וואס טוה איך ב"ה מיט מיין בחור?
קודם כל וועל איך אפגעבן ברבים א שבח והודאה פאר השם-יתברך פאר אזעלכע פראבלעמען וואס איך טייל מיטן עולם, אבער א דאגה איז א דאגה און חז"ל זאגן אונז די עצה פון ישיחנה לאחרים... וועל איך מקיים זיין דברי חז"ל.
מיין בחור פון פערצן יאר, איז א מצויין, א בחור וואס יעדער וואלט זיך געוואונטשן צו האבן. א חסידי'שער בחור במלוא המובן, א מתמיד עצום וואס לא פסק פומיה מגירסיה, ערליכקייט און יראת-שמים, ועל כולם א נעים הליכות. א בחור אויף וועמען א ברכה צו מאכן ב"ה.
מיין פראבלעם מיט אים: ער שטייגט מיר איבער!
דאס איז נישט אזוי ווייט א פראבלעם, ווי דער פאקט אז ער שפירט עס און ער ווייסט דאס. ער איז למעשה אסאך חשוב'ער און געהויבענער פון מיר (ערנסט גערעדט), ברעכט שטיקער פון זיך, בשעת איך האלט ביי גארנישט. אויסגעקאכט אין הלכה און חסידות אסאך מער פון מיר. איך שטופ אים און העלף אים מיט וואס איך קען, אבער דאס האט געברענגט אז איינמאל ער איז געוואקסן מיטן אויבערשטנ'ס הילף, שפירט ער עס און איך שפיר עס אז ער שפירט עס, און דאס טויג נישט.
ס'האט זיך געשאפן א מצב פון ריחוק לבבות. יעדע פעולה וואס איך טוה, קען ער מיר ווארפן קאמענטארן אז ס'איז נישט אדער יא אויסגעהאלטן הלכה'דיג, ברענגענדיג מראה-מקומות מיטן אדרעס. אויב זיץ איך ביי די סעודה און איך רעד השקפה פאר די קינדער, קוקט ער אזוי פון אויבן אראפ (ער איז חלילה נישט קיין מחוצף) און דערנאך אומשולדיגערהייט דערציילן א מעשה וואס פרעגט אפ מיין גאנצע יסוד פון אנהויב ביזן סוף... דער פראבלעם איז אז מיט הלכות כיבוד אב ואם איז ער בסדר, ער שטעלט זיך אויף ווען איך קום אריין וכו', ער טוט אלעס לויטן שו"ע, אבער ער לאזט פילן העכערקייט. ער ווייסט אפילו ווען מען איז נישט מחויב צו פאלגן א טאטע וכו'...
דער פראבלעם פאר זיך באדערט מיר טאקע, אבער נאכמער פון אלעמען באדערט מיר די קירוב לבבות, די ריחוק וואס האט זיך געשאפן צווישן אונז צוליב דעם. איך ווייס נישט ווי אזוי דאס צו באהאנדלען.
עני וואן מיט הילף?
מיין בחור פון פערצן יאר, איז א מצויין, א בחור וואס יעדער וואלט זיך געוואונטשן צו האבן. א חסידי'שער בחור במלוא המובן, א מתמיד עצום וואס לא פסק פומיה מגירסיה, ערליכקייט און יראת-שמים, ועל כולם א נעים הליכות. א בחור אויף וועמען א ברכה צו מאכן ב"ה.
מיין פראבלעם מיט אים: ער שטייגט מיר איבער!
דאס איז נישט אזוי ווייט א פראבלעם, ווי דער פאקט אז ער שפירט עס און ער ווייסט דאס. ער איז למעשה אסאך חשוב'ער און געהויבענער פון מיר (ערנסט גערעדט), ברעכט שטיקער פון זיך, בשעת איך האלט ביי גארנישט. אויסגעקאכט אין הלכה און חסידות אסאך מער פון מיר. איך שטופ אים און העלף אים מיט וואס איך קען, אבער דאס האט געברענגט אז איינמאל ער איז געוואקסן מיטן אויבערשטנ'ס הילף, שפירט ער עס און איך שפיר עס אז ער שפירט עס, און דאס טויג נישט.
ס'האט זיך געשאפן א מצב פון ריחוק לבבות. יעדע פעולה וואס איך טוה, קען ער מיר ווארפן קאמענטארן אז ס'איז נישט אדער יא אויסגעהאלטן הלכה'דיג, ברענגענדיג מראה-מקומות מיטן אדרעס. אויב זיץ איך ביי די סעודה און איך רעד השקפה פאר די קינדער, קוקט ער אזוי פון אויבן אראפ (ער איז חלילה נישט קיין מחוצף) און דערנאך אומשולדיגערהייט דערציילן א מעשה וואס פרעגט אפ מיין גאנצע יסוד פון אנהויב ביזן סוף... דער פראבלעם איז אז מיט הלכות כיבוד אב ואם איז ער בסדר, ער שטעלט זיך אויף ווען איך קום אריין וכו', ער טוט אלעס לויטן שו"ע, אבער ער לאזט פילן העכערקייט. ער ווייסט אפילו ווען מען איז נישט מחויב צו פאלגן א טאטע וכו'...
דער פראבלעם פאר זיך באדערט מיר טאקע, אבער נאכמער פון אלעמען באדערט מיר די קירוב לבבות, די ריחוק וואס האט זיך געשאפן צווישן אונז צוליב דעם. איך ווייס נישט ווי אזוי דאס צו באהאנדלען.
עני וואן מיט הילף?
