איך טראכט שוין לאנג אז אויב חז''ל האבן מתקן געווען צו דאווענען לכה''פ דריי מאל א טאג שמו''ע, אין דו הלכה איז ''מ'מיז אינזינען האבן''. דארף לכאורה זיין ס'זאל זיין פראקטישע עיצות, אז מ'זאל גענען אינזינען האבן דריי מאל א טאג, אפילו אויב מ'איז נאכנישט דער גרעסטער צדיק, ווייל ס'שטייט נישט אין ערגעץ נישט אז תפילה בכוונה איז שייך נאר פאר גאר דערהויבענע עובדי השם. אשר ע''כ אוי מ'קען אריין קומען מיט עיצות, למשל אטעמען מעדיטעשן וכ'ו
די מעזשביזער רב הרב ביק ז''ל פלעגט אלטס זאגן אז די ערשטע ברכה מוז מען ממילא ע'''פ הלכה אינזין האבן וואס מען זאגט, ממילא יעדן טאג זאל מען אינזינען האבן איין ברכה מער.. ביז מען געוויינט זיך צו אינזין האבן די גאנצע שמו''ע
די נושא איז נישט לכאורה קיין למדנו כל התורה על רגל אחת,וועלטען אויף וועלטען איז שוין אויף דעם געשריבען געווארען
אבער לעצם ענין פון דיין שאלה, די ירושלמי זאגטיך שוין בואי ונחזיק טיבותיה לרישיה אז ער רוקט זיך ביי מודים,איז נישט מכוון זיין כדבעי איז אזאך וואס איז אייביג געווען און וועט אייביג זיין, און אוודאי זאל א מענטש ארבעטען זיין גאנצע לעבען צוצוקומען צו כוונה,און אוודאי דארף מען אסאך התבוננות והתבודדות אנצוקומען אפילו באפס מה צו שפירען אז מאיז א עומד לפני המלך,די גאנצע מושג פון רעדן צום אין סוף איז אזאך וואס און די ריאליסטישע טאג טעגליך לעבען שפירטסוך עס וואו א דמיון,אונז זעמיר עם נישט און אונז זעמיר נישט די מציאות פון זיין הנהגה, און אונז זעמיר נישט אז ער זאל זיין דער וואס זאל אונז פריוואט אויסהערען אונזער קושמארען און געברויכען. און ממילא ברויך מען שעות אויף התבוננות אריינצוהאקען דיע מציאות און אונזער דעת, די מושג פון מציאות השם דארף ווערען ריאליסטיש און קלאר און אונזער קאפ,און אזוי ריאליסטיש וואו אונזער קאפ זעעט אז ווען מארבעט מאכט מען געלט,אזוי קלאר דארף אונז זעען אז סאיז דא א רוחניות מציאות פון קדמונו של עולם וואס ער האט באשאפען די גאנצע בריאה,און ער האט עס נישט נאר באשאפען נאר ער איז fully involved און ער פירט אהן די גאנצע מעשה,ער האט נאר ארויפגעלייגט א שטארקע האטעל אויף אונזער שכל קוק און אונז זעמיר נישט דיע מציאות. אכן אתה קל מסתתר,ער באהאלטסיך און פאר רוב פאר אונז זעעט נישט אויס אז דאס איז די מציאות חיי יום יומיות,און דאס איז די מציאות פון גלות הדעת,אז הגם ווען מפרעגט אונז גלייב אונז,איז דאס אבער נישט א רילאסטישע מציאות און אונזער קאפ.
פארוואס האט מען מתקן געווען אזאך וואס רוב מענטשען טוען נישט אויף די פערפעקט מהלך דאס איז בעצם א הורדה פון די עצמיות הדבר אבער למעשה איז עס נישט קיין הורדה, סטייטש בעצם בזמן המקדש ונבואה האטיך א מענטש געדאווענט ווען ער האט געדארפט עפעס,די מציאות אז אונז ווערען געפירט דורך א כח הנעלם איז געווען א דבר פשוט סאיז נאר געווען נסיונות פון ע״ז פון זיך ח״ו מקשר זיין און באקומען שפע פון די אמצעים און זיך אפהאקען פון די אדוני האדונים. די גאנצע מושג פון תקנת התפילה איז געקומען מכח ביטול נבואה האט מען געדארפט מאכען א סיסטעם, א סיסטעם נעמט אוועק פון פנימיות הענין. מאידך גיסא ווען א מענטש איז קאממיטעד צו דאווענען דריי מאל א טאג איז דיך די פשט אז ער גלייבט אז גאט איז זיין בעה״ב איז די עצם גיין דאווענען און די קאממיטמענט איז און א וועג נאך שטערקער פון א תפילה בכוונה אהן קאממיטמענט,ווייל דאס ווייזטיך אז דיין אמונה איז דבר קבוע און די ריקסטיך נישט אוועק פון דעם אפילו די שפירסט נישט די מציאות,און דאס איז דיך די יסוד און די סוד פון אמונה פשוטה וואס און אוועג איז אסאך שטערקער וואו א אמונת המורגש.
קאן זיין אז ס'האט אויך צו טוהן מיט דעם אז קינדער קאנען נישט היינט צוטאג די בעיסיק לשון הקודש, אזוי אום אז אפילו ווען מען זאגט עס אביסל שנעלער, זאל מען וויסען וואס די ווארט מיינט.
כוונה דארף מען צו ערשט וויסען די טייטש פון די ווארט, און אז מען ווייסט די ווארט טייטש קאן מען אינזין האבען טיפער.
1. מיין שאלה איז אויב איז טאקע נישט מעגלעך צו קענען אינזינען האבן ''גאנץ שמו''ע פון אנהייב ביז צום סוף'', איז פארוואס איז עס חיויב אויף יעדן איינציגער איד. .
כ'האב געטראפן איינעם מאכן א שטיקל סיכום
המתפלל - צריך שיכוין את לבו בכולן, ואם אינו יכול לכוין בכולן - יכוין את לבו באחת. אמר רבי חייא אמר רב ספרא משום חד דבי רבי: באבות
בסוף פרק רביעי (ל' ע"ב) למדנו בשם רבי אלעזר "לעולם ימוד אדם את עצמו, אם יכול לכוין את לבו - יתפלל, ואם לאו - אל יתפלל". התוספות והרא"ש מסבירים שגמרא זו מתפרשת על פי הנאמר בסוגייתנו, שכוונת רבי אלעזר היא רק לברכת אבות, שאם משער בעצמו שאינו יכול לכוון אפילו בברכת אבות - אל יתפלל. לעומת זאת המאירי (ל' ע"ב, ד"ה תפילה) מפרש שיש מחלוקת בין הסוגיות, ולדעת רבי אלעזר צריך לכוון בכל התפילה ולא רק באבות. בסוגייתנו הוא מביא מחלוקת בפסיקת ההלכה, מקצת הגאונים פוסקים כסוגייתנו שהכוונה מעכבת רק בברכת אבות, ויש מי שאומר שצריך לכוון בכל הברכות.
אולם המאירי (בסוף פרק רביעי) מביא בשם 'גדולי עולם' שדברי רבי אלעזר שאם רואה שאינו יכול לכוון לא יתפלל נאמרו לדורות הראשונים שהכוונה הייתה מצויה להם, אבל בדורות שלנו שאין הכוונה מצויה כל כך - ישתדל להתפלל בכוונה, ואם אינו יכול - אל יפטור את עצמו מתפילה, וכן מובא במרדכי (עירובין סי' תקי"ב).
בדברי הרמב"ם מובא הדין שבסוגייתנו בלשון בדיעבד, כלומר שאם התפלל וכוון לבו בברכת אבות בלבד אינו צריך לשוב ולהתפלל. הביאור הלכה (ד"ה ואם אינו הראשון) מדייק מכך שדעת הרמב"ם שרק בדיעבד יצא אם כוון בברכת אבות בלבד, אך לכתחילה אם משער שאינו יכול לכוון בכל הברכות, אף שבברכת אבות יוכל לכוון - לא יתפלל. אולם השולחן ערוך כותב כדברי התוספות והרא"ש שאם משער שיוכל לכוון בברכת אבות - יכול להתפלל לכתחילה את כל התפילה. עם זאת הביאור הלכה במסקנתו כותב שאפשר שגם הרמב"ם מודה לדין זה
אז איינער וויל זיך פטור'ן אדער פארענפערן פארוואס ס'איז נישט שייך צו אינזינען צו האבן און בפרט בימינו, קען איך (וואלט איך ווען אפשר) בענגען נאך 1000 מראי מקומות אז ס'איז אוקיי. אבער טייערע אידן מ'קען און ס'איז מעגלעך צו קענען דאווען "גאנץ שמו"ע בכונה"
