1) זאגן אלע ווערטער פון דאווענען פון מה טובו ביז אני אסבול ואמלט אבער נישט מיט צופיל מחשבה אין די ווערטער, די עיקר איז אז די ווערטער בוך איז אדורך בשלימות.
1) זאגן אלע ווערטער פון דאווענען פון מה טובו ביז אני אסבול ואמלט אבער נישט מיט צופיל מחשבה אין די ווערטער, די עיקר איז אז די ווערטער בוך איז אדורך בשלימות.
1) זאגן אלע ווערטער פון דאווענען פון מה טובו ביז אני אסבול ואמלט אבער נישט מיט צופיל מחשבה אין די ווערטער, די עיקר איז אז די ווערטער בוך איז אדורך בשלימות.
1) זאגן אלע ווערטער פון דאווענען פון מה טובו ביז אני אסבול ואמלט אבער נישט מיט צופיל מחשבה אין די ווערטער, די עיקר איז אז די ווערטער בוך איז אדורך בשלימות.
1) זאגן אלע ווערטער פון דאווענען פון מה טובו ביז אני אסבול ואמלט אבער נישט מיט צופיל מחשבה אין די ווערטער, די עיקר איז אז די ווערטער בוך איז אדורך בשלימות.
אנשטאט ארויסברענגען די שאלה אויף די לענג און אויף דער ברייט, וועל איך עס פרעגן מיט א משל און פון דעם וועסטו פארשטיין וואס איך פרעג.
וואס איז ענדערשער.
אפציע 1. א מענטש זאל עסן א טעלער קאמפאט, און ביי יעדן לעפל טראכטן ווי ער איז יעצט מתקן ניצוצות, שם הוי', שם אדנ"י, און זיך קאנצעטרירן ווי ער ווערט יעצט נאנט צום באשעפער מיט די הייליגע עבודה. די טעלער קאמפאט וועט עם דויערן אזוי 10 מינוט.
אפציע 2. ער זאל עסן די קאמפאט אין 3 מינוט, מיט א כוונה צו ש'כוח פאר זיין קעכערין, און די איבעריגע 7 מינוט זאל ער לערנען א משנה.
די זעלבע איז מיט'ן שוהין שעה אחת פאר'ן דאוענען VS לערנען א שעה גמרא וכו' וכו' והמ"י.
קומטס אריין קלאר.
דער עולם קומט אריין זייער קלאר. הכל לפי מה שהוא אדם
מען קען צולייגן עטליכע נקודות
איינס, דער מענטש אליינס איז נישט אייביג אין די זעלבע מצב, מוחין דגדלות/דקטנות וידוע דברי הישמח משה על קדש עצמך במותר לך שיש לו שתי ענינים, והאדם עצמו הוא לפעמים בדרך זה ולפעמים בדרך אחר.
אפציע 1. א מענטש זאל עסן א טעלער קאמפאט, און ביי יעדן לעפל טראכטן ווי ער איז יעצט מתקן ניצוצות, שם הוי', שם אדנ"י, און זיך קאנצעטרירן ווי ער ווערט יעצט נאנט צום באשעפער מיט די הייליגע עבודה. די טעלער קאמפאט וועט עם דויערן אזוי 10 מינוט.
אפציע 2. ער זאל עסן די קאמפאט אין 3 מינוט, מיט א כוונה צו ש'כוח פאר זיין קעכערין, און די איבעריגע 7 מינוט זאל ער לערנען א משנה.
איך זעה דאס ווי איין אפציע. קאנצענטרירן ווי מען ווערט יעצט נאנט צום באשעפער? דאס איז א רעזולטאט, נישט וואס מען טוט. עס איז א רעזולטאט פון אפציע 2. פונקט ווי פון 1. אויב איז ער ביכולת צו באמערקן די שמות און ניצוצות, דאן וועט עס אים לכאורה ניצן מער קאנצעטראציע, און נעמען לענגער ווי 3 מינוט, פשוט ווייל ער איז עוסק און מער ווי בלויז עסן, און ער טוט עפעס א וויכטיגע זאך אין די 10 מינוט, אויב זעהט ער עס נישט דאן וועט עס אים נעמען שנעלער און ער וועט לערנען א משנה פאר 7 מינוט, וועט די רעזולטאט זיין פונקט אזוי צו ווערן נאנט צום באשעפער.
די זעלבע איז מיט'ן שוהין שעה אחת פאר'ן דאוענען VS לערנען א שעה גמרא וכו' וכו' והמ"י.
איז דען נישט די תכלית פון לערנען נאר אז מ'זאל מער זיין דבוק אין אייבערשטן?
אויב ער דארף א שעה צום לערנען, און נאר א שעה קען אים ברענגען גענוג נאנט צום אייבערשטן, און די צעהן מינוט קען אראפנעמען פון די שעה, קען זיין אז ס'לוינט זיך צו פארקוקן אויף די צעהן מינוט מעלה זיין ניצוצות. ווייל וואס האט ער פון דעם אז ער וועט מעלה זיין ניצוצות, און שפעטער וועט ער פאלן ערגעץ וואו, וואס לערנען א שעה וואלט אים פארמיטן. און נאר תורה ראטעוועט פון יצר הרע.
אבער אויב דער מענטש האט סיי א שעה צום לערנען, און סיי די מעלה זיין ניצוצות, איז דען א שאלה אז מעלה זיין ניצוצות איז אזאך וואס השי"ת וויל?
וועסטו זאגן אז לערנען וועט אים שוין נאנט ברענגען צו השי"ת. נעמט דאס אבער מיט גארנישט אוועק פון די עבודת השם פון מעלה זיין ניצוצות, וכו' וכו'.
מיין תירוץ איז אז דער רצון השי"ת איז אז מ'זאל אים דינען. אז מ'זאל זיך דערנענטערן צו אים, און דערנענטערן די גאנצע בריאה צו אים. און ער ווילנישטאז נאר לערנען זאל זיין די וועג פון דערנענטערן. ער דארף יעדע מין עבודה וואס איז שייך צו טון, לפי כוח האדם.
והשם הטוב עוזר ויעזור אז מ'זאל אויפהערן אייביג אוועקצואווארפן וויכטיגע עבודת השם מיט תירוצים אז לערנען איז וויכטיגער.
איז דען נישט די תכלית פון לערנען נאר אז מ'זאל מער זיין דבוק אין אייבערשטן?
אויב ער דארף א שעה צום לערנען, און נאר א שעה קען אים ברענגען גענוג נאנט צום אייבערשטן, און די צעהן מינוט קען אראפנעמען פון די שעה, קען זיין אז ס'לוינט זיך צו פארקוקן אויף די צעהן מינוט מעלה זיין ניצוצות. ווייל וואס האט ער פון דעם אז ער וועט מעלה זיין ניצוצות, און שפעטער וועט ער פאלן ערגעץ וואו, וואס לערנען א שעה וואלט אים פארמיטן. און נאר תורה ראטעוועט פון יצר הרע.
אבער אויב דער מענטש האט סיי א שעה צום לערנען, און סיי די מעלה זיין ניצוצות, איז דען א שאלה אז מעלה זיין ניצוצות איז אזאך וואס השי"ת וויל?
וועסטו זאגן אז לערנען וועט אים שוין נאנט ברענגען צו השי"ת. נעמט דאס אבער מיט גארנישט אוועק פון די עבודת השם פון מעלה זיין ניצוצות, וכו' וכו'.
מיין תירוץ איז אז דער רצון השי"ת איז אז מ'זאל אים דינען. אז מ'זאל זיך דערנענטערן צו אים, און דערנענטערן די גאנצע בריאה צו אים. און ער ווילנישטאז נאר לערנען זאל זיין די וועג פון דערנענטערן. ער דארף יעדע מין עבודה וואס איז שייך צו טון, לפי כוח האדם.
והשם הטוב עוזר ויעזור אז מ'זאל אויפהערן אייביג אוועקצואווארפן וויכטיגע עבודת השם מיט תירוצים אז לערנען איז וויכטיגער.
זייער שטארק, אבער ער וויל אויך נישט אז מ'זאל עם דינען מיט אלעס אויסער לערנען, ווייל אויב איינער לערנט נישט פעלט עם א יסוד אין אידישקייט, עס איז אזויווי איינער אן א קאפל חלילה נעמט זיך מעלה זיין ניצוצת...
איז דען נישט די תכלית פון לערנען נאר אז מ'זאל מער זיין דבוק אין אייבערשטן?
אויב ער דארף א שעה צום לערנען, און נאר א שעה קען אים ברענגען גענוג נאנט צום אייבערשטן, און די צעהן מינוט קען אראפנעמען פון די שעה, קען זיין אז ס'לוינט זיך צו פארקוקן אויף די צעהן מינוט מעלה זיין ניצוצות. ווייל וואס האט ער פון דעם אז ער וועט מעלה זיין ניצוצות, און שפעטער וועט ער פאלן ערגעץ וואו, וואס לערנען א שעה וואלט אים פארמיטן. און נאר תורה ראטעוועט פון יצר הרע.
אבער אויב דער מענטש האט סיי א שעה צום לערנען, און סיי די מעלה זיין ניצוצות, איז דען א שאלה אז מעלה זיין ניצוצות איז אזאך וואס השי"ת וויל?
וועסטו זאגן אז לערנען וועט אים שוין נאנט ברענגען צו השי"ת. נעמט דאס אבער מיט גארנישט אוועק פון די עבודת השם פון מעלה זיין ניצוצות, וכו' וכו'.
מיין תירוץ איז אז דער רצון השי"ת איז אז מ'זאל אים דינען. אז מ'זאל זיך דערנענטערן צו אים, און דערנענטערן די גאנצע בריאה צו אים. און ער ווילנישטאז נאר לערנען זאל זיין די וועג פון דערנענטערן. ער דארף יעדע מין עבודה וואס איז שייך צו טון, לפי כוח האדם.
והשם הטוב עוזר ויעזור אז מ'זאל אויפהערן אייביג אוועקצואווארפן וויכטיגע עבודת השם מיט תירוצים אז לערנען איז וויכטיגער.
זייער שטארק, אבער ער וויל אויך נישט אז מ'זאל עם דינען מיט אלעס אויסער לערנען, ווייל אויב איינער לערנט נישט פעלט עם א יסוד אין אידישקייט, עס איז אזויווי איינער אן א קאפל חלילה נעמט זיך מעלה זיין ניצוצת...
אנשטאט ארויסברענגען די שאלה אויף די לענג און אויף דער ברייט, וועל איך עס פרעגן מיט א משל און פון דעם וועסטו פארשטיין וואס איך פרעג.
וואס איז ענדערשער.
אפציע 1. א מענטש זאל עסן א טעלער קאמפאט, און ביי יעדן לעפל טראכטן ווי ער איז יעצט מתקן ניצוצות, שם הוי', שם אדנ"י, און זיך קאנצעטרירן ווי ער ווערט יעצט נאנט צום באשעפער מיט די הייליגע עבודה. די טעלער קאמפאט וועט עם דויערן אזוי 10 מינוט.
אפציע 2. ער זאל עסן די קאמפאט אין 3 מינוט, מיט א כוונה צו ש'כוח פאר זיין קעכערין, און די איבעריגע 7 מינוט זאל ער לערנען א משנה.
די זעלבע איז מיט'ן שוהין שעה אחת פאר'ן דאוענען VS לערנען א שעה גמרא וכו' וכו' והמ"י.
קומטס אריין קלאר.
כידוע האט מרן הייטב לב זצוק"ל ממש דאס מסביר געווען פארוואס ער האט נישט די עבודת האכילה אזוי ווי הרה"ק מצאנז זצוק"ל, ווייל די יטב לב האט געהאט א ישיבה מיט בחורים האט ער נישט געהאט גענוג צייט פאר עבודת אכילה, האט ער געגעסן שנעל,
אבער באופן כללי דארף מען וויסן אז תאוות אכילה איז פון די לעצטע אויף די ליסטע צו ארבעטן, קודם כידוע האט די בית ישראל געהאלטן אז מען זאל אריינלייגן אלע תאוות אין תאוות האכילה... אין בכלל איז זייער שווער באמת עס אויסרייסן...
אין ר' נחמן מברסלב האט געזאגט, אז ווען ער איז געווען אינג האט ער מוראדיג געארבעט אויף תאוות אכילה, אין ער האט געזען אז עס גייט נישט האט ער זיך צוריק גענומען עסן, ביז ער האט עס יא געקענט מכניע זיין,
תוספות האלט אנדערש. עד שאדם מתפלל שיכנסו תורה לתוך גופו יתפלל שלא יכנסו מעדנים לתוך גופו. ווילט איר זיך מדבק זיין אין די תורה? אינעם אויבערשטען? א טעם אין א דאווענען, א מצווה?
ס'גייט נישט צוזאמען מיט פרעס! סגייט נישט צוזאמען מיטן פאשענען די גוף און נאכגעבן א תאוה. צוברעכט דעם גוף וועט די נשמה אנפאנגען שיינען.
דער היייגער בעל עבודת עבודה זי"ע האט אסאך גערעדט דערוועגן. ער האט דאס גערעדט צום פשוט'ן המון עם און זיך געבעטן אז מ'זאל ארבעטן אנטקעגן די תאוות המותרות און אזוי צוקימען צום אויבערשטן. ער איז געווען אן עקספערט דערין. מ'קאן אים געטרויען דערויף.
לויטן רמב"ן דאכט זיך מיר גייט דאס אריין אין א מצוה דאוריתא פון קדש עצמך במותר לך.
