אידישע וועלט פארומס

ברשות די חשובע חברים מרנן ורבנן ורבותי עפן איך דעם אשכול און צוגאב צו שאלות אין הלכה viewtopic.php?f=5&t=107
דא קען מען פרעגן קשיות אדער אויסשמועסן געוויסע צריך עיון'ס וואס קען זיך מאכן אויב מ'לערנט אדער מ'לערנט נישט...
און דער עולם וועט ארויסהעלפן מיט זייערע ידיעות

ובזה החלי
מען טאר נישט רעדן אינמיטן חזרת הש"ץ אזוי ווערט געפסקנט קלאר אין שו"ע סי' קכד
אבער אין הל' קדושה סי' קכה שטייט אז מען טאר נישט רעדן באמצע הקדושה ברענגט מען דארט פון דרכי משה בשם מהרי"ל אז ביז נאך הקל הקדוש טאר מען נישט רעדן
איז דאך זייער שווער ווייל סייווי טאר מען דאך נישט רעדן בשעת חזרת הש"ץ?
רגיל בפי העולם אז עס גייט אויף די וואס דאווענען נישט מיט און אזוי זע איך אין כף החיים http://www.hebrewbooks.org/pagefeed/heb ... 81_154.pdf
וויל איך ערשט וויסן מעג מען טאקע רעדן בשעת חזרת השץ אויב מען איז נישט פון די מנין?

איך האב געקלערט באופן אחר אז אפשר טאר מען נישט שמועסן ביי חזרת השץ אבער רעדן א ווארט זאל מען מעגן און דאס איז דער חומרא ביי קדושה ביז נאך הקל הקדוש. אבער עס איז נישט מסתבר וצ"ע

מכובד צו ענטפערן

פרעג יעדן חדר אינגל, וועט ער דיר ענטפערן אזוי ווי דו האסט מחלק געווען (מיטן אויספיר אז ס'איז נישט מסתבר), דהיינו אז אינמיטן קדושה איז אזוי ווי נאך ברוך שאמר וכדו', (אויך נאר לכאורה ביז נאך ימלוך, און אליבא דאמת דוכט זיך אז במקור הדברים שטייט נאר צווישן קדוש און ברוך כבוד ה' במקומו, סאו דער מהרי"ל ברויך מען נאכאלס פארשטיין), משא"כ ביי גאנץ שמו"ע, איז אזוי ווי קדיש, ליינען וכדו' וואס מען טאר נישט רעדן אלס כבוד הענין, נישט אלס הפסק.

מי חכם האט געשריבן: פרעג יעדן חדר אינגל, וועט ער דיר ענטפערן אזוי ווי דו האסט מחלק געווען (מיטן אויספיר אז ס'איז נישט מסתבר), דהיינו אז אינמיטן קדושה איז אזוי ווי נאך ברוך שאמר וכדו', (אויך נאר לכאורה ביז נאך ימלוך, און אליבא דאמת דוכט זיך אז במקור הדברים שטייט נאר צווישן קדוש און ברוך כבוד ה' במקומו, סאו דער מהרי"ל ברויך מען נאכאלס פארשטיין), משא"כ ביי גאנץ שמו"ע, איז אזוי ווי קדיש, ליינען וכדו' וואס מען טאר נישט רעדן אלס כבוד הענין, נישט אלס הפסק.

בשעת חזרת הש"ץ טאר מען נישט רעדן ווייל מען דארף יוצא זיין - אויב מען דאווענט נישט אין דעים מנין דארף מען נישט יוצא זיין און מען מעג רעדן --------------- איין מינוט------------------------------
קומט די רמ"א - איך מיין אין סימן ס"ח און זאגט אז מען טאר נישט רעדן אפילו בד"ת בשעת די ציבור זאגט יוצרות אפילו מען פירט זיך נישט צו זאגן יוצרות בכלל, אדער מען האט שוין געענדיגט. אין ד"מ שטייט די טעם - און אויב דענק איך גוט - איז עס וועגן כבוד הציבור.

נמצא א"כ לכאו' אז א ווארט צוויי מעג מען רעדן - והכל על מקומו יבוא בשלום.

עס שטימט אבער נישט - ווייל כס איז נישט געווען די דרך פון די פוסקים צו שרייבן אן הלכה בסתם וואס איז נאר נוגע פאר איינער וואס דאווענט נישט אין דעים מנין. ווייל בימים ההם איז נישט געווען אזוי רגיל מער ווי איין מנין אין שטאט. וצע"ע

וואס פונקטליך דארף מען יוצא זיין? יתכן אז קדושה איז א שטיקל ענין אויפן גברא, אויך נישט קיין חיוב ממש, אבער סתם די חזרת הש"ץ?

דיעל האט געשריבן: בשעת חזרת הש"ץ טאר מען נישט רעדן ווייל מען דארף יוצא זיין

אמאליגע צייטן איז געווען גרויסע עמי הארצים, און זיי האבן נישט געקענט קיין עברי, האט חכמינו ז''ל מתקן געווען עס זאל זיין א שליח ציבור, און די אלע וואס קענען נישט דאווענען זאלן יוצא זיין מיטן בעל תפילה, און דאס איז באמת חזרת הש''ץ, אבער אז א איד האט געדאווענט שטילע שמונה עשרה, וואס איז שייך יוצא צו זיין? ער האט שוין יוצא געווען מיט זיין דאווענען.

דיעל האט געשריבן: בשעת חזרת הש"ץ טאר מען נישט רעדן ווייל מען דארף יוצא זיין - אויב מען דאווענט נישט אין דעים מנין דארף מען נישט יוצא זיין און מען מעג רעדן --------------- איין מינוט------------------------------
קומט די רמ"א - איך מיין אין סימן ס"ח און זאגט אז מען טאר נישט רעדן אפילו בד"ת בשעת די ציבור זאגט יוצרות אפילו מען פירט זיך נישט צו זאגן יוצרות בכלל, אדער מען האט שוין געענדיגט. אין ד"מ שטייט די טעם - און אויב דענק איך גוט - איז עס וועגן כבוד הציבור.

אין מחבר אליין איז דא צוויי סעיפים זע סעיף ז
http://www.hebrewbooks.org/pdfpager.asp ... &pgnum=158

מי חכם האט געשריבן: און אז מען רעדט שוין, וואו איז דער אריגינעלער מקור אז מען טאר נישט רעדן ביי חזרת הש"ץ? דער מחבר פוו גדול עוונו מנשוא איז דוכט זיך א זוהר, אבער וואו זענען די מקורות בהלכה?

זע באר הגולה דא http://www.hebrewbooks.org/pdfpager.asp ... &pgnum=158

משה'לע האט געשריבן:

דיעל האט געשריבן: בשעת חזרת הש"ץ טאר מען נישט רעדן ווייל מען דארף יוצא זיין

אמאליגע צייטן איז געווען גרויסע עמי הארצים, און זיי האבן נישט געקענט קיין עברי, האט חכמינו ז''ל מתקן געווען עס זאל זיין א שליח ציבור, און די אלע וואס קענען נישט דאווענען זאלן יוצא זיין מיטן בעל תפילה, און דאס איז באמת חזרת הש''ץ, אבער אז א איד האט געדאווענט שטילע שמונה עשרה, וואס איז שייך יוצא צו זיין? ער האט שוין יוצא געווען מיט זיין דאווענען.

מען דארף אפשר נישט יוצא זיין אבער כדי מען זאל קענען זאגן חזרת הש"ץ דארף עס זיין כתיקון חז"ל אז די שומעים דארפן יוצא זיין
און פארדעם וואלט גענוג געווען 9 שומעים זאגט אבער דער מחבר אז כל אדם יעשה עצמו כאילו אין ט' זולתו
-
אינטערעסאנט האב איך געטראפן אין ערוך השלחן בזה"ל

אמנם הרב היושב על כסא הוראה כששואלין ממנו שאלה בעת חזרת שליח הציבור מותר ומחויב לענות ולא ימתין עד אחר התפילה דאולי זמן השאלה נחוצה

קען גאר זיין אז זיין מקור איז טאקע דער מהרי"ל וואס האט מקפיד געווען שלא לספר עד אחר הקל הקדוש איז א ראי'.. וצ"ע

למעשה איז דא א ענין פון כבוד לכו"ע

קודם איז דא א שיטה אז די הויכע שמו"ע איז מען יוצא תפילה בציבור, נישט די שטילע. און צווייטנס איז דא די סיבה נישט צו רעדן ווייל עס איז חוצפה בשעת מען רעדט שבח פון הקב"ה אז מען שמועסט.

לכתחילה אריבער האט געשריבן: קודם איז דא א שיטה אז די הויכע שמו"ע איז מען יוצא תפילה בציבור, נישט די שטילע. און צווייטנס איז דא די סיבה נישט צו רעדן ווייל עס איז חוצפה בשעת מען רעדט שבח פון הקב"ה אז מען שמועסט.

איך געדענק נישט אזא זאך, עס איז דא א חתם סופר אז ווען א מענטש דאווענט מיט מיטן בעל תפלה איז עס תפלה בציבור, אבער נישט אויף די וואס דאווענען נישט

לא שמעתי אינו ראי'

שאינו יודע האט געשריבן:

לכתחילה אריבער האט געשריבן: קודם איז דא א שיטה אז די הויכע שמו"ע איז מען יוצא תפילה בציבור, נישט די שטילע. און צווייטנס איז דא די סיבה נישט צו רעדן ווייל עס איז חוצפה בשעת מען רעדט שבח פון הקב"ה אז מען שמועסט.

איך געדענק נישט אזא זאך, עס איז דא א חתם סופר אז ווען א מענטש דאווענט מיט מיטן בעל תפלה איז עס תפלה בציבור, אבער נישט אויף די וואס דאווענען נישט

לא שמעתי אינו ראי'

וויפיל איך געדענק איז ווען מען דאווענט מיטן בעל תפילה עס זאל הייסן תפילה בציבור איז דא אסאך וואס האלטן, דער הייליגער חת"ס זי"ע האלט אז די הויכע שמו"ע איז אדער תפילה בציבור, אדער אז דאווענען מיטן בעל תפילה איז די עיקר, כ'געדענק נישט פונקטליך אויסעווענדיג, אבער עס טוט זיך אויף דעם חת"ס.

דאס איז די חתם סופר

http://www.hebrewbooks.org/pdfpager.asp ... &pgnum=132

ער רעדט וועןמען דאווענט מיט

שאינו יודע האט געשריבן: דאס איז די חתם סופר

http://www.hebrewbooks.org/pdfpager.asp ... &pgnum=132

ער רעדט וועןמען דאווענט מיט

אויבהערן און ענטפערן אמן איז נישט ווייניגער. שומע כעונה. אויב איז דאס תפילה בציבור.

קרובלהיות ברכותיו לבטלה.

כל דבר שבקדושה בעשרה.

דער זעלבער מחבר וואס שרייבט ואם אין ט' מכוונים לברכותיו קרוב להיות ברכותיו לבטלה, שרייבט אויך ואם התחיל אחד מהעשרה להתפלל לבדו ואינו יכול לענות עמהם, או שהוא ישן, אפילו הכי מצטרף עמהם.

טייבעלע האט געשריבן: קרובלהיות ברכותיו לבטלה.

כל דבר שבקדושה בעשרה.

דער זעלבער מחבר וואס שרייבט ואם אין ט' מכוונים לברכותיו קרוב להיות ברכותיו לבטלה, שרייבט אויך ואם התחיל אחד מהעשרה להתפלל לבדו ואינו יכול לענות עמהם, או שהוא ישן, אפילו הכי מצטרף עמהם.

דער מחבר איז אין הל' קדיש און די אנדערע און הל' חזרת הש"ץ און אויף דעם טוט זיך

יש אומרים אז ס'איז א מחלוקת הפו' און דער מחבר חזר בו בסי' קכד. אדער אז ס'איז נאר קרוב נישט ממש
אדער די מערסט אנגענומענע מהלך וואס די וועלט פירט זיך איז אז פאר קדיש איז גענוג 6 און פאר שמו"ע דארף מען 9
איך מיין אז דא איז שוין דא א שמועס איבער דעם אויפן וועלטל
אויך איז א מחלוקת הפוסקים אויב דוקא אחד מהעשרה אדער אפי' מער אזוילאנג ווי ס'איז דא ששה
און ממילא בשעת הדחק קען מען מקיל זיין מיט 6 אפי' פאר חזרת הש"ץ

קען זיין אומפונקטליך געשריבן פון זכרון

שאינו יודע האט געשריבן: בנימין, קארעקט

דאס איז א מחלוקת מגן אברהם ושולחן ערוך הרב

רבינו הק' זצ"ל פלעגט צו דאווענען מיטן בעל תפלה און ער איז געווען דער צענטער צו מנין

אזוי שרייבט ר' שמעון ווייס אין קונטרס בצל תומר הנספח לס' נועם מגדים

אין פסקי תשובות ברענגט ער אזוי בשם נאסוידער רב דוכט זיך, אז אויב איינער (אפשר ה"ה ג', שנשתיירו לכה"פ ששה עונים) פון די צען דאוונט מיט מיטן בעל תפילה, איז אויך גוט.

מי חכם האט געשריבן: און אז מען רעדט שוין, וואו איז דער אריגינעלער מקור אז מען טאר נישט רעדן ביי חזרת הש"ץ? דער מחבר פוו גדול עוונו מנשוא איז דוכט זיך א זוהר, אבער וואו זענען די מקורות בהלכה? איז דאס אסור מדינא, אדער נאר אלס פראקטישקייט (עס זאל זיין תשעה עונים, עס זאל נישט זיין קיין ברכה לבטלה, און די המלצת הפוסקים אז כל אחד יעשה עצמו כאילו אין ט' עונים בלעדיו), צי אלס כבוד התפילה?

וואס טוט זיך מיט דאווענען פאר זיך שטילערהייט - אדער הויכערהייט, פאר דעט מעטער - (אויב איינער האלט אונטערשטעליג), אדער זאגן תהילים, משלים זיין קרבנות, זאגן ד' פרשיות וכדו'? איז דאס א דין אינעם דיבור דוקא? (ווייל דאס זעהט מען אין די אחרונים אז מעיין זיין אין א ספר מעג מען מדינא, - אויב מען האט אינזין ביי וועלכע ברכה מען האלט - אויב אזוי וואס טוט זיך מיט רעדן צו זיך אליין ווי די אלע ציורים הנ"ל, תהילים וכדו'. ואת"ל אז נישט דער חלק הדיבור איז אסור, נאר צו קאמיוניקירן מיט אנדערע, וועט דאך אויסקומען א חומרא אז לאו דוקא בדיבור, ה"ה ברמיזה כתיבה אדער טעקסט וכדו'. וצ"ע).

אין זוהר שטייט א שארפערע אויסדרוק,

אין אגרת התשובה לרבנו יונה יום א כלל ח איז דא אן ענדליכער לשון צום לשון המחבר.

מי חכם האט געשריבן: און אז מען רעדט שוין, וואו איז דער אריגינעלער מקור אז מען טאר נישט רעדן ביי חזרת הש"ץ? דער מחבר פוו גדול עוונו מנשוא איז דוכט זיך א זוהר, אבער וואו זענען די מקורות בהלכה? איז דאס אסור מדינא, אדער נאר אלס פראקטישקייט (עס זאל זיין תשעה עונים, עס זאל נישט זיין קיין ברכה לבטלה, און די המלצת הפוסקים אז כל אחד יעשה עצמו כאילו אין ט' עונים בלעדיו), צי אלס כבוד התפילה?

וואס טוט זיך מיט דאווענען פאר זיך שטילערהייט - אדער הויכערהייט, פאר דעט מעטער - (אויב איינער האלט אונטערשטעליג), אדער זאגן תהילים, משלים זיין קרבנות, זאגן ד' פרשיות וכדו'? איז דאס א דין אינעם דיבור דוקא? (ווייל דאס זעהט מען אין די אחרונים אז מעיין זיין אין א ספר מעג מען מדינא, - אויב מען האט אינזין ביי וועלכע ברכה מען האלט - אויב אזוי וואס טוט זיך מיט רעדן צו זיך אליין ווי די אלע ציורים הנ"ל, תהילים וכדו'. ואת"ל אז נישט דער חלק הדיבור איז אסור, נאר צו קאמיוניקירן מיט אנדערע, וועט דאך אויסקומען א חומרא אז לאו דוקא בדיבור, ה"ה ברמיזה כתיבה אדער טעקסט וכדו'. וצ"ע).

כ'האב אריין געקוקט אין משנה ברורה זעה איך די אלע זאכן שטייען ארויס מער ווייניגער.

ככל הנראה אז דער עיקר איסור איז לאו דוקא די שיחה, נאר די שיחת חולין חלק, דערפאר איז דער צד להתיר ביי יעדע דבר שבקדושה וואס האט נישט דעם חסרון פון חולין. (לאידך גיסא, ליינען סתם א בראשור, אדער אין טעלעפאון קען לפי זה זיין פונקט אזוי הארב ווי רעדן. ווייל מ'איז דאך עוסק אין עניני חולין, ואולי רק בהצטרף שיחה עם חולין).

בנימין הלוי האט געשריבן: איך מיין אז נישט. דער ענין פון משמוש איז אז הגם ס'איז א מצוה וואס האט א המשך זמן דאך כדי די ברכה זאל חל זיין אויף א מעשה פון יעצט האבן די חכמים מחייב געווען למשמש
ממילא אז ער מאכט א ברכה אויף אן אנדער בגד וואס ער טוט יעצט אן אע"פ וואס ער פטר'ט אויך דעם פריערדיגן דארף מען לכאורה נישט קיין משמוש
עפעס ליגט מיר אין זכרון א לשון אז די חכמים האבן אלעמאל מתקן געווען ברכות המצוות אויף אן א עשי' און דא איז דאך דא אן עשי'.

אדער איז דער ענין פון ממשמש ווייל עס הייסט קצת עובר לעשייתן אבער אויך לפי"ז איז עס א דין אין די ברכה און איינמאל די ברכה איז עובר לעשייתן משום דעם צווייטן בגד איז דאס גענוג
מלמה"ד ווען איינער טוט אן כמה בגדים פון ד"כ און דערנאך כשידיו נקיות זאגט ער א ברכה, דארף ער ממשמש זיין אין אלע בגדים אדער איינס איז גענוג
אדער מיש איך...
אדרבה ברענג עפעס מיט מער מקור
אגב, אויב משום עובר לעשייתן וואלט מען געדארפט ערשט מאכן א ברכה און דערנאך ממשמש זיין... נישט אזוי?

ביי תפילין שטייט אז מען זאל ממשמש זיין, און עס הייסט א הנחה מחדש, די שאלה איז ביי ציצית וואס איז די משמוש בכלל

למעשה, ווער זאגט אז די עובר לעשייתן איז אויף די ברכה, מען דארף האבן עובר אויף די מצוה, במילא אז די בגד האט נישט געהאט קיין עובר, ברויך מען עס מסדר זיין

להלכה טאר מען נישט אפי' מעיין זיין אין א ספר בשעת חזרה.