע וואס בלאקירט יענקעלע מיט אנגסט און שרעק פון קענען זיין צווישן מענטשן, האלט זייער קלאר אז: אויב איך גיי מיך אויפלאזן און זיין רואיג צווישן מענטשן, דאן וועסטו דיך מער דרייען צווישן מענטשן, און השם ישמרנו, דיין וועזן גייט ארויסקומען, און יעדער גייט זען ווי פראבלאמאטיש דו ביזט, דעריבער בלייב איך בלאקירט." וויאזוי ווערט דאס אויפגעלאזט? ווען דער אונטער-באוואוסטזיין שפירט זיך רואיג און באשיצט, אז אפילו אויב יענקעלע גייט זיך דרייען רואיגערהייט צווישן מענטשן, גייט זיין פראבלאמאטישע וועזן נישט ארויסקומען. עס איז מעגליך, אז וויבאלד יענקעלע איז שוין היינט 'יענקל', ער איז שוין א שטיקל בר דעת, א בחור, וועט ער זיין מער ערוואקסן זיך צו קענען קאנטראלירן, און נישט ארויסקומען אזוי ווי ער איז געווען ביי די זעקס יאר. אויב שפירט זיך דאס ריכטיג, דאן איז מעגליך אז דער 'באשיצער' וועט נאכלאזן. יענקל וועט נאך אלס זיין צובראכן, ער וועט 'וויסן' אז ער איז נישט ווערד, אבער כאטש קען ער שפירן עטוואס אין קאנטראל אויף זיך אז עס זאל נישט אויספעלן 'אזא שטארקע מאכט' פון באשיצונג.

אזוי מאכט זיך אויף פארמאכט ענערגיע. עס פעלט נאך נישט אויס די אלע אינטרעסאנטע 'ענערזשי הילינג מעטאדן', נאר מיטן זיך בלויז אויסרעדן און זיך פארשטיין, קען פיזישע ענערגיע טוישן איר דיירעקציע צו שפירן מער רואיג. דאס ליגט אינעם מעטאד פון קוהירענס טערעפי וואס מיר האבן ערקלערט אין דעם סעריע, דאס איז אויך דער וועג פון IFS (Internal Family Sytem) און נאך.

איז ווען קומט יא אריין די 'אינטרעסאנטע מעטאדן'? דאס וועלן מיר איבערלאזן פארן נעקסטן שיעור.

צום שלוס:
• נישט אלעמאל קען אנקומען צום 'קינד'.
• ארום דעם פארווייטאגטן קינד ליגט א דיקע שיכט פון אייז צו בלאקירן דעם קינד פון נאך ווייטאג.
• אויף איין 'באשיצער' קען ארויפשווימען א פרישע 'באשיצער', אלעס מיטן ציל צו באשיצן.
• א ביישפיל פון א בלאק, איז אויב שעמט מען זיך פון זיך אליין, דאן קען קומען 'סאושל ענקזייעטי' און מאכן אנגסט ווען מען דרייט זיך צווישן מענטשן, כדי מען זאל נישט אנקומען צו ווערן פארשעמט.
• 'בלאקירטע ענערגיע' פאסירט ווען די ענערגיע בלאקירט זיך כדי צו באשיצן.
• עס עפענט זיך אויף, ווען עס שפירט אז איז מער נישט קיין געפאר צו זיין אפן.
• די ענערגיע מאכט זיך אויף פון די בלויזע אנערקענונג אז עס איז נישטא קיין געפאר.
• עס פעלט נישט אויס קיין אינטרעסאנטע 'ענערזשי מעטאדן' דערפאר.

מתבונן האט געשריבן: ↑ דינסטאג יאנואר 02, 2024 3:19 pm

דא האט עטס די לעצטע דריי שיעורים אין PDF'ס כפי בקשתכם. (אויב האט עטס האטס געוואלט א PDF פון די אנדערע שיעורים, דאכצעך אז איינער האט עס אמאל ארויפגעלייגט, מ'דארף אפירזיכן אין די פאריגע בלעטער, אויב טרעפט מען עס נישט קען איך עס אויפזיכן אין מיינע ארכיוון און עס איבערלייגן)

שיעור ט"ו

שיעור ט"ז

שיעור י"ז

א שטיקל טעות איז דא אריינגעפאלן שיעור טז איז עכט יז וכן להיפך

די אינטרעסאנטע ענערזשי מעטאדן – געפילן זענען נישט אזוי געפערליך ווי מען האט געמיינט

די 'שכל הישר' וואס ליגט אינעם אונטער-באוואוסטזיין

אינעם פאריגן שיעור האבן מיר ארויסגעברענגט די געדאנק וויאזוי ענערזשי הילינג ארבעט ביי רעגלמעסיגע געפילן. אנדערש ווי געוויסע מיינען אז ענערזשי הילינג איז א געוויסע סארט 'האוקעס פאוקעס' וואס מאכט עפעס 'מעזשיק' אז דער מענטש זאל זיך שפירן בעסער, איז אין ווארהייט דער געדאנק סאך מער פראקטיש.

די ענערגיע פון די מענטש פליסט לויט וויאזוי דער מענטש קאנטראלירט עס אונטער זיין באוואוסטזיין. ווי מיר האבן ערקלערט, אז אויב שפירט זיך א מענטש אז ער איז נישט ווערד, דאן וועט ער זיך באשיצן דורך פארשידענע מיטלען נישט צו שפירן נאכאמאל נישט ווערד, ווי צום ביישפיל, דורך האבן פיזישע ווייטאגן ווי קאפ-וויי, בויך-וויי, וואס דאס זאל אים באשיצן אז ער זאל נישט נאכאמאל טון זאכן וואס קענען אים פארשעמען דורך אים 'צוריקהאלטן' פון 'אויספלאצן'. אויב זאל אים זיין בויך נישט אזוי וויי טון, דאן וועט זיין ענערגיע פליסן ארויס פון קאנטראל, און וועט טון זאכן וואס גייען אים נאכאמאל אריינלייגן אין 'טראבל'. אלזא ער טוט 'קאנטראלירן' אונטער זיין באוואוסטזיין צו 'צודריקן' די מוסקלען אין זיין קערפער דורך רעדעצירן די ענערגיע פלוס פון פליסן רואיג. ס'איז ממש ווי ער שטעלט זיין אונטער-באוואוסטזיין פון אונטער זיך, אז ער זאל אים קאנטרלירן קעגן זיין ווילן. פון איין זייט, פון זיין באוואוסטזיין אין זיין מוח, שפירט ער זיך זייער נישט גוט, ווייל ווי נישט ווי, צו האבן איינער וואס זאל אים אלעמאל 'אראפהאלטן' איז זייער נישט באקוועם. אבער פון די זייט פונעם אונטער-באוואוסטזיין שפירט זיך דאס ווי די איינציגסטע מיטל אפצוהאלטן סאך 'ערגערס' פון פאסירן, וויבאלד פון זיין פערספעקטיוו וועט דער מענטש טון אסאך 'שטותים' אן קיין קאנטראל, וואס וועט אין די ענדע זיין זייער קאסטבאר און קאטעסטראפיש פאר זיין זעל.

דער אונטער-באוואוסטזיין קען אויך נעמען אין באטראכט צו ניצן די מיטל פון אנגסט צו צוריק האלטן דעם מענטש פון טון 'דברים אשר לא ייעשו'. ווי נישט ווי, אויב שפירט זיך דער מענטש זייער דערשראקן, האט ער מורא פון צו גיין ווייטער, און דעריבער האלט ער זיך צוריק פון טון זאכן וואס א רעגלמעסיגער מענטש וואלט יא געטון. פון איין זייט שפירט זיך עס זייער נישט באקוועם צו לעבן אזוי אין אנגסט, אבער פון די זייט פונעם אונטער-באוואוסטזיין שפירט זיך דער זעל סאך מער באשיצט פון שפירן נאך מער נישט ווערד, און אזוי האלט ער זיך עטוואס מער מכובד'דיג.

אין אנדערע ווערטער, אנשטאטס אז דער ענערגיע אינעם מענטש זאל פליסן געשמירט אזוי ווי ביי א רעגלמעסיגער מענטש, טוט דער מענטש אונטער זיין באוואוסטזיין פארקירעוון די ענערגיע פונעם רעגלמעסיגן פלוס, און טוט עס דיירעקטירן עס זאל אנהייבן פליסן אויף אן אנדערן וועג ווי עס איז צוגעוואוינט. ווי אונטרעסאנט עס קוקט אויס, האט דער אונטער-באוואוסטזיין דער כוח צו רוקן ענערגיע לויט זיין געשמאק, ווייל אין דער ווארהייט, וויל דער מענטש עכט אז דאס זאל פאסירן. אויבנאויף קוקט דאס נישט אויס צו זיין אזוי געשמאק, אבער ווי געשריבן אונטערן-באוואוסטזיין איז דאס דער איינציגסטער וועג אנצוגיין.

דאס מיינט אן 'ענערזשי בלאק', ווי מען רופט עס. אן ענערזשי בלאק איז נישט מער ווי א טויש אינעם ענערגיע פלוס. אנשטאטס די ענערגיע אינעם מענטש זאל פליסן פליסיג און לאזן דעם מענטש לעבן אויף א פליסיגע וועג, פארקירעוועט זיך די ענערגיע מיט די הילף פונעם אונטער-באוואוסזיין אפצושטעלן די ענערגיע פלוס און צוריק האלטן די נארמאלע לעבנס פלוס, אויף א וועג אז דער מענטש וועט זיך שפירן צודריקט און דערשטיקט. אבער ווי געזאגט, דער אונטער-באוואוסזיין טוט דאס פארן טובה פונעם מענטש.

אויפמאכן דעם 'בלאק' מיט בלויז רעדן

וואס איז די עצה? די עצה איז צו אויפמאכן דעם בלאק. אויב דער ענערגיע ווערט בלאקירט כדי צו באשיצן דעם מענטש, וועט זיך דער ענערגיע נאטירלעך אויפמאכן און צוריקגיין צו איר נאטירליכע פלוס, דורך דעם וואס עס זאל איינזען אז עס פעלט מער נישט אויס צו בלאקירן. אין אונזער פאל, איינמאל די ענעריגע זעט איין אז עס פעלט מער נישט אויס צו באשיצן דעם מענטש, גייט עס אוטומאטיש צוריק צום נאטירליכן פלוס. דער ארבעט פונעם 'ענערגיע היילער' איז בלויז דאס, וויאזוי קען איך העלפן דעם 'באשיצער' איינצוזען אז עס פעלט מער נישט אויס, און אזוי מאכט זיך דער ענערגיע צוריק אויף. עס פעלט נישט אויס צו טון עפעס 'מעדזשיק', בלויז דאס אז דער 'בלאק' פעלט מער נישט אויס.

מיר האבן ערקלערט וויאזוי עס צו מאכן מיטן מעטאד וואס מיר האבן זיך באניצט אין אונזערע ארטיקלען און שיעורים, דער מעטאד פון קוהירענס טערעפיס, אדער IFS, אינטערנעל פעמעלי טערעפי וכדו'. דער מהלך טוט ממש דאס, הגם דער דגוש איז בכלל נישט אויף ענערגיע היילונג, עס פאסירט אוטומאטיש.

דער פראגע פרעגט זיך נאר פאר די וואס טוען מער ספעציפיש אין 'ענערזשי הילינג', אז מ'טוט אסאך אינטרעסאנטע סארט זאכן כדי אויפצולעזן די ענערגיע, פעלט דאס בכלל אויס, און אויב יא, ווען און פארוואס? און דער ענטפער אויף דעם גייען מיר יעצט ערקלערן. עס איז דא אמאל וואס פון סתם 'רעדן' צום מענטש, וועט זיין זייער שווער ער זאל אנקומען צו דעם אז דער ענערגיע זאל איינזען אז ס'איז צייט זיך צו עפענען, ווי מיר וועלן באלד ערקלערן. דעמאלטס קען זיין זייער אין פלאץ צו מאכן די אינטערסאנטע סארט מעטאדן ווי 'טעפינג' אדער אנדערע מעטאדן צו ברענגען דעם מענטשן צו א גאנצע ערהוילונג.

איז פארוואס זאל זיין שווער פאר א מענטש אז פון בלויז רעדן זאל זיך די ענערגיע אויפלאזן?

דער ענטפער אויף דעם איז אזוי.

איז ווען ברויך מען די אינטרעסאנטע מעטאדן? – ווען די געפילן זעלבסט ווערן א פראבלעם

איינע פון די הויפט שוועריגקייטן וואס מענטשן האבן צו קענען קאנעקטן צו זייערע געפילן און זען וואס טוט זיך אונטער די קעמערלעך, איז וויבאלד די געפילן זעלבסט זענען געווארן זייער גרעסטע פיינט. לאמיר זאגן אז איינער באקומט שרעקליכע געפילן פון אנגסט אלס באשיצער פאר עפעס אנדערש, איז אפילו דער געפיל זעלבסט איז א באשיצער, אבער דאס איז אלעס זייער גוט פארן אונטער-באוואוסטזיין. דער פראבלעם איז ווי מיר האבן שוין פריער געשריבן, אז דער באוואוסטזיין פונעם מוח, פארשטייט נישט פונקטליך וואס דא גייט פאר. אנשטאטס צו זען דער אנגסט ווי א באשיצער, זעט דער באוואוסטזיין פונעם מוח ווי דער אנגסט איז זייער א שרעקעדיגע זאך, ווייל ס'שפירט זייער אסאך מאל ווי ער לאזט זיך ממש אויס, און אפשר גיי איך כאפן א הארץ אטאקע ר"ל. אויב זאל מען האבן מער פיזישע ווייטאגן, וועט דער באוואוסטזיין פונעם מוח אנהייבן אריינגיין אין אנגסט אז אפשר מיינט דער פיזישע ווייטאג אז ער האט גאר אן ערענסטע קרענק וואס דארף זאפארט באהאנדעלט ווערן, און דאס אליינס לייגט אים אריין אין א שרעקליכע פאניק און אנגסט אז ער קען זיך ממש נישט בארואיגן, און דאס אליין דארף עקסטער באהאנדעלט ווערן.

צומאל קען פאסירן, אז איינמאל דער מענטש אנערקענט אז דער אנגסט, אדער דער פיזישע ווייטאג איז נאר א באשיצער, בארואיגט ער זיך און זעט איין אז ס'איז עכט נישט קיין קאטעסטראפע. אבער אסאך מאל קען מען ניטאמאל אריין גיין אין דעם, וויבאלד ער איז אזוי דערשראקן פון אפילו נאר רעדן פון די סימפטומען, אז ער כאפט שוין א פאניק אטאקע בלויז פון טראכטן אז מ'דארף יעצט רעדן פון זיין אנגסט אדער זיין פיזישע ווייטאג. דאס מאכט דעם מענטש זיין 'פארכאפט אינעם נעץ', און ס'איז אים זייער שווער זיך ארויסצוזען דערפון. פון איין זייט דארף ער קענען רעדן פון די געפילן און זען פון וואס דער אנגסט וויל אים באשיצן, אבער פון די אנדערע זייט די סעקונדע מ'פאנגט נאר אן רעדן דערפון, און ווער רעד נאך פון זען וואס ליגט אונטער דעם, כאפט ער פון דעם אליין שטארקע פאניק אז ער קען נישט זען וואס ער וויל דא עכט. ער בלייבט פארכאפט אין פאניק אן א וועג ארויס.

פארוואס פאסירט דאס?

ווען טראומע מאכט געפילן זייער שרעקעדיג

עס האט פארשידענע ענטפערס, אבער פון ערפארונג שטעלט זיך ארויס, אז עס פאסירט ביי מענטשן וואס זענען אריבער גאר שווערע טראומע אין זייער לעבן ווען אין די זעלבע צייט האבן זיי זיך קיינמאל נישט געגעבן דעם 'אקעי' אז מ'מעג רעדן פון די געפילן. ווי נישט ווי, דער אורזאך פארוואס איינער לייד פון טראומע, און דער אפטייטש פון טראומע בכלל איז, אז מען גייט דורך אן איבערלעבעניש וואס א מענטש שפירט נישט רואיג עס צו פראסעסירן און ארויסרעדן. עס פאסירט צו מענטשן וואס 'געפילן' איז ביי זיי אפגעפרעגט, אדער אפילו אויב ביי זיי זעלבסט איז דאס נישט אפגעפרעגט, איז דאס אבער אפגעפרעגט ביי זיינע ארומיגע. איין זאך איז קלאר, דער באטראפענער האט זיך נישט געשפירט אפן און באקוועם צו מעגן רעדן דערפון צו זיינע נאנטע מענטשן ארום זיך, בפרט צו זיינע עלטערן. ער האט געהאלטן אז אויב גייט ער רעדן דערפון גייט ער נאר ווערן דערנידערט און פארשעמט, און דערפאר האלט מען די געפילן ביי זיך. דאס פאסירט זייער אפט ביי גאר סענסעטיווע מיטמאכענישן, ווי עכט ווער אביוזד אויף אלע סארט וועגן, פיזיש און גייסטיש, וואס דער מענטש וועט געווענליך שפירן זייער דערשראקן צו רעדן צו איינעם דערוועגן, אויס מורא אז מ'וועט אים נאך מער פארשעמען.

רעדן פון געפילן ווערט ממש אן 'עבירה', אן אפגעפרעגטע זאך וואס טאר נישט ארויפקומען אויפן אויבערפלאך.

וואס פאסירט מיט די אלע געפילן? זיי בלייבן אינטער די קוליסן ביז... ער קען שוין נישט, און ער פלאצט! ווען מ'פלאצט, קומט עס שוין מיט אנגסט, און דער אנגסט וויל באשיצן דעם מענטש אז ער זאל נישט שפירן זיינע געפילן וואס שווימען ארויף. אבער דא האט ער א פראבלעם, אויב דאס ווארט 'געפיל' איז עפעס וואס מ'טאר נישט זאגן, און אוודאי נישט שפירן, דאן וויאזוי קען ער שפירן די אנגסט, אנגסט איז דאך אויך נישט מער ווי א געפיל? דעריבער באקומען אנגסט אויף די אנגסט, דער ארגינעלע אנגסט וויל באשיצן, און דער צווייטער אנגסט וויל באשיצן אז מען זאל נישט שפירן די אנגסט זעלבסט. און דער קלינישע שפראך ווערט דאס אנגערופן 'סעקענדערי ענקזייעטי', דאס מיינט, דער צווייטער אנגסט וואס ליגט אויפן ערשטן אנגסט. און עס קען ווערן א דריטער און פערטער אנגסט, איינס אויפן צווייטן, ווייל בלויז דאס שפירן א געפיל, און אוודאי א נישט באקוועמע געפיל, איז ממש נישט צום אויסהאלטן.

ווען ער וויל נאר רעדן פון געפילן ווערט ער טראומעטאזירט

ווען ער קומט צום טערעפיסט און דער טערעפיסט וויל אנהייבן רעדן פון זיינע געפילן, קען דער ליידענדער ווערן זייער איבערגענומען אז ס'זאל אים זיין זייער שווער אנצוהייבן צו רעדן. ווי אויך קען געשען אז אפילו אין אנפאנג קען ער יא רעדן פון זיינע געפילן, וועט ער אבער מיט די צייט, ווען דער טערעפיסט וועט וועלן אויפמאכן א געוויסע געפיל וואס דארט ליגט אסאך אייטער און שווערע געפילן, וועט פאר אזא מענטש זיין זייער שווער אריינצוגיין דארט, און וועט ווערן זייער איבערגענומען פון בלויז טראכט פון אריינגיין דארט. בלויז רעדן און ערקלערן אז ס'איז געזונט און סעיף צו רעדן פון געפילן וועט נישט העלפן אין אזא פאל.

אינעם 'ענערגיע שפראך' פאסירט דא א בלאק נישט צו לאזן שפירן בלויזע געפילן. און כדי נישט צו שפירן געפילן, פראדעצירט די ענערגיע אזא סארט ענערגיע קראפט וואס מאכט קולות וברקים ווען עס וועיל שפירן געפילן. איין זאך איז זיכער, אז שפירן א געפיל בלויזערהייט, קומט נישט אין באטראכט.

אלזא וואס איז דער עצה פאר אזא מענטש? איז דא עפעס האפענונג פאר אים?

דער ענטפער איז אז, יא! עס איז דא האפענונג. יעדע איינער אין זיין מצב האט א וועג ארויס.

דער ערשטער אפציע פאר אזא מענטש איז צו טראכטן פון נעמען מעדעצינען. מיר האבן שוין אמאל גערעד פון דעם, אז סתם אזוי איז מעדעצינען נישט דער ערשטער אפציע, אבער אין אזא פאל איז מעדעצינען זייער געאייגענט. עס דינט פארן מענטש ווי א 'קראטש'. יעדע פארשטייט אז ווען איינער צוברעכט זיך די פיס ר"ל, וועט אים זיין זייער שווער אנצוהייבן צוריק צו גיין אליין, וויבאלד ער איז נישט געווען צגעוואוינט צו גיין פאר א שטיק צייט און די מוסקלען האבן פארגעסן וויאזוי צו גיין. דעריבער נעמעט מען 'קראטשעס', וואס קראטשעס העלפן ארויס מיט די באלאנס, אז אפילו ער קען נאך נישט גיין אליין, קען ער אבער גיין מיטן קראטש, און נאך א שטיק צייט קען ער שוין גיין אינגאנצן אליינס. די זעלבע פאסירט מיט די מעדעצינען. אסאך מאל איז מען אין א מצב וואס מען קען נישט גיין אליין, מ'איז צו פארפלאנטערט צו אנגיין אליין, אויף דעם איז געמאכט מעדעצינען צו בארואיגן אביסל דעם מוח, אז עס זאל קענען פונקציאנירן ביז מען קען גיין אליין. עס איז אבער נישט א מיטל פאר זיך, עס קומט נאר צו פארגרינגערן די טערעפי פראצעדור.

אויב איינער וויל נישט גיין אויף די מעדעצין גאנג איז דא אן אנדערע גאנג, און דאס איז נישט, דער אלעמען באקאנטן 'ענערזשי הילינג'. וואס טוט דאס אויף?

א סתירה – איך האב געמיינט אז איך ווייס נישט וואס צו טון ווען איך שפיר געפילן, אבער יעצט ווייס איך וואס צו טון

לאמיר נעמען דעם ביישפיל וואס מיר האבן שוין געברענגט אנפאנג פון דעם סעריע, פונעם מעטאד וואס הייסט 'עמאושענעל פרידאם טעקניק'. דער מעטאד איז געבויעט אויף דעם אז מען ברענגט ארויף געוויסע אומבאקוועמע געפילן, און בשעת מען שפירט עס קלאפט מען אויף געוויסע ערטער אויפן קערפער. די טעאריע וואס ליגט אונטער דעם, אז ביי די פלעצער קומען זיך צוזאמען געוויסע 'ענערגיע מערידיענס' און דאס האט אן עפעקט צו 'עפענען' די בלאקעדזשעס.

אבער לאמיך אייך אנטפלעקן די ריכטיגע סוד וואס ליגט אונטער דעם. עס ליגט נישט קיין גרויסע 'ראקעט סייענס' ווי מען רופט עס. אויב האט מען פארשטאנען אלע שיעורים ביז אהער, וועט מען זייער קלאר פארשטיין וואס דא פאסירט.

וואס איז דער בלאק דא? דער בלאק איז אז "איך האב מורא אז אויב איך גיי מיך לאזן שפירן מיינע געפילן גייט זיין שרעקליך, און איך גיי עס נישט אויסהאלטן, דעריבער ווי לאיך מיך בלאקירן אז איך זאל עס נישט שפירן!" וויאזוי ווייסט ער דאס? ווייל דאס געדענקט ער פון יארן, אז געפילן איז געפערליך, מ'ווערט פארשעמט, און נאך מער געדענק ער אז ווען ער וויל נאר פילן עפעס, באקומט ער פאניק, וואס דאס איז זייער שרעקעדיג. איז וויאזוי קען מען געבן צו שפירן פארן זעל, אז שפירן געפילן איז נישט אזוי שרעקעדיג?

איר געדענקט אוודאי דאס וואס מיר האבן ערקלערט אנפאנג פון די שיעורים, אז 'ענערזשי הילינג' מיינט אז עס קומט זיך צוזאמען א פאזאטיווע און נעגעטיווע ענערגיע, דער עיקר איז אז דער פאזאטיווע ענערגיע זאל זיך צאמשטויסן מיט די נעגעטיוויע ענערגיע.

איז הערטס אויס. אין די זעלבע צייט וואס דער בלאקירטע ענערגיע שרייט, "איך מוז בלאקירן די געפילן, ווייל אויס ס'גייט קומען צו פליסן גייט זיין שרעקליך און איך גיי עס נישט איבערטראגן!" קומט דער מענטש און אין דער זעלבע צייט וואס ער פילט דאס, גיט מען אזא סארט 'מאסאדזשעלע' פארן קערפער, ווי צו זאגן, "ס'איז גוט, ס'איז אקעי, לאמיך דיך מאסאזשן אביסל, איך מאך מיך וויסענדיג פון דיר, און דו זאלסט וויסן אז פון היינט און ווייטער ווייסטו אז ווען דו פילסט אזוי געפערליך, אנשטאטס צו שפירן אזוי אומבאהאלפן, קענסטו זיך קלאפן און מאסעדזשן, און שפירן עטוואס פאזאטיוו, און אזוי וועסטו זיך שפירן בעסער."

וואס פאסירט דא? דער מענטש וואס האט ביז היינט געמיינט אז אויב לאזט מען זיך שפירן געפילן גייט עס שפירן אזוי אומבאהאלפן, ווייסט יעצט אז ער קען טון עפעס אנדערש בשעת ער שפירן אומאיינגענעמע געפילן, ער קען זיך 'טעפן' און שפירן בעסער, עס איז ווי א 'סתירה' פארן מוח, פון איין זייט ווייסט ער אז ווען מ'שפירט געפערליך איז נישטא וואס צו טון, און יעצט ווערט ער געוואויר געווארן, אז ס'איז יא דא וואס צו טון ווען מ'שפירט אומבאהאלפן. און יעדע ענערזשי הילינג מעטאד געט בלויז אן אנדערע מיטל וואס העלפן אביסל מאסאזשן און געבן א פאזאטיווע ווירקונג פארן געפיל. ס'איז אלעס איין זאך, נאר אויף אן אנדערע וועג.

דאס איז אינגאנצן אנדערש ווי 'עקספאוזשער טערעפי' וואס בארואיגט דעם מענטש בלויז פון ארייננעמען דעם מענטש אין א פלאץ ווי ער קען זיך צוגעוואוינען איבערצוגיין דעם טראומע אדער געפיל און אזוי זיך צגעוואוינען אז מען דארף נישט מורא האבן. ווייל די גאנצע זאך וואס דער עקספאוזשער טוט אויף איז צו געבן א מעסעדזש פארן מוח אז, נישט יעדע מאל פאסירט דאס ערגסטע, אבער דאס איז נישט קיין סתירה צו דאס וואס דער מוח ווייסט אז די ערגסטע 'קען' פאסירן. דא טוט מען עפעס אנדערש, דאס ערגסטע קען טאקע פאסירן, אבער אפילו ווען עס פאסירט, דארפסטו נישט שפירן אזוי פארלוירן, קענסט דיך געבן א מאסאדזש.

דאס איז כל תורת ענערזשי הילינג על רגל אחת.

אין אנדערע ווערטער, ענערזשי הילינג איז בלויז א געוויסע מיטל צו לאזן מוח וויסן, דו קענסט נאכלאזן פון דיין שרעק, ווייל ס'איז דא וועגן וויאזוי צו באהאנדלען די שווערע געפילן, דורך געבן א געוויסע סארט 'פיזישע' מאסאדזש פאר די מוסקלען, ווי צו זאגן, דו ביזט סעיף, אזוי אז דער קערפער זאל עס שפירן. און דאס טוט אויפמאכן דעם בלאק פון מיינע אז געפילן זענען שרעקליך און מקען עס נישט אנקוקן.

אינעם קומענדיגן שיעור האף איך אי"ה צאמצונעמען די גאנצע סעריע אין איין קורצע סך הכל, ווי אויך צו ווייזן וויאזוי דער פראצעדור פאסירט אין פארשידענע סארט ענערזשי היילונג מעטאדן, מעגליך געוויסע וואס איר האט נאך קיינמאל נישט געהערט.

אין קורצן:
• אן ענערגיע בלאק, פאסירן ווען דער מוח וויל באשיצן דעם מענטש.
• דער בלאק מאכט זיך אויף, ווען עס שפירט אז עס פעלט מער נישט אויס צו באשיצן.
• געווענליך איז גענוג בלויז רעדן צו די ענערגיע אז ער זאל פארשטיין אז ער קען זיך אויפמאכן, דורך אים אויפווייזן אז ס'איז נישט שרעקעדיג.
• צומאל וועט רעדן נישט העלפן, וויבאלד דער מענטש לעבט אונטער טראומע אז זיך לאזן שפירן געפילן איז ממש שרערליך און שפירט זיך זייער פארלוירן.
• איינמאל מען האט מורא פון געפילן, וועט פאסירן א בלאק, וואס וועט כסדר פראבירן צו בלאקירן פון בלויז שפירן געפילן.
• דאס ברענגט נייע אנגסט און נאך שרעק, און מען דערשרעקט זיך פון די שרעק, און עס ווערט א 'סעקענדערי ענקזייעטי' – שרעק אויף שרעק.
• מען ציטער פון שפירן די נייע שרעק, און אזוי ציט זיך א קייט פון שרעק.
• מען קען נעמען מעדעצינען אלס 'קראטש', אבער נישט יעדער וויל גיין דעם גאנג.
• די אינטרעסאנטע ענערזשי הילינג מעטאדן ברענגען א נייע סעריע פון טאקטיקן וויאזוי צו געבן א פיזישע מעסעדש פאר מוח און קערפער, אז ס'איז בסדר צו שפירן געפילן.
• אפילו אויב ס'איז שרעקעדיג, האסטו עפעס וואס צו טון נישט צו שפירן אזוי פארלוירן, און דאס מאכט אויף דעם 'קייט סעריע' פון ציטערן פון געפילן, און מיט די צייט געוואוינט מען זיך צי אז געפילן זענען נישט אזוי געפערליך.