כ'האב נאכנישט קיין קעפל פאר דעם ארטיקל!!
אין א גרייז גרויער מיטוואך נאכמיטאג האט די מעשה פאסירט, ווען כ'האב מיך צוגעקנעפלט דאס רעקל צו גיין אין נאכמיטאג כולל, אראפגענומען די סטראבערי יאגורט פלעקן וואס מיין בעיבי האט ביישטייערט, און אויסגעגליכן דעם קאלנער ווי א בן מלך, נישט פארגעסנדיג צוצוקניפן און ארויסנעמען דעם אנגעפאקטן גארביטש בעג פון זיין האלטער כדי אים צו געבן א היטש אויפ'ן וועג אראפ.
מיט'ן ריזיגן גארביטש בעג אין איין האנט, זיך באלאנסירנדיג מיט'ן צווייטן האנט, האב איך געמאכט מיין וועג אין עלעוועיטער אריין. א דרוק אויפ'ן קנעפל, און ויסעו.
פלוצלונג האט דאס ארגסטע פאסירט.
ניין, איך בין נישט געווארן סטאק. על כל פנים, נישט יענעם מיטוואך.
וואס יא?
זייער פשוט. שטעלט זיך ארויס, אז איך בין נישט דער איינציגער פארשוין אויפ'ן פלאנעט, און א צווייטער שכן האט פונקט דעמאלטס אויך באשטעלט דעם עלעוועיטער.
איז וואס?
אה, איז מיין עלעוועיטער גאר א גוטער. ער זוכט בלויז צו שפארן צייט און עלעקטריציטעט. איז אנשטאט וואס ער זאל מיר קודם אראפפירן אלע שטאק, און ערשט דאן צוריק ארויפקומען צום צווייטן קליענט, מאכט ער געווענליך אזא כל הנערים סיטואציע, זיך אפשטעלנדיג פאר דעם און יענעם, און ערשט דאן פירט ער אראפ יעדן אויפאמאל.
און דא איז וואו עס הייבט זיך אן איינס פון די גרעסטע נסיונות פון דור האחרון.
נארמאלערהייט וואלט געפאסט אז ווען צוויי אידן טרעפן זיך צוזאם אויף איין נסיעה, וואלטן זיי אנגעפאנגען א שמועס, נישט אזוי?
וואס טוט זיך אבער ווען דער אנגעבליכער נסיעה דויערט נישט מער ווי צוואנציג סעקונדן אויפ'ן זייגער?
ביידע פון אונז ווייסן אז סיי וועלכע נושא מען הייבט אן צו רעדן, מוז מען זיין פערטיג דערמיט ווי נאר דער עלעוועיטער לאנדעט בשלום אויפ'ן אונטערשטן שטאק. וואס דען? בלייבן אונטן שמועסן פאר נאך צוויי מינוט, בלויז ווייל צוואנציג סעקונדעס טאר חלילה נישט גיין ליידיג אן קיין שמועס?
איז וואס פאסירט?
צו זיין אמת'דיג, ווייס איך נישט וואס עס פאסירט אין א געווענליכן פאל, און אדרבה, אויב עמיצער פארמאגט צוטריט צו אינפארמאציע איבער וויאזוי רוב מענטשן געבן זיך אן עצה אין אזא סיטואציע וואלט דאס מיר געווען היבש אינטערעסאנט צו הערן. איך קען אייך בלויז מיטטיילן וואס עס פאסירט אין מיין פאל. און אין יעדן פאל פון סיי ווער עס פארמאגט די זעלבע מאס שעמעוודיגקייט ווי מיר.
נו, וואס פאסירט?
אייגנטליך, גארנישט. ס'טייטש, אין עולם העשיה פאסירט נישט גארנישט. מיר ביידע שטייען ווי פארשטייפטע סטאטוען, זיך נישט וואגנדיג צו רוקן אן אבר, ווער רעדט פון די אויגן, דורכאויס די פיינפולע צוואנציג סעקונדן ווען דער עלעוועיטער פארט אראפ די פאר שטאק, וועלכע דויערן בדרך אגב פיל לענגער ווי געווענליכע צוואנציג סעקונדן, ומכאן ראי' צו איינשטיין'ס טעאריע אז ווען א זאך רוקט זיך, לויפט די צייט לאנגזאמער.
אבער אין עולם המחשבה, קערן זיך איבער וועלטן.
דאס נפש ווערט איינגעקלאמערט אין א קליין ווינקל פון איר מציאות, שפירנדיג ווי דער גאנצער עלעוועיטער צימער איז אנגעפילט מיט'ן וועזן פון דעם דאזיגן שכן.
דער שפאנונג איז טאפנד. נאטורליכע אטעם, א פארגאנגענהייט. מיט לעכצנדע אויגן קוקן ביידע פון אונז אויפ'ן וואנט סקרין וועלכע איז אונז מודיע ביי וועלכן שטאק מען האלט שוין, ביז דער קאשמאר קומט ענדליך צו א סוף.
און דאס איז אלעס אונטער סתם אומשטענדן. איינמאל בין איך געווען אין עלעוועיטער מיט צוויי שכנים, א יונגערמאן און א בחור'ל, ווען נאך פינף סעקונדעס פון אומבאקוועמע שטילקייט האט דער בחור פלוצלונג אויסגעפלאצט אין א לאכן אטאקע.
וואס זאל איך אייך זאגן? די בושות זענען געווען אזוי הויך, אזש צוויי גאנצע טעג זענען מיר אלע דריי געגאנגען בלויז מיט די טרעפ. (פון וואו ווייס איך אז זיי אויך? זייער פשוט. וואס מיינט איר? מיר האבן זיך דארט אויך באגעגנט...)
איצט קום איך ענדליך צי צום היינטיגן דילעמע.
נעמליך, איך זוך א קעפל פאר'ן ארטיקל!
וואס זענען די ספיקות?
גאר איינפאך. לכאורה וואלט זיך געפאסט אז אינעם קעפל זאל ווערן מרומז דער פראבלעם אינאיינעם מיט'ן לעזונג. נעמליך, דער פראבלעם אין פארעם פון א פראגע, "א שטילקייט אין עלעוועיטער?" און דאן שיסן דעם גאלדענעם לעזונג אלס ענטפער.
אבער דא ווערן זאכן פארפלאנטערט. ווייל אמת'דיג גערעדט, האב איך דאך ניטאמאל קיין לעזונג! טא, בלייב איך קרח מכאן ומכאן, אן א לעזונג און אן א קעפל?
אלזא, ווענד איך מיך צו אייך, ליבע ליינער, האט איר אפשר א צוגענגליכע לעזונג צום עלעוועיטער פראגע?
מיט'ן ריזיגן גארביטש בעג אין איין האנט, זיך באלאנסירנדיג מיט'ן צווייטן האנט, האב איך געמאכט מיין וועג אין עלעוועיטער אריין. א דרוק אויפ'ן קנעפל, און ויסעו.
פלוצלונג האט דאס ארגסטע פאסירט.
ניין, איך בין נישט געווארן סטאק. על כל פנים, נישט יענעם מיטוואך.
וואס יא?
זייער פשוט. שטעלט זיך ארויס, אז איך בין נישט דער איינציגער פארשוין אויפ'ן פלאנעט, און א צווייטער שכן האט פונקט דעמאלטס אויך באשטעלט דעם עלעוועיטער.
איז וואס?
אה, איז מיין עלעוועיטער גאר א גוטער. ער זוכט בלויז צו שפארן צייט און עלעקטריציטעט. איז אנשטאט וואס ער זאל מיר קודם אראפפירן אלע שטאק, און ערשט דאן צוריק ארויפקומען צום צווייטן קליענט, מאכט ער געווענליך אזא כל הנערים סיטואציע, זיך אפשטעלנדיג פאר דעם און יענעם, און ערשט דאן פירט ער אראפ יעדן אויפאמאל.
און דא איז וואו עס הייבט זיך אן איינס פון די גרעסטע נסיונות פון דור האחרון.
נארמאלערהייט וואלט געפאסט אז ווען צוויי אידן טרעפן זיך צוזאם אויף איין נסיעה, וואלטן זיי אנגעפאנגען א שמועס, נישט אזוי?
וואס טוט זיך אבער ווען דער אנגעבליכער נסיעה דויערט נישט מער ווי צוואנציג סעקונדן אויפ'ן זייגער?
ביידע פון אונז ווייסן אז סיי וועלכע נושא מען הייבט אן צו רעדן, מוז מען זיין פערטיג דערמיט ווי נאר דער עלעוועיטער לאנדעט בשלום אויפ'ן אונטערשטן שטאק. וואס דען? בלייבן אונטן שמועסן פאר נאך צוויי מינוט, בלויז ווייל צוואנציג סעקונדעס טאר חלילה נישט גיין ליידיג אן קיין שמועס?
איז וואס פאסירט?
צו זיין אמת'דיג, ווייס איך נישט וואס עס פאסירט אין א געווענליכן פאל, און אדרבה, אויב עמיצער פארמאגט צוטריט צו אינפארמאציע איבער וויאזוי רוב מענטשן געבן זיך אן עצה אין אזא סיטואציע וואלט דאס מיר געווען היבש אינטערעסאנט צו הערן. איך קען אייך בלויז מיטטיילן וואס עס פאסירט אין מיין פאל. און אין יעדן פאל פון סיי ווער עס פארמאגט די זעלבע מאס שעמעוודיגקייט ווי מיר.
נו, וואס פאסירט?
אייגנטליך, גארנישט. ס'טייטש, אין עולם העשיה פאסירט נישט גארנישט. מיר ביידע שטייען ווי פארשטייפטע סטאטוען, זיך נישט וואגנדיג צו רוקן אן אבר, ווער רעדט פון די אויגן, דורכאויס די פיינפולע צוואנציג סעקונדן ווען דער עלעוועיטער פארט אראפ די פאר שטאק, וועלכע דויערן בדרך אגב פיל לענגער ווי געווענליכע צוואנציג סעקונדן, ומכאן ראי' צו איינשטיין'ס טעאריע אז ווען א זאך רוקט זיך, לויפט די צייט לאנגזאמער.
אבער אין עולם המחשבה, קערן זיך איבער וועלטן.
דאס נפש ווערט איינגעקלאמערט אין א קליין ווינקל פון איר מציאות, שפירנדיג ווי דער גאנצער עלעוועיטער צימער איז אנגעפילט מיט'ן וועזן פון דעם דאזיגן שכן.
דער שפאנונג איז טאפנד. נאטורליכע אטעם, א פארגאנגענהייט. מיט לעכצנדע אויגן קוקן ביידע פון אונז אויפ'ן וואנט סקרין וועלכע איז אונז מודיע ביי וועלכן שטאק מען האלט שוין, ביז דער קאשמאר קומט ענדליך צו א סוף.
און דאס איז אלעס אונטער סתם אומשטענדן. איינמאל בין איך געווען אין עלעוועיטער מיט צוויי שכנים, א יונגערמאן און א בחור'ל, ווען נאך פינף סעקונדעס פון אומבאקוועמע שטילקייט האט דער בחור פלוצלונג אויסגעפלאצט אין א לאכן אטאקע.
וואס זאל איך אייך זאגן? די בושות זענען געווען אזוי הויך, אזש צוויי גאנצע טעג זענען מיר אלע דריי געגאנגען בלויז מיט די טרעפ. (פון וואו ווייס איך אז זיי אויך? זייער פשוט. וואס מיינט איר? מיר האבן זיך דארט אויך באגעגנט...)
איצט קום איך ענדליך צי צום היינטיגן דילעמע.
נעמליך, איך זוך א קעפל פאר'ן ארטיקל!
וואס זענען די ספיקות?
גאר איינפאך. לכאורה וואלט זיך געפאסט אז אינעם קעפל זאל ווערן מרומז דער פראבלעם אינאיינעם מיט'ן לעזונג. נעמליך, דער פראבלעם אין פארעם פון א פראגע, "א שטילקייט אין עלעוועיטער?" און דאן שיסן דעם גאלדענעם לעזונג אלס ענטפער.
אבער דא ווערן זאכן פארפלאנטערט. ווייל אמת'דיג גערעדט, האב איך דאך ניטאמאל קיין לעזונג! טא, בלייב איך קרח מכאן ומכאן, אן א לעזונג און אן א קעפל?
אלזא, ווענד איך מיך צו אייך, ליבע ליינער, האט איר אפשר א צוגענגליכע לעזונג צום עלעוועיטער פראגע?
