די מעשה מיטן הויף איז געווען אזוי, אין די ערשטע צייטן איז דער הויף געווען צוטיילט אין עטליכע חלקים מיט גרויסע געיטס טיילט אפ בן עדר לעדר, צוויי קליינע הויפן האט אפיציעל באלאנגט פאר די חדר, דאס זענען די ערשטע הויפן באלד ווי מ'קומט ארויס פון די צוויי לאנטש-רומס די טירן וואס פירן צום אונטערן בנין, די צווייי הויפן האבן פארמאגט אויסער די געווענליגע געיטס, אזעלכע בלעכן וואס פארשטעלט אז מ'זאל נישט קענען ארויסקוקען, און די חלקים האט מען פארשפארט איינמאל די קינדער זענען אריינגעקומען נאך מיטאג.
אינעוייניג איז געווען די הויפט הויף, וואס ביי איין זייט האט די וואנט פונעם בנין געדינט אלס גרעניץ, יענע וואנט איז געווען אנגעפארבט - איך געדענקט נישט פונקטליך צו אלע יארן די זעלבע אבער א לאנגע צייט זיכער איז געווען דערויף א ריזיגער בילד פון א ערל וואס האט געפ'גר'ט אין א מאטארביציקל עקסידענט מיט ריזיגע ווערטער "רעסט אין פיעס" העכער דאם, הפנים, עס איז געווען א געדענקמאל פאר עפעס א בייקער, מיר קינדער האבן גענוצט יענעם וואנט געווענליך צו שפילן "א.ב. האפינג", זאל איך מסביר זיין וויאזוי די געים גייט? איך געדענק נישט גענוי, יעדער שטעלט זיך בערך צוואנציג פיס אוועק פונעם וואנט און דער שמש רופט אויס "אלף" לדוגמא, ווער עס האט אן א' אין זיין נאמען קען געבן איין שפרינג פאראויס צום וואנט, אויב האט ער צוויי אלפ'ס קען ער געבן צוויי שפרינגס וכו', דער וואס קומט די ערשטע אן צום וואנט איז דער געוואונער, נו גיי דערצייל אז די גאנצע חדר האט געהייסן "יואל" האט דער שמש בכוונה אויסגעלאזט די פאר אותיות, און נאר דער מיט א לאנגע משפחה נאמען אדער מיט מערערע ערשטע נעמען דער האט געווינען אלעמאל.
איבערן גרויסן הויף האט מען אויך געשפילט די לויפענדיגע געימס ווי קעטש, פאליס-גנבים, און יא די אלעמען באקאנטע "טרופ געים" טשעין-קעטש, דאס איז געווען א ספעציעלער געים ווי מ'האט געדארפט לויפן אנגעכאפט מיט א שותף, צומאל פער-דריי, ביז יעדער איז געווארן גע'טאפ'ט, איי איז געווען אן אפקומעניש אויב א הויכער-דארער אינגל איז אויסעגקומען צו לויפן בחברותה מיט א פעשן אינגל מיט הויזן-טראגער... יו א שאד איך קען נישט דא איבער'חזר'ן די נעמען פון די רחמנות קינדער וואס זענען געלאפן אויף א שטייטען ספיד און זענען אלעמאל געווען די קרבנות צו ווערן גע'טא'פט די ערשטע און נאכדעם ארומלויפן אנגעפאטערהייט פאר די רעשט פונעם מיטאג.
דערנאך איז געקומען א רינדעכיגע צוים אויף די לינקע זייט מיטן פנים צום הויף, דאס האט געפירט צו א מער אנגעלייגטע הויף, דארט זענען געווען אזעלכע ציגל ארייינגעגראבן אין די ערד; אריינגעבויעטע צעמענטענע טישען מיט א שאך-ברעטל אויסגעמאלן דערויף, צוויי הילצערנע בענק ביי די זייטן, אויך איז געווען דארט א רויטע בנין מיט בית הכסא'ת, איך געדענק נישט אז עס זאל זיין אפן פארן באנוץ, אינדרויסן איז געווען א פאונטעין, און ממש ביים עק איז געווען אזא כמו סווימינג-פול ארומגענומען מיט א שווארצן צוים און אזעלכע שפריצערס, פארשטייט זיך אז די אלע זאכן זענען געווען שיריים פון אמאל אבער האבן נישט געהאט קיין נוצן.
פארנט, לינקס איז געווען איין "בעסקעט באלל" סעקשאן, צוויי בעסקעטס איינע קעגן די אנדערע, זונטאגס זענען אסאך מאל געקומען מחנות גוים שפילן דארט, רוב מאל האט ר' שלמה הערש נישט ארויסגעלאזט די קינדער אויב איז געווען דארט אזא געים, אבער צומאל איז יא געלונגען צו זיין דארט, דעמאלס האט מען זיך פונדערווייטנס צוגעקוקט ווי די בני חם שפרינגען די צעהן פוסיגע שפרינגס און מאכן אזאלכע "מאווס" פארנט און ארום דעם באלי, איי האט ר' יחזקאל יואל זיך געבעטן אז מ'זאל נישט אהינקוקען עס ברענגט נישט קיין יראת שמים, ביז ענדליך האט מען אנגעצינדען דעם אלארם אויפן האנט-מייק, און מיט יאמערליכע קולות האט מען אנגעהויבן אריינטרייבן די קינדער. נישט איינמאל האבן איגנטליכע גוים זיך פרובירט צו רייצן מיט די אינגלעך אין הויף, דעמאלס פלעגן די קאלעמענטי און ווהייט פלעיס קינדער האבן עקספיריענס, און געוואוסט וועלכע ווערטער מ'דארף צוריקשרייען.......
ווידער אויף די רעכטע זייט איז געווען אן ארומגעצוימטע חלק מיט א הויכען צעמענטענעם וואנט אינמיטן, דארט האבן די גוים געשפילט אן אנדער סארט באלל-געים, מיט אזא קליינעם בלויען גומינעם באלי וואס מ'פראסקעט צוריק צום וואנט מיט אן אימפעט, פון זשאן צו זשאו וחוזר חלילה, אויך דאס האבן די קינדער געגלייכט צו באטראכטן, דאס איז געווען מער אן איינגעהאלטענעם געים נישט צולאזט.
טיף קעגן איבער דארט זענען צוויי סווינגס אפטיילונגען, כאפן א סווינג האט מען געדארפט קענען לויפן, ווייל נאכדעם איז שוין געווען לאחר יאוש, די כאפערס האבן עס געהאט פאר א גאנץ לאנטש אדער האבן זיי עס איבערגעגעבן פאר זיינע גוטע חברים, און גאנץ לאנטש האבן אינגלעך דארט געסווינגען ארויף ביזן הימל, א שרעק געווען צו קוקען ווען אינגלעך האבן געסווינגען שטייענדיג, סכנת נפשות.
יוש! די הויף מיט אלע קליפערלעך! אינגאנצען פארגעסן דערפון...
די קליינע עפענונג צווישן די צוויי גרויסע הויפן, נענטער צו די סווינגס.. די קליינע הויף אויף בארטלעטט זייט מיט די טישן, געווען אפן צו די גאס מ'אט נישט אלעמאל געמעגט אהינגיין..
יהיה כן האט געשריבן:
הרב מיללער, זייט וויסן אלעס שטייט נאך כהיום, פונקטליך אזוי ווי די דעטאלירסט עס אין די זכרונות...., כאפט א שפאציר אויף בארטלעט סט. ... (כהיום איז עס אין 'ניי וויליאמסבורג'...), די זונטאג דיגע גרינע אייער שפיייז פו ר' יאסל רייך העט דיר ארויף קומען..
לאו דוקא
-
בערך בשנת תשנ"א-ב האט די שטאט אונטערגענומען א ריזיגען פראיעקט איבערצובויען דעם הויף, יענעם יאר האבן די קינדער געשפילט אויף בארטלעט עוו. נעבן ווי געלב פלעגט פאררעכטן די באסעס, די פעך אויף די גאס איז געווען פון א געמיינעם קוואליטעט, א הייסן טאג איז די שיך געווארן פארשמירט פון פעך און די ביר-דעקליך וואס די ערלים םלעגן נוצן פאר זייער טשעקערס געימס ביי די קליינע טישלעך פלעגן איינזינקען אין די גאס. דארט איז "מלך" געווען דער הויפט-שפיל, מ'לייגט אזאנע פאסיקעס און צווייגלעך אויף דר'ערד און דער מלך באווייזט.... אויך געווען אן אפקומעניש פון א געים פאר די קורץ-געוואקסענע וואס ביים דריטן שאט איז ער שוין געווען "אויט" און נאר געקענט מיטהאלטן די טענות ומענות צו די שיך פונעם מלך האט יא אדער נישט אנגערירט דעם פאסיק און צו מ'רעכנט עס פאר א סטעפ צווישן די צוויי פאסיקעס.
אוי מיללער מיללער! אזוי אראפצולייגען דער נאכשלעפער ביי טשעין קעטש, און די פאסיק ביי מלך אגב איך זעה די געדענקסט פיין וואס די האסט געלערנט אין כיתה ה'..... מחרוזת של דגים...
די רינדעכיגע אויסשטעל פונעם הויף האט עס געמאכט אזוי גוט פאר "קעפטשור די פלעג..." כי כי כי האבן זיך די קינדער צולאכט... אזוי שיף-רינדעכיג איז מען געגאנגען שטילערהייט ביז מען האט געכאפט די ליידיגע עפל-דזשוס-דרינק וואס איז געווען די "פלעג." און ס'איז געווען יום טוב אין דער וואכן.
אגב, אז מ'רעדט שוין, קען איך מעיד זיין וויפיל פון די ווילדסטע יונגלעך, וואס זענען ארויף פון הויף "פארשוויצט פוירפל" פון זייערע "ווילדע שאול יצחק שטיק" אין הויף, זענען היינט דיינים מפורסמים שליט"א אויפ'ן מזרח וואנט פון כלל ישראל, אדער ערנסטע בעלי בתים פני הקהלה.
