אידישע וועלט פארומס

דעם גאנצען קונטרס צלותא דמעלי שבתא

זעט אויס ער האט נישט געוויסט פון



וראה הערה י"ד

איך וואונדער זיך אין וועלכע שול אין מאנשעסטער ס'איז געווען מנין ביי 72, כמדומני אז נאר אין סאטמאר.

farshlufen האט געשריבן: איך וואונדער זיך אין וועלכע שול אין מאנשעסטער ס'איז געווען מנין ביי 72, כמדומני אז נאר אין סאטמאר.

ווי שטייט אז ער האט געדאווענט אין א שוהל וואס דאווענט מעריב ביי 72. סך הכל שטייט אז ער געדאווענט ווי מען האט געדאווענט ביי צאת הכוכבים !

איך האב לעצטנס אויסגעפונען אז די פוסקים נעמען אן אז די אלטע האלבע שעות (למשל נישט קידוש מאכן א האלבע שעה פאר קרי"ש) רעכנט מען שעות זמניות, זימער איז עס בערך 40 מינוט.

ראפאט קראמפלי האט געשריבן: איך האב לעצטנס אויסגעפונען אז די פוסקים נעמען אן אז די אלטע האלבע שעות (למשל נישט קידוש מאכן עסעןוכ' א האלבע שעה פאר קרי"ש) רעכנט מען שעות זמניות, זימער איז עס בערך 40 מינוט.

ווער? ווי?

קומט אויס אז די חצי שעה פון פאר ק"ש אין זוממער איז קירצכר ווי דער חצי שעה פון פאר מנחה
,און פארקערט ווינטער איז דער בייטאגעדיגער חצי שעה קירצער ווי דער ביינאכטיגער

געשיקטער האט געשריבן:

ראפאט קראמפלי האט געשריבן: איך האב לעצטנס אויסגעפונען אז די פוסקים נעמען אן אז די אלטע האלבע שעות (למשל נישט קידוש מאכן עסעןוכ' א האלבע שעה פאר קרי"ש) רעכנט מען שעות זמניות, זימער איז עס בערך 40 מינוט.

ווער? ווי?

קומט אויס אז די חצי שעה פון פאר ק"ש אין זוממער איז קירצכר ווי דער חצי שעה פון פאר מנחה
,און פארקערט ווינטער איז דער בייטאגעדיגער חצי שעה קירצער ווי דער ביינאכטיגער

אזוי האט מיר מיין דיין געזאגט, איך האב איהם נישט געפרעגט קיין מראה מקום.

לכאורה רעכנט מען די חצי שעה פון בייטאג.

געשיקטער האט געשריבן:

ראפאט קראמפלי האט געשריבן: איך האב לעצטנס אויסגעפונען אז די פוסקים נעמען אן אז די אלטע האלבע שעות (למשל נישט קידוש מאכן עסעןוכ' א האלבע שעה פאר קרי"ש) רעכנט מען שעות זמניות, זימער איז עס בערך 40 מינוט.

ווער? ווי?

קומט אויס אז די חצי שעה פון פאר ק"ש אין זוממער איז קירצכר ווי דער חצי שעה פון פאר מנחה
,און פארקערט ווינטער איז דער בייטאגעדיגער חצי שעה קירצער ווי דער ביינאכטיגער

קוק אריין אינעם קונטרס ''צלותא דמעלי שבתא'' עמוד מ''ד ער ברענגט עס פונעם קצות השלחן, פתח הדביר, שפת אמת, משנ''ב, דרך החיים.

אינטרעסאנט, כ'האב קיינמאל נישט צוגעלייגט קאפ דערצו, אבער ע"פ פשטות איז דאס גערעכט ביי מנחה עכ"פ, ווייל די טור איז זיך מסביר סמוך למנחה אנפאנג שעה שביעית אדער תשיעית, וואס דאס איז לפי חשבון זמניות, און אויף דעם סמוך למנחה זאגט די מג"א חצי שעה.

אבער לענ"ד איז דאס טאקע דייקא נאר ביי מנחה דווקא, וואס די חשבון דערפון איז תלוי בזמניות (און יתכן טאקע ווייל די זמן מנחה איז תלוי בחצות, נאר אלץ אין אנו בקיאין איז עס ו' ומחצה). משא"כ ביי קרי"ש וואס די זמן האט נישט מיט קיין זמניות צו שוות, נאר מיט צאת הכוכבים, רעכנט מען יא שוות. און וועסט טאקע זען אז די דרך החיים, פתח הדביר, שפת אמת, משנ"ב, דרך החיים, קצות השלחן רעדן אלע נאר פון מנחה וואס איז תלוי בזמניות.

און דאס איז לענ"ד וואס די פרמ"ג אין סי' רל"ה (וועם די משנ"ב איז גאר מעתיק מיט א קלארקייט אין סי' רל"ב סק"ז אז די חצי שעה איז זמניות) וויל מחלק זיין וז"ל, "חצי שעה קודם י"ל חלק מכ"ד, לא זמניות, ולא דמי לחמץ ושאר דברים, וצ"ע קצת בזה".

(אגב סתם א תיקון אויף דעם ארויפגעלייגטן קונטרס, ער שרייבט, עי' פמ"ג (רל"ה א"א סק"ד) שנסתפק בזה ומצדד דחצי שעה דהכא הוא בחשבון שעות שוות ולא זמניות, אך סיים בצ"ע ולא הכריע, פשטות איז דאס נישט ריכטיג, די פרמ"ג איז זיך נישט מסתפק בזה, און מצדד צו שוות, די פרמ"ג הייבט אן קלאר אז מען רעכנט שוות, נאר ער פירט אויס וצ"ע קצת בזה [גיי ווייס צו ער מיינט נישט צו זאגן אז ביי די שאר דברים איז עס אויך שוות, ווער זאגט אויף וועלכע זייט די צ"ע איז...], לכאורה די טעות קומט פון די "י"ל" וואס קען ווערן מפוענח צו 'יש לומר', אבער באמת איז עס ר"ת 'יש לחשב', ממילא קומט צו שרייבן "עי' פמ"ג (רל"ה א"א סק"ד) שכותב דחצי שעה דהכא הוא בחשבון שעות שוות ולא זמניות, אך סיים דצ"ע קצת בזה", ס'איז אויך נישט ריכטיג אז ולא הכריע, ווייל ער האט דאך יא מכריע געווען, וצ"ע איז נישט פשט אז ער ציעט צוריק פון וואס ער האט געשריבן א רגע פארדעם).

און נאך מער כ'האב נאכגעקוקט די שפת אמת, האלט ער גאר אז באמת איז טאקע יא גענוג חצי שעה לפי שוות, נאר אלץ לא פלוג האט מען גע'אסר'ט בימים הארוכים לפי חשבון אותן הימים, און דאס איז אלץ גוט ביי מנחה, ווייל די זמן טוישט זיך דאך לפי זמניות, משא"כ קרי"ש וואס האט נישט מיט די חשבונות פארוואס זאל מען זאגן דארט לא פלוג? ווי אויך וועלכע שעות דארף מען רעכענען די טאג, צו די נאכט?

חוץ פון דעם, ס'איז דאך נישט די איינציגע זאך וואס מען דארף אכט געבן חצי שעה? ס'איז דאך דא נאך, ספירה, שחרית, חנוכה ליכט שידלק חצי שעה (באמת אין חידושי מהרצ"א, אנפאנג צווייטן קאלום שטייט טאקע אזוי), האסט אמאל געהערט איינער זאל האלטן אז מען דארף דאן אויך אזוי רעכענען? והגם די מקור פאר חצי שעה איז פשטות די גמרא ביי מנחה, אבער טאקע דא איז די מקור אז חצי שעה שוות איז שוין גענוג, ווייל בימים הקצרים ביותר קומט דאך עס אויס אזוי, אויב אזוי פארוואס זאל מען מחמיר זיין מער.

ממילא לא כן ידמה לבי מחדש צו זיין נייע חידושים, חוץ אויב ס'איז דא אנדערע מקורות לגבי קרי"ש, אדער אויב פלעגט מען זיך אזוי פירן אין דער אלטער היים, אז נישט, דאס וואס שטייט שטייט, נייע זאכן דארף מען שוין האבן א מקור, ובפרט ווען די סברה איז אומפארשטענדליך, ווייל די סיבה איז דאך שלא ימשך, וואס האט דאס מיט זמניות אדער שוות.

כנלע"ד ואם שגיתי ה' הטוב יכפר.

זייער גוט אפגעלערנט ר' למעלה. שיין שטיקל תורה אפגעשריבן, כה לחי!

למעלה משבעים, יפה כתבתם.

הערה אחת על דבריכם,

למעלה משבעים האט געשריבן: אבער ע"פ פשטות איז דאס גערעכט ביי מנחה עכ"פ, ווייל די טור איז זיך מסביר סמוך למנחה אנפאנג שעה שביעית אדער תשיעית, וואס דאס איז לפי חשבון זמניות, און אויף דעם סמוך למנחה זאגט די מג"א חצי שעה.

לענ"ד איז בכגון דא אויך שוות,
"סמוך" מיינט חצי שעה כפשוטו, דהיינו ל' מינוטין.

כלומר, ווען מען רעדט די חצי שעה פון חצות, לגבי מנחה גדולה, איז נוגע דבריכם, אבער נישט ווען מען רעדט פון די אלע ענינים וועס מ'האט גע'אסר'ט "סמוך" למנחה.
ווען מען רעדט פון אן ענין וואס דער 'שעה' דער 'זמן' איז קובע, כגון קרי"ש, אכילת חמץ, זמן מנחה קטנה [וגדולה], צאת הכוכבים וד' מילין [לויט רוב פוסקים] דאן איז דאס זמניות.

(נישט פארגעסן דעם הייליגן ש"ך, וואס פסק'נט שוות אין אלע ענינים הנ"ל, דהיינו דברים התלויים "בזמני היום" [נישט טועה זיין בדבריו, דער ש"ך רופט וואס אונז רופן "שוות", "זמניות"] און דער קאמארנער ברענגט אים להלכה למעשה עיי"ש בשלה"ט)

אבער ווען מען האנדלט פון אן ענין פון סמיכות, איז דאס דער זעלבער גדר פון אלע שיעורי זמן התלויים "בזמן עובר"; שיעוץ חימוץ, שיעור מליחה, כ"ב אמה פון תכיפה, ועוד ועוד.


אם טעיתי העמידני על האמת.



א גוט שבת.

_____
עצה טובה, ווער עס וועט האבן צייט דעם שב"ק, איבערהויפט די וואס זענען מקבל שבת פרי זאל מעיין זיין אין ב"ח ס' רס"א וואס ער ברענגט פון מהרא"י (תרומת הדשן), אויפן עצם געדאנק פון מקבל זיין שבת מבעו"י.
אויך אין רמ"א ס' רס"א ס"ב, ובביאור הגר"א (שהסכים אתו)


לענין לאכול מיד סמוך זמן קר"ש: (וואס איז חל אן איסור להתחיל לאכול תווך חצי שעה) אויב איז מען הונגעריג און מען וויל נישט זיין "מעונה" בשבת, מען מען מאכן קידוש טועם זיין קידוש במקום סעודה.
אויב איז זיך נוהג לייענן קרי"ש שעל המטה אלע דריי פרשיות (כדעת רש"י), דאן מעג מען מאכן קידוש און זיך וואשן צו די סעודה אפילו סמוך לזמן קר"ש, בתנאי אז מען האט געדאוונט און געלייענט קרי"ש בציבור (אפילו קודם זמנה), ועי' מג"א רל"ה ס"ד.


א גוט און לעכטיגן שבת.

למעלה . אלעס פיין און וואויל. ס'איז פארט נישט שייך צו זאגן אז דאס איז א הכרעה ווען ער ענדיגט בצ"ע, ווי אויך יש לחשוב מיינט אז מען קען רעכענען היינו שיש לסמוך על זה.

גלאזער, יתכן ביזט גערעכט, ווייל א פרמ"ג דארף מען קענען גוט אפלערנען, כ'האב ס"ה געשריבן מה שנלע"ד, דהיינו נעם שטיקל ביי שטיקל פונעם פרמ"ג, ווען די פרמ"ג בלייבט ווען שטיין פאר וצ"ע קצת בזה, וואלסטו געטייטש דעם ווארט יש "ברויך" דהיינו "ברויך מען רעכענען", ממילא האט ער יא מכריע געווען, און דאס וואס ער פירט אויס וצ"ע קצת בזה, איז בכלל נישט פשט אז ער ציעט צוריק, נאר וויבאלד ער האט דא מחדש געווען א חילוק דארף ער נאך אביסל מער מעיין זיין דערין צו ער איז גערעכט דערמיט אויף למעשה, און א פרמ"ג'ס א ספק אויף למעשה איז אונזער וודאי... [נישט אנדערש ווי אלע פסקי פרמ"ג וואס כמדומני שרייבט ער אין הקדמה אז מען זאל זיך נישט דערויף פארלאזן...], עכ"פ אזוי האט מען מיר געלערנט לערענען פרמ"ג.

למעלה משבעים האט געשריבן: צו פארשטיין וואס האט מיר געמאכט זאגן אז ביי סמוך למנחה קוקט יא אויס דאס צו זיין ריכטיג, איז גרינגער ווען מען רעדט פון זייגער, לאמיר גיין מיט אונזער זייגער בימים הארוכים ווען די עלות איז 4:00 און צאת 10:00 דאס מיינט די טאג איז 18 שעה, קומט אויס יעדע שעה איז 1.5 פון שעות שוות (90 מינוט), און חצי שעה זמניות איז 45 מינוט.

אויב אזוי קומט אויס אז זמן מנחה גדולה דהיינו ו' שעות ומחצה, וועט זיין 1:45, און תחילת שעה שביעית גייט זיין פונטקליך 1:00, יעצט לאמיר זען די חילוק צו די חצי שעה מיינט ל' מינוט צו נישט, אויב רעכנט מען ל' מינוט, וועט דאס זיין 1:15, ווידער אויב רעכנט מען זמניות קומט דאס אויס 1:00.

יעצט אז די טור שרייבט "סמוך למנחה גדולה דהיינו בתחלת שעה ז'", מיינט דאס 1:00, און אויף דעם סמוך פונעם מחבר וואס איז זיך נישט מסביר די חלק "בתחילת שעה ז'", זאגט די מג"א חצי שעה, בהכרח אויב איז דאס "תחילת שעה ז'" (1:00) מיינט דאס זמניות, און אזוי שטייט טאקע אין עטרת זקנים (סק"ב): סמוך למנחה כו'. דהיינו חצי שעה לפני זמן מנחה אסור, דהיינו [בתחילת] שעה שביעית, וסמוך למנחה קטנה בתחילת שעה עשירית (טור). איין זאך וואס מען קען טראכטן איז אז די פאר מינוט הייסט נאך אלץ 'תחילת' שעה שביעית, אדער וועט מען זאגן די טור איז נישט אריין אין די נושא, און רעדט ווען די זמניות ושוות איז די זעלבע.

הא תינח אין דעם טור, אבער אינעם משנה ברורה קען מען עס נישט אריין לערנען, ווייל ער זאגט קלאר ארויס מיט דאפעלטע לשונות, 'תחילת שעה שביעית' שהוא 'מחצי היום', און פירט אויס ואין חילוק בין היום ארוך או קצר לעולם חשבינן לדעה זו 'סמוך למנחה' אחר 'חצי היום'. דאס הייסט ביום ארוך איז פון 1:00 סמוך למנחה, און דאס קען נאר זיין אויב מען רעכנט די חצי שעה זמניות, נישט 30 מינוט.

און די זעלבע איז מיטן דרך החיים, וואס ער זאגט א צייט פון ווען מען טאר שוין נישט עסן, ער ניצט נישט די לשון חצי שעה, דהיינו בסעי' א' שרייבט ער אז זמן מנחה איז ששה/תשע ומחצה זמניות, און שפעטער אין סעי' ג' שרייבט ער אזוי: נהגו האידנא לאכול סעודה גדולה סמוך למנחה גדולה (היינו מו' שעות כנ"ל וסעודה קטנה סמוך למנחה קטנה והיינו מט' שעות כנ"ל), דאס הייסט ער זאגט די זמן לפי חשבון הנ"ל 1:00.

אין בדי השלחן שרייבט ער אויך קלאר "מבואר באחרונים שחצי שעה זו היא ג"כ זמנית", לכאורה מיינט ער דעם פרמ"ג אין משב"ז. און די זעלבע מיטן פתח הדביר און דעם שפת אמת, לאמיר דיר מעתיק זיין דעם שפת אמת, דארט זאגט ער קלארער ארויס וואס האט מיר געמאכט טראכטן כנ"ל: "מיהו בסמוך למנחה דהוא חצי שעה, יש לעיין אם נחשב גם הח"ש לפי היום, אכן בגמ' פ' ערבי פסחים משמע הכי, דהתם קתני לא יאכל כו' מתשע שעות ולמעלה, דהוא חצי שעה קודם מנחה, וכמו דהשעות לזמן מנחה הם לפי היום, ממילא החצי שעה שנכלל בהם ג"כ נחשב לפי היום, אך קצת קשה כיון דשיעור הרחקה בעי חצי שעה למה ישתנה זה לפי היום, וצ"ל דבאמת די להרחיק חצי שעה של יום הקצר, אלא משום לא פלוג אסרו בכל יום חצי שעה אפי' בימים ארוכים שהשעות גדולים טפי כנ"ל".

היוצא מדבריכם אז סיי דיר משנ''ב אין סיי דער דרך החיים אין אוודאי די קצות השלחן האלטען בבירור אז מען רעדט פין שעות זמניות.
אגב אין גי קונטרס צלותא דמעלי שבתא זאגט ער אז אזוי איז מוכח אין משנ'קב אבער ער איס נישט מסביר, ויתכן אז זיין כונה איז ווי איר האט שיין מסביר געווען.

ריכטיג, דאס האב איך דאך געשריבן אינעם ערשטן תגובה, אז די אלע זאגן טאקע אזוי, אבער זיי רעדן פון מנחה, און יתכן דייקא ביי מנחה, עי' מש"כ שם.

ס'איז דא א באקאנטע מעשה אז די קאסוב וויזניצע חסיד רבי יודל עביר ראזענבערג ע"ה (וואס איז געווען ביי רבותינו פונעם תורת חיים ביזן אמ"ח [אלס רב]) האט געזאגט אז ביים תו"ח האט די זון נאך אריינגעשיינט אין די בעכער ביי קידוש פרייטאג צונאכטס.

זוכנדיג דערוועגן אויפן וועלטל האב איך געטראפן א גאר לאנגע שמועס איבער די נושא בכלל... אויף בלאט צוויי איז דא די מעשה, איינער ברענגט עס אויפן אהב"י אבער די נאכפאלגנדע תגובה איז עס דוחה..

עיי"ש.
http://www.ivelt.com//forum/viewtopic.php?f=5&t=11444

__
האב איך יעצט אפירגעזוכט אין געטראפן... הא לך:

הרב נתן אלי' ראטה בספרו 'נזר החיים' על רבינו זצ"ל האט געשריבן: אדמו"ר ה״אמרי חיים״ היה מספר את אשר ארע פעם:
בימים ההם, כשאמצעי התחבורה טרם היו מפותחים, היה נהוג ושכיח לעבור את הרי הקרפטים ממרמרוש לבוקובינה ברכיבה על סוס הדרך איננה רחוקה מאד. פעם כאשר החסיד הנכבד ר׳ יודל עביר רוזנברג ז"ל נכסף לבו לשבות ש״ק בצל רבנו, לא איסתייעא לו להגיע בשעה מוקדמת, ורק בשעות אחרי הצהרים הגיע לקאסוב רכוב על סוסו, ומיד נגש לבית הרבי. כאן נאמר לו, כי הרבי כבר יושב עם קהל חסידיו בעריכת שלחנו הטהור, ומזמרים זמירות.
ר׳ יודל עביר הזדרז חיש לטבול לכבוד שבת, התפלל והחיש פעמיו לעריכת ה״טיש״ של הרבי. בהכנסו לבית המדרש, כבר ידע רבנו על בואו. על שאלתו: ״היכן אחזנו כשהגיע יודל עביר?״ ענוהו המקורבים: ״בזמר מה ידידות״. ״אם כן עדיין היה אור יום - הפטיר רבנו - והיה לו עוד פנאי להתכונן לשבת קודש, בהרחבה!"
פעם כשסיפר זאת ה״אמרי חיים״, העיר: ״הוא אהב את השבת! הוא אהב את השבת! השבת היתה החיות שלו!

---

ראשית, טעיתי טעות גדולה בדברי המג"א לגבי מנחה, דער מג"א איז בוודאי נמשך אחר דברי הטור והראשונים, ומקור הדברים הוא בפסחים שמוכרח שם בבירור גמור שמדובר בזמניות, גם מנחה גדולה וגם מנחה קטנה.
פשיטא אז ווען דער מג"א וואלט געהאלטן אנדערש ווי פשטות המשמעות כנ"ל, וואלט ער – כדרכו בקודש - אראפ געברענגט דעם ענין בפירוש, דן געוועהן ברוב גודלו ועזוז תקפו וגבורתו כהארי בין האריות, און אזוי מכריע געוועהן. ומדסתם שמע מינא דלא נקט באופן אחר ממשמעות הפשטות המכרעת כנ"ל,
איבערהויפט אז אין תע"א ווערט געברענגט די הלכה פון סמוך למנחה בלשון "משעה עשירית" און דער מג"א זאגט "היינו רביעית היום" עיי"ש.

דער פרי מגדים וואס רעדט דאס אויס בפירוש אין רל"ב, בא לפרש את הסתום כאן ומפורש במקום אחר. (והטעם שהמשנ"ב (בסק"ז) מציין על זה בשע"צ (ד) "פמ"ג", משום שהוא העתיק דברי הפמ"ג, ולאו דוקא שהם מקור הדברים, וכדרכו בקודש הרבה.)


ואני מוחק את כל דברי ההבל ורעות רוח שדברתי, והם בטלים ומבוטלים מעיקרא, ואינם אפילו כעפרא דארעא.

בעאבאכטער האט געשריבן: למעלה משבעים, יפה כתבתם.

הערה אחת על דבריכם,

למעלה משבעים האט געשריבן: אבער ע"פ פשטות איז דאס גערעכט ביי מנחה עכ"פ, ווייל די טור איז זיך מסביר סמוך למנחה אנפאנג שעה שביעית אדער תשיעית, וואס דאס איז לפי חשבון זמניות, און אויף דעם סמוך למנחה זאגט די מג"א חצי שעה.

לענ"ד איז בכגון דא אויך שוות,
"סמוך" מיינט חצי שעה כפשוטו, דהיינו ל' מינוטין.

כלומר, ווען מען רעדט די חצי שעה פון חצות, לגבי מנחה גדולה, איז נוגע דבריכם, אבער נישט ווען מען רעדט פון די אלע ענינים וועס מ'האט גע'אסר'ט "סמוך" למנחה.
ווען מען רעדט פון אן ענין וואס דער 'שעה' דער 'זמן' איז קובע, כגון קרי"ש, אכילת חמץ, זמן מנחה קטנה [וגדולה], צאת הכוכבים וד' מילין [לויט רוב פוסקים] דאן איז דאס זמניות.


אבער ווען מען האנדלט פון אן ענין פון סמיכות, איז דאס דער זעלבער גדר פון אלע שיעורי זמן התלויים "בזמן עובר"; שיעוץ חימוץ, שיעור מליחה, כ"ב אמה פון תכיפה, ועוד ועוד.
אם טעיתי העמידני על האמת.

- - -

למעלה משבעים האט געשריבן: בעאבאכטער ווארט מיר צו הערן, אי"ה נאך שבת.

ולדברי השפת אמת שהבאת, שביאר הטעם מדוע באמת קבעו את ההרחקה לחצי שעה זמנית, דהוא משום לא פלוג, דהיינו שבימים הקצרים איז באמת גענוג להרחיק מחצי שעה [זמנית, דהיינו אפילו ווייניגער ווי ל' מינוטין] קודם המנחה, נאר משום לא פלוג האט מען קובע געוועהן חצי שעה בכל גווני, [ועי' בתחילת דבריו, אז בימים ארוכים וואלט אייגנטליך נישט געוועהן א חשש פון המשכה כלל, והאיסור משום לא פלוג מימים הקצרים]

למעשה שטייט א גרויס חידוש, ווייל אויב איז דער געדאנק פון חצי שעה א הרחקה, און דאס קלענסטע שיעור פון חצי זמנית איז גענוג, טא פארוואס זאל מען אויסברייטערן דעם איסור אזוי ווייט במקום שאין חשש כלל, דהיינו גם לאסור בימים הארוכים, וגם להוסיף עליו שיעור גדול מאד, מען וואלט געקענט אוועקשטעלן א שיעור קבוע בזמן, דהיינו קובע זיין דער קלענסטער שיעור פון חצי שעה זמנית, און דאס זאל זיין דער שיעור הקבוע, בין בימים הקצרים ובין בימים הארוכים משום לא פלוג אין עצם איסור [וכמ"ש בתחילת דבריו כנ"ל].

נאר לכאורה קען מען זאגן פשט בדברי שפ"א ווי ער האט אפגעלערנט דעם איסור פון סמוך למנחה, אז חז"ל האבן ג'אסר'ט די אלע זאכן סמוך למנחה, נישט בצורה ובאופן פון "א זמן מסויים סמוך למנחה", נאר חז"ל האבן אוועקגעשטעלט דעם איסור באופן וצורה אז זיי האבן "אויסגעברייטערט דעם זמן מנחה", דהיינו, אז פון שעה שביעית און שעה עשירית "איז" זמן מנחה לענין הדברים שאסרו לפני תפילת המנחה, דהיינו אז עס "הייסט שוין" זמן מנחה מחצי שעה סמוך למנחה גדולה או קטנה.
פירוש, וויבאלד עס איז דא א חשש פון המשכה בימים הקצרים, האבן חז"ל ג'אסר'ט די אלע זאכן באופן אז זמן מנחה איז 'ברייטער' מיט א האלבע שעה, ממילא איז בהכרח אז ס'איז [זמניות, און אייביג] תלוי בזמן מנחה שבאותו יום, ווייל אזוי איז געווארן אוועקגעשטעלט דער איסור [מחמת לא פלוג וכאמור].

כך עלה ברעיוני בביאור דברי השפת אמת בעש"ק,
ובשב"ק האבן מיר מעיין געוועהן בדברי קדשו של הרמב"ם וואס כל תיבה ותיבה בדבריו הקדושים איז שקול מנוי ומדוד, ומצאתי מציאה כדברים האלה (פ"ו ה"ה): "כיון שהגיע זמן מנחה גדולה לא יכנס למרחץ אפילו להזיע עד שיתפלל וכו'." האבן מיר באלד געקוקט בדברי הכס"מ, ומצאתי כתוב בזה"ל: "ויש לדקדק בדברי רבינו שכתב כיון שהגיע זמן מנחה גדולה דמשמע שאינו אסור עד שיגיע זמן המנחה וקודם לכן בסמוך כתב אינו סועד סמוך למנחה. וצ"ל דלסמוך למנחה קרי כיון שהגיע זמן המנחה".
והוא פלא.

איך האב א הרגשה אז ס׳איז נישט צו ווייט פון אמת, הן ביאור אופן האיסור בדברי השפ״א, והן בדיוק לשון הרמב״ם כראי׳ לדבר.


(וואס איז אינטערעסאנט, אז ווען דער פמ"ג איז דן בדברי הרמב"ם אין די זמני מנחה, און ער ברענגט דעם פר"ח וכו', איז ער נישט מדייק כלל דבר זה, ואולי היה זה פשוט לדעתו)




ביי זמן קרי"ש לא שייך לומר כל זה וכמו שכתב מעכ"ת בזה"ל:

למעלה משבעים האט געשריבן: אבער לענ"ד איז דאס טאקע דייקא נאר ביי מנחה דווקא, וואס די חשבון דערפון איז תלוי בזמניות (און יתכן טאקע ווייל די זמן מנחה איז תלוי בחצות, נאר אלץ אין אנו בקיאין איז עס ו' ומחצה). משא"כ ביי קרי"ש וואס די זמן האט נישט מיט קיין זמניות צו שוות, נאר מיט צאת הכוכבים, רעכנט מען יא שוות. און וועסט טאקע זען אז די דרך החיים, פתח הדביר, שפת אמת, משנ"ב, דרך החיים, קצות השלחן רעדן אלע נאר פון מנחה וואס איז תלוי בזמניות.

און דאס איז לענ"ד וואס די פרמ"ג אין סי' רל"ה (וועם די משנ"ב איז גאר מעתיק מיט א קלארקייט אין סי' רל"ב סק"ז אז די חצי שעה איז זמניות) וויל מחלק זיין וז"ל, "חצי שעה קודם י"ל חלק מכ"ד, לא זמניות, ולא דמי לחמץ ושאר דברים, וצ"ע קצת בזה".

קען מיר איינער מסביר זייין דעם זמן פון הדלקת הנרות מוקדם?

אז דער וואס דאוונט און די ערשטער מנין זאל אנזאגן אין שטוב אז מען זאל ביי דער זמן האלטן נאך הדלה"נ

חוקר האט געשריבן: אז דער וואס דאוונט און די ערשטער מנין זאל אנזאגן אין שטוב אז מען זאל ביי דער זמן האלטן נאך הדלה"נ

וואס איז דער חשבון פונקט דעמאלט ?
בערך דעמאלט האלט מען ביי מזמור שיר?
און אויב דער בעל תפלה קען זייער גוט עברי? איז א שוואכער מנגן?
פארוואס נישט א מינוט נאך פלג ?

קיקיון האט געשריבן:

חוקר האט געשריבן: אז דער וואס דאוונט און די ערשטער מנין זאל אנזאגן אין שטוב אז מען זאל ביי דער זמן האלטן נאך הדלה"נ

וואס איז דער חשבון פונקט דעמאלט ?
בערך דעמאלט האלט מען ביי מזמור שיר?
און אויב דער בעל תפלה קען זייער גוט עברי? איז א שוואכער מנגן?
פארוואס נישט א מינוט נאך פלג ?

אבער ווי אזוי קען מען צינדען פארן זמן, עס איז דאך ובלבד שלא יקדים.

סאדאם חוסעין האט געשריבן: אבער ווי אזוי קען מען צינדען פארן זמן , עס איז דאך ובלבד שלא יקדים.

? וועלכען זמן?
דער פלג איז געווען 7:50 וואס איז פשט פון 8:10 ?