הויך-העכערונג וווינונג בנינים האָבן שוין ארויס אין אַנטיקוויטי: די ינסוליי אין אלטע רוים און עטלעכע אנדערע שטעט אין די רוימישע אימפעריע, עטלעכע פון וואָס קען האָבן ריטשט אַרויף צו צען אָדער מער מעשיות, [6] איינער ריפּאָרטאַדלי האט 200 טרעפּ. [7] ווייַל פון די צעשטערונג געפֿירט דורך שוואַך געבויט הויך-העכערונג ינסאַלאַס קאַלאַפּסינג, [8] עטלעכע רוימישע עמפּעראָרס, אָנהייב מיט אויגוסטוס (ר. 30 בק. - 14 אַד), שטעלן לימאַץ פון 20-25 מעטער פֿאַר מאַלטי-געשיכטע בנינים, אָבער באגעגנט מיט לימיטעד הצלחה [9] [10], ווייַל די לימאַץ זענען אָפט איגנאָרירט טראָץ די ליקעליהאָאָד פון העכער ינסאַלאַס קאַלאַפּסינג. די נידעריקער פלאָרז זענען טיפּיקלי פאַרנומען דורך אָדער שאַפּס אָדער רייַך משפחות, בשעת די אויבערשטער מעשיות זענען רענטאַד צו די נידעריקער קלאסן. סערווייווינג אָקסירהינטשוס פּאַפּירי אָנווייַזן אַז זיבן-געשיכטע בנינים אפילו עקסיסטירט אין קליינשטעטלדיק טאַונז, אַזאַ ווי אין דריט יאָרהונדערט אַד הערמאָפּאָליס אין רוימישע מצרים. [13] [13]
אין אַראַב מצרים, די ערשטיק הויפּטשטאָט פון פוסטאַט כאַוזד פילע הויך-העכערונג רעזידענטשאַל בנינים, עטלעכע זיבן מעשיות הויך וואָס ריפּאָרטאַדלי קענען אַקאַמאַדייט הונדערטער פון מענטשן. אין די 10 יאָרהונדערט, Al-Muqaddasi, דיסקרייבד זיי ווי ריזעמבאַלינג מינאַרעץ, בשעת Nasir Khusraw, אין די פרי 11 יאָרהונדערט, דיסקרייבד עטלעכע פון זיי רייזינג אַרויף צו 14 סטאָריעס, מיט דאַך גאַרדענס אויף דער שפּיץ געשיכטע פול מיט אָקס-ציען וואַסער ווילז פֿאַר יראַגייטינג זיי. [14] [15] ביי די 16 יאָרהונדערט, קאַיראָ אויך האט הויך-העכערונג וווינונג בנינים ווו די צוויי נידעריקער פלאָרז זענען געווען פֿאַר געשעפט און סטאָרידזש צוועקן און די קייפל מעשיות העכער זיי זענען רענטאַד צו טענאַנץ. [16]
די הימל - ליניע פון פילע וויכטיק מידייוואַל שטעט איז געווען דאַמאַנייטאַד דורך גרויס נומער פון הויך-רייזינג שטאָטיש טאָווערס, וואָס האָבן מקיים דיפענסיוו אָבער אויך רעפּריזענאַטיוו צוועקן. די רעזידענטשאַל טאָווערס פון באַלאָוני געציילט צווישן 80 און 100 אין אַ צייט, די גרעסטן פון וואָס איז נאָך העכער צו 97.2 עם. אין פלאָראַנס, אַ געזעץ פון 1251 דעקרעט אַז אַלע שטאָטיש בנינים זאָל זיין רידוסט צו אַ הייך פון ווייניקער ווי 26 עם, די רעגולירן מיד שטעלן אין ווירקונג. [17] אפילו מיטל-סייזד שטעט אַזאַ ווי סאַן גימיגנאַנאָ זענען באַוווסט צו האָבן פיטשערד 72 טאָווערס אַרויף צו 51 עם הייך. [17]
די האַקקאַ מענטשן אין דרום טשיינאַ האָבן אנגענומען כלל לעבעדיק סטראַקטשערז דיזיינד צו זיין לייכט דיפענסאַבאַל אין די פארמען פון Weilongwu (围 龙 屋) און Tulou (土楼), די יענער זענען גרויס, ענקלאָוזד און פאָרטאַפייד ערד בנין, צווישן דריי און פינף סטאָריעס הויך און האָוסינג צו 80 משפחות. די אָולדאַסט נאָך שטייענדיק טולאָו איז פֿון די 14 יאָרהונדערט.
אותיות מחכימות: High-rise apartment buildings had already appeared in antiquity: the insulae in ancient Rome and several other cities in the Roman Empire, some of which might have reached up to ten or more stories,[6] one reportedly having 200 stairs.[7] Because of the destruction caused by poorly built high-rise insulae collapsing,[8] several Roman emperors, beginning with Augustus (r. 30 BC – 14 AD), set limits of 20–25 meters for multi-story buildings, but met with limited success,[9][10] as these limits were often ignored despite the likelihood of taller insulae collapsing.[11] The lower floors were typically occupied by either shops or wealthy families, while the upper stories were rented out to the lower classes.[12] Surviving Oxyrhynchus Papyri indicate that seven-story buildings even existed in provincial towns, such as in third century AD Hermopolis in Roman Egypt.[13][13]
In Arab Egypt, the initial capital city of Fustat housed many high-rise residential buildings, some seven stories tall that could reportedly accommodate hundreds of people. Al-Muqaddasi, in the 10th century, described them as resembling minarets, while Nasir Khusraw, in the early 11th century, described some of them rising up to 14 stories, with roof gardens on the top story complete with ox-drawn water wheels for irrigating them.[14][15] By the 16th century, Cairo also had high-rise apartment buildings where the two lower floors were for commercial and storage purposes and the multiple stories above them were rented out to tenants.[16]
The skyline of many important medieval cities was dominated by large numbers of high-rising urban towers, which fulfilled defensive but also representative purposes. The residential Towers of Bologna numbered between 80 and 100 at a time, the largest of which still rise to 97.2 m. In Florence, a law of 1251 decreed that all urban buildings should be reduced to a height of less than 26 m, the regulation immediately put into effect.[17] Even medium-sized towns such as San Gimignano are known to have featured 72 towers up to 51 m in height.[17]
The Hakka people in southern China have adopted communal living structures designed to be easily defensible in the forms of Weilongwu (围龙屋) and Tulou (土楼), the latter are large, enclosed and fortified earth building, between three and five stories high and housing up to 80 families. The oldest still standing tulou dates back from the 14th century.
