על פי הלכה איז דאך נישט קיין שאלה, מ'מעג בראקן. והא-ראיה, וואלט אפילו געווען א ספק איסור וואלט מען נישט מקיל געווען אחרון של פסח. די גאנצע זאך איז אדער בגדר מנהג אבותינו בידינו צוליב טעמים נסתרים, אדער ווייל אמאל איז געווען א חשש. ממילא איז אלעס תלוי אין דעם מנהג. די אלע פלעצער וואו מ'האט מקיל געווען מיט פוטער, קען מען ווייטער עסן מצה מיט פוטער. עס האט נישט קיין פשט צו חקר'ן צו די וואסער ווערט בטל אין די פוטער וכדומה.
עד כאן דבריו
כבוד הדיין במקומו מונח אבער אז ער ווייסט נישט עפעס און האט נישט קיין מסורת אבות זאל ער זיך האלטן דאס מויל, ובכגון דא אמרינן למוד לשונך לומר איני יודע... אין גמרא איז משמע אז דאס איז געזאגט געווארן פאר רבנים ודיינים צוגלייך...
די חומרא פון געבראקס איז אודאי און אודאי יא א הלכה'דיגע חומרא אויף א מציאות וואס האט זיך נישט צופיל געטוישט די לעצטע 200+ יאר. בזמנו איז געווען א צד עס צו אקצעפטירן ווי א איסור גמור, פארט האט מען ביי חסידים מקבל געווען דעם חשש איסור נאר בגדר חומרא בכדאי נישט צו מערער זיין אויף די רוב כלל ישראל שנהגו היתר
און עס זענען געווען מקומות ביי חסידים וואס האבן עס יא אנגענימען ווי א איסור גמור, ווי דער ליקוטי מהרי"ח ברענגט זאל מען נישט בראקן אחרון ש"פ אויכט נישט צוליב די חשש. אזוי אויכט ביי די ליטווישע קרייזן שנהגו איסור בדבר זענען נישט מקיל אום אחרון.
ומי לנו גדול ווי דער הייליגער בעל התניא וואס שרייבט אין די תשובה דערויף שיש חשש איסור גמור ואעפ"כ נהגו אצלו היתור באחרון של פסח..
עכ"פ האט מען דעם "חומרא" אנגענימען במדה פון א שטארקע הלכה חומרא ומן הראוי לברר אויף יעדע זאך די מציאות אויב האט עס וואסער אדער נישט. חוץ כמובן דארט ווי ס'דא א קלארע מנהג להקל ביי געוויסע דברים לחים. דארף מען אויכט וויסן עד היכן הקולא ווי איין און ווי אויס.
כבוד סטאוו במקומו מונח מיט אביסעלע מער רעספעקט פאר דיינים היושבים על מדון דער דיין און זיין שואל האבן לכאורה מסורת אבות אז געבראקטס איז סך הכל א חומרא און נישט קיין הלכה'דיגע חומרא אפילו מיטן פסק פונעם תניא און זיין תשובה
התאחדות פארלאנגט אז די סטארטער מוז ליגן ביים גוי אינדערהיים מיט א חותם איך בין נייגעריג צו ק"י ועד זעט לייגן ביים גוי אינדערהיים אלס נישט פראקטיש צוליב זייטיגע חששות / פראקטיק צו אלס א מחלקת להלכה רוצה בקיומו וכדו'
על פי הלכה איז דאך נישט קיין שאלה, מ'מעג בראקן. והא-ראיה, וואלט אפילו געווען א ספק איסור וואלט מען נישט מקיל געווען אחרון של פסח. די גאנצע זאך איז אדער בגדר מנהג אבותינו בידינו צוליב טעמים נסתרים, אדער ווייל אמאל איז געווען א חשש. ממילא איז אלעס תלוי אין דעם מנהג. די אלע פלעצער וואו מ'האט מקיל געווען מיט פוטער, קען מען ווייטער עסן מצה מיט פוטער. עס האט נישט קיין פשט צו חקר'ן צו די וואסער ווערט בטל אין די פוטער וכדומה.
עד כאן דבריו
כבוד הדיין במקומו מונח אבער אז ער ווייסט נישט עפעס און האט נישט קיין מסורת אבות זאל ער זיך האלטן דאס מויל, ובכגון דא אמרינן למוד לשונך לומר איני יודע... אין גמרא איז משמע אז דאס איז געזאגט געווארן פאר רבנים ודיינים צוגלייך...
די חומרא פון געבראקס איז אודאי און אודאי יא א הלכה'דיגע חומרא אויף א מציאות וואס האט זיך נישט צופיל געטוישט די לעצטע 200+ יאר. בזמנו איז געווען א צד עס צו אקצעפטירן ווי א איסור גמור, פארט האט מען ביי חסידים מקבל געווען דעם חשש איסור נאר בגדר חומרא בכדאי נישט צו מערער זיין אויף די רוב כלל ישראל שנהגו היתר
און עס זענען געווען מקומות ביי חסידים וואס האבן עס יא אנגענימען ווי א איסור גמור, ווי דער ליקוטי מהרי"ח ברענגט זאל מען נישט בראקן אחרון ש"פ אויכט נישט צוליב די חשש. אזוי אויכט ביי די ליטווישע קרייזן שנהגו איסור בדבר זענען נישט מקיל אום אחרון.
ומי לנו גדול ווי דער הייליגער בעל התניא וואס שרייבט אין די תשובה דערויף שיש חשש איסור גמור ואעפ"כ נהגו אצלו היתור באחרון של פסח..
עכ"פ האט מען דעם "חומרא" אנגענימען במדה פון א שטארקע הלכה חומרא ומן הראוי לברר אויף יעדע זאך די מציאות אויב האט עס וואסער אדער נישט. חוץ כמובן דארט ווי ס'דא א קלארע מנהג להקל ביי געוויסע דברים לחים. דארף מען אויכט וויסן עד היכן הקולא ווי איין און ווי אויס.
כבוד סטאוו במקומו מונח מיט אביסעלע מער רעספעקט פאר דיינים היושבים על מדון דער דיין און זיין שואל האבן לכאורה מסורת אבות אז געבראקטס איז סך הכל א חומרא און נישט קיין הלכה'דיגע חומרא אפילו מיטן פסק פונעם תניא און זיין תשובה
דער דיין און זיין שואל האבן לכאורה מסורת אבותאדער נישט.
התאחדות פארלאנגט אז די סטארטער מוז ליגן ביים גוי אינדערהיים מיט א חותם איך בין נייגעריג צו ק"י ועד זעט לייגן ביים גוי אינדערהיים אלס נישט פראקטיש צוליב זייטיגע חששות / פראקטיק צו אלס א מחלקת להלכה רוצה בקיומו וכדו'
לויטן ווי אין צעטל שטייט איז דאס מחלוקת להלכה די שאלה איז מיט די מענטשן וואס מאכן אייגענע אינדערהיים, פארקויפט דען יעדער מיט אלע דקדוקים??
על פי הלכה איז דאך נישט קיין שאלה, מ'מעג בראקן. והא-ראיה, וואלט אפילו געווען א ספק איסור וואלט מען נישט מקיל געווען אחרון של פסח. די גאנצע זאך איז אדער בגדר מנהג אבותינו בידינו צוליב טעמים נסתרים, אדער ווייל אמאל איז געווען א חשש. ממילא איז אלעס תלוי אין דעם מנהג. די אלע פלעצער וואו מ'האט מקיל געווען מיט פוטער, קען מען ווייטער עסן מצה מיט פוטער. עס האט נישט קיין פשט צו חקר'ן צו די וואסער ווערט בטל אין די פוטער וכדומה.
עד כאן דבריו
כבוד הדיין במקומו מונח אבער אז ער ווייסט נישט עפעס און האט נישט קיין מסורת אבות זאל ער זיך האלטן דאס מויל, ובכגון דא אמרינן למוד לשונך לומר איני יודע... אין גמרא איז משמע אז דאס איז געזאגט געווארן פאר רבנים ודיינים צוגלייך...
די חומרא פון געבראקס איז אודאי און אודאי יא א הלכה'דיגע חומרא אויף א מציאות וואס האט זיך נישט צופיל געטוישט די לעצטע 200+ יאר. בזמנו איז געווען א צד עס צו אקצעפטירן ווי א איסור גמור, פארט האט מען ביי חסידים מקבל געווען דעם חשש איסור נאר בגדר חומרא בכדאי נישט צו מערער זיין אויף די רוב כלל ישראל שנהגו היתר
און עס זענען געווען מקומות ביי חסידים וואס האבן עס יא אנגענימען ווי א איסור גמור, ווי דער ליקוטי מהרי"ח ברענגט זאל מען נישט בראקן אחרון ש"פ אויכט נישט צוליב די חשש. אזוי אויכט ביי די ליטווישע קרייזן שנהגו איסור בדבר זענען נישט מקיל אום אחרון.
ומי לנו גדול ווי דער הייליגער בעל התניא וואס שרייבט אין די תשובה דערויף שיש חשש איסור גמור ואעפ"כ נהגו אצלו היתור באחרון של פסח..
עכ"פ האט מען דעם "חומרא" אנגענימען במדה פון א שטארקע הלכה חומרא ומן הראוי לברר אויף יעדע זאך די מציאות אויב האט עס וואסער אדער נישט. חוץ כמובן דארט ווי ס'דא א קלארע מנהג להקל ביי געוויסע דברים לחים. דארף מען אויכט וויסן עד היכן הקולא ווי איין און ווי אויס.
כבוד סטאוו במקומו מונח מיט אביסעלע מער רעספעקט פאר דיינים היושבים על מדון דער דיין און זיין שואל האבן לכאורה מסורת אבות אז געבראקטס איז סך הכל א חומרא און נישט קיין הלכה'דיגע חומרא אפילו מיטן פסק פונעם תניא און זיין תשובה
דער דיין און זיין שואל האבן לכאורה מסורת אבותאדער נישט.
אז די באבע האט געשמירט פוטער אויף מצה מיינט נאכנישט אז דאס איז געווען געבויעט אויף מסורת אבות, עס קען פשוט זיין אז די באבע (און אויך די זיידע, ששש) איז געווען אן עם הארץ'טע און זיך אליינס געפסקנט אז דאס איז נישט געבראקטס.
אויב אונזער מסורה איז נישט צו עסן געבראקטס, דארף מען אריינקוקן אין ספרים וואס גייט אריין אין די גדר פון געבראקטס און פארטיג, נאר אזוי קען מען קלארשטעלן די מסורה.
ווען משיח וועט קומען וועט קוקן מיט די אויגן די זענען די אויגן וואס האבן ארויסגעקוקט אויף די גאולה און דאס געהאלטן ריין לראות בתפארת עוזך
התאחדות פארלאנגט אז די סטארטער מוז ליגן ביים גוי אינדערהיים מיט א חותם איך בין נייגעריג צו ק"י ועד זעט לייגן ביים גוי אינדערהיים אלס נישט פראקטיש צוליב זייטיגע חששות / פראקטיק צו אלס א מחלקת להלכה רוצה בקיומו וכדו'
לויטן ווי אין צעטל שטייט איז דאס מחלוקת להלכה די שאלה איז מיט די מענטשן וואס מאכן אייגענע אינדערהיים, פארקויפט דען יעדער מיט אלע דקדוקים??
מענטשן וואס האבן אייגענע אינדערהיים איז גאר גאר פראבלעמאטיש און רוב דיינים פון אונזערע (אייניקלעך פון מסורה'דיגע לכתחילה'דיגע אידן אן בערד, מיט עסן געבראקטס, גיין מיט אפענע צניעות'דיגע שייטלעך, געהאט אינדערהיים מאשין מצה אפילו אויב מען האט עס נישט גענוצט יעדער כפי ערכו) קרייזן זענען נישט מתיר און אוודאי נישט פאר קיין יחיד. איך ווייס פון א בעטש וואס התאחדות האט געלאזט מאכן און געבאקן געווארן נעכטן וואס קומט פון סאוער דאו דירעקט פון א גוי (נישט פארקויפט נאר אן אריגינעלער סופלייער) געקויפט פונעם סופלייער גלייך נאך יום טוב (פונקט ווי ווייס בעקערי אין בארא פארק פארקויפט מעל געקויפט דירעקט נאך פסח וואס מען קען באקומען ביי אים) אזא מציאות לגבי חמץ איז לכאורה אויסגעהאלטן אפילו פארן וועד הכשרות פון ק"י נאר קען פשוט זיין אז זיי האבן א פראבלעם (אדער לעת עתה נאכנישט זיך אריינגעלייגט אין דעם אויף צו קענען געבן א הכשר) מיט כשרות בעצם און נישט מיט חמץ זיי לאזן אויך פאר א בעקערי (נישט קיין יחיד) צו פארקויפן אויב עס ליגט דייקא בייים גוי אינדערהיים מיט א חותם פאר כשרות (דער חותם האט מיט חמץ קיין שייכות) וואס איך בין נייגעריג לידיעה בעלמא צו וועד הכשרות פון ק"י האט א פראבלעם להלכה אדער מער אויף א מציאות'דיגן פראקטישן אופן אדער אפשר אפילו א חשש פאר א יחיד ווילן זיי נישט לאזן אפילו פאר א בעקערי?
על פי הלכה איז דאך נישט קיין שאלה, מ'מעג בראקן. והא-ראיה, וואלט אפילו געווען א ספק איסור וואלט מען נישט מקיל געווען אחרון של פסח. די גאנצע זאך איז אדער בגדר מנהג אבותינו בידינו צוליב טעמים נסתרים, אדער ווייל אמאל איז געווען א חשש. ממילא איז אלעס תלוי אין דעם מנהג. די אלע פלעצער וואו מ'האט מקיל געווען מיט פוטער, קען מען ווייטער עסן מצה מיט פוטער. עס האט נישט קיין פשט צו חקר'ן צו די וואסער ווערט בטל אין די פוטער וכדומה.
עד כאן דבריו
כבוד הדיין במקומו מונח אבער אז ער ווייסט נישט עפעס און האט נישט קיין מסורת אבות זאל ער זיך האלטן דאס מויל, ובכגון דא אמרינן למוד לשונך לומר איני יודע... אין גמרא איז משמע אז דאס איז געזאגט געווארן פאר רבנים ודיינים צוגלייך...
די חומרא פון געבראקס איז אודאי און אודאי יא א הלכה'דיגע חומרא אויף א מציאות וואס האט זיך נישט צופיל געטוישט די לעצטע 200+ יאר. בזמנו איז געווען א צד עס צו אקצעפטירן ווי א איסור גמור, פארט האט מען ביי חסידים מקבל געווען דעם חשש איסור נאר בגדר חומרא בכדאי נישט צו מערער זיין אויף די רוב כלל ישראל שנהגו היתר
און עס זענען געווען מקומות ביי חסידים וואס האבן עס יא אנגענימען ווי א איסור גמור, ווי דער ליקוטי מהרי"ח ברענגט זאל מען נישט בראקן אחרון ש"פ אויכט נישט צוליב די חשש. אזוי אויכט ביי די ליטווישע קרייזן שנהגו איסור בדבר זענען נישט מקיל אום אחרון.
ומי לנו גדול ווי דער הייליגער בעל התניא וואס שרייבט אין די תשובה דערויף שיש חשש איסור גמור ואעפ"כ נהגו אצלו היתור באחרון של פסח..
עכ"פ האט מען דעם "חומרא" אנגענימען במדה פון א שטארקע הלכה חומרא ומן הראוי לברר אויף יעדע זאך די מציאות אויב האט עס וואסער אדער נישט. חוץ כמובן דארט ווי ס'דא א קלארע מנהג להקל ביי געוויסע דברים לחים. דארף מען אויכט וויסן עד היכן הקולא ווי איין און ווי אויס.
כבוד סטאוו במקומו מונח מיט אביסעלע מער רעספעקט פאר דיינים היושבים על מדון דער דיין און זיין שואל האבן לכאורה מסורת אבות אז געבראקטס איז סך הכל א חומרא און נישט קיין הלכה'דיגע חומרא אפילו מיטן פסק פונעם תניא און זיין תשובה
דער דיין און זיין שואל האבן לכאורה מסורת אבותאדער נישט.
אז די באבע האט געשמירט פוטער אויף מצה מיינט נאכנישט אז דאס איז געווען געבויעט אויף מסורת אבות, עס קען פשוט זיין אז די באבע (און אויך די זיידע, ששש) איז געווען אן עם הארץ'טע און זיך אליינס געפסקנט אז דאס איז נישט געבראקטס.
אויב אונזער מסורה איז נישט צו עסן געבראקטס, דארף מען אריינקוקן אין ספרים וואס גייט אריין אין די גדר פון געבראקטס און פארטיג, נאר אזוי קען מען קלארשטעלן די מסורה.
איך ווייס נישט פון ווי דיין מסורה שטאמט אבער מיין מסורה האט זיך נישט אנגעהויבן דא אין אמעריקע אין די געזונטע יארן פונעם רבי'ן היינט מאכט מען אזא מישמאש אז מען פאנגט נישט אן צו וויסן ווי וואס ווען
