BLOG

Is alles betekenisvol, of net willekeurig?

Gebeurt alles met een reden, of gebeurt het gewoon? Worden we geleid door een hoger ding, of staan we er alleen voor? Veel mensen vragen het zich af. Want het antwoord maakt een verschil. Het bepaalt de zin en invulling van ons leven.

Moet je betekenisvolle dingen doen, de mensheid technologisch en maatschappelijk vooruit helpen? Het heelal veroveren? Zoveel mogelijk liefde ervaren, via je persoonlijke relaties verbinding verspreiden? Stilzitten en het wezen van Leven en Zijn doorgronden? Voortplanten en de soort helpen overleven? Niks van dat alles, je zin doen en jezelf amuseren met dat lijf dat vanalles kan voelen en doen?

Zijn er grotere krachtenaan het werk? Is er ergens een hoger bewustzijn dat individueel ingrijpt in ons lot en een plan heeft voor ons? Of spelen er ingebouwde universele wetmatigheden die actief worden wanneer we ermee in overeenstemming zijn? Een soort quantumreactie: wanneer wij een bepaalde energie uitstralen, resoneert de wereld rond ons mee en gebeuren er dingen.

Er wordt wel eens gesproken van synchroniciteit: nét op dat moment gebeurde dat ene ding, dat kan toch geen toeval zijn! Je spreekt uit dat je je werk beu bent en de dag erop mailt die oude collega je dat ze op zoek zijn naar iemand. Je beslist om iets aan je fysiek te doen en de dag erop ontmoet je een Personal Trainer op een feestje. Je loopt gespannen en iemand bekrast en beplast je geparkeerde auto.

Of maken wij gewoon graag een sluitend verhaalvan de chaotische, onpersoonlijke maalstroom die het leven werkelijk is, om onszelf het gevoel te geven dat we speciaal zijn en aan het stuur zitten?

Of ergens tussen de twee…?

Wat is de vraag eigenlijk?

Hoe verleidelijk het ook is om te verdwijnen in die reflectie, het is eigenlijk niet de juiste vraag. Ten eerste omdat we op dit moment het antwoord niet kunnen achterhalen. Er zijn theorieën, maar geen zekerheid.

Waar we níet naar moeten gissen, is de impact van ons antwoord. Wat we geloven over het leven, bepaalt ons leven.

Geloof is een gesloten cirkel: als je erin gelooft, zie je overal signalen die je geloof bevestigen. Als je niet gelooft, zie je bewijs dat aantoont dat geloof quatsch is. Uiteindelijk is het gewoon een keuze die je kan maken.

Wanneer we ons gegidst voelen, ondersteund door een grotere kracht die ons omringt, gaat het leven vaak vlotter. We vinden troost en lessen in tegenslagen, in plaats van ons het slachtoffer van een kil en hard universum te voelen. We durven kansen nemen die op ons pad komen, want zijn ze er niet voor ons gezet…? We openen ons hart voor nieuwe mensen, want ze zijn er om ons iets bij te brengen. Kortom, we hebben overal een goeie uitleg voor.

Net zoals geloven in jezelf je meer kans op succes geeft, geeft geloven in een soort voorbestemdheid of hogere kracht je meer kans op innerlijke rust en geluk. Minder zorgen, meer tijd voor actie en genieten.

Langs de andere kant geeft de keuze voor het geloven in geen geloof, in een onpersoonlijk universum ook troost en zelfs kracht. Er zit geen oordelend opperwezen op je vingers te kijken. Je kan en mag eigenlijk doen wat je zelf wil, er zijn geen regels. Je bent vrij! Niks is echt belangrijk of verplicht, behalve dat het voor jou zinvol en leuk is.

Welke keuze maak jij?
Welke impact heeft dat op jouw leven?

Hoe geloof jij?

De next level is dan hoe intelligent je gebruik maakt van je geloof. Blind geloof waarbij je je eigen verantwoordelijkheid afgeeft en alles laat afhangen van krachten buiten jezelf, is volgens mij niet de manier. Zowel een oppermachtige God als een leeg, onverschillig heelal maken ons klein en machteloos.

Ik kies om erin te geloven dat ik impact heb en betekenisvol ben. Soms overvalt het gevoel van zinloosheid me wel, en laat ik mijn hoofd hangen in existentiële wanhoop. Maar mijn uiteindelijke keuze is voor – of naar – grootsheid.

Eens gekozen, schikt het leven zich naar onze keuze– zowel de groene lichten als de weerstanden. Wat ons overkomt is niet zomaar geschonken of aangedaan, het zijn onderdelen van het pad dat we zelf kiezen.

Geloof je dat alles je gegund is, dat je als een god kan scheppen wat je wil? Dan gebeuren dingen als vanzelf, en wat gebeurt interpreteer je als een teken dat het zo gewild was. Wat nog niet is, is zeker onderweg. Geloof je echter dat alles het een overlevingsstrijd is, dat je loyaal moet zijn aan omgevingen die je geen deugd doen… dan is het al een stuk minder.

Maar wie zijn we dan, in het grotere geheel…?

Misschien zijn we wel allemaal het universum

Ik heb dat altijd nogal een moeilijke statement gevonden. Ik voel me namelijk helemaal niet het universum, eerder een stoffelijk, sterfelijk strevertje. Maar ik vond een metafoor die me dichterbij brengt, check it:

Stel je voor dat jij het universum bent. Je kan jezelf en alles erin creëren. Tijd, ruimte, materie, wezens, zintuigen… je kan alles in een vingerknip scheppen en ontbinden. Miljoenen werelden creëren en alles meemaken, tot in het oneindige. Plezant! Maar eens je alles gedaan en geschapen hebt, wat doe je dan nog?Als je alwetend en almachtig bent, wat valt er als nieuwsgierige en speelse oneindigheid nog te beleven?

Misschien is de ultieme ervaring voor zo’n entiteit dan wel om niet meer alles te kunnen en te weten. Je zou dan een deel van jezelf afsplitsen dat niet weet dat het jou is. Zo kan dat deel van jou jouw scheppingen beleven zonder te weten hoe het zal aflopen. Laat het maar lekker ontdekken en prutsen. Spannend! Om dan met al die ervaringen terug te keren naar de bron.

Wat als wij allemaal afgesplitste deeltjes zijn van het universum dat zichzelf beleeft, via ons? Geen oppermachtige goden maar ook niet die eenzame organismen die er maar het beste van maken. Delen van het grotere geheel met een missie: het leven beleven op alle mogelijke manieren.

Hoe zouden we het grootste verlangen van dat universum kunnen realiseren? Wat is de ultieme ervaring die wij kunnen meebrengen naar de bron? Wetende dat we onze beleving zelf kunnen kiezen, weliswaar beperkt door de fysieke realiteit waarin we ons bevinden (ons bewustzijn en de fysieke realiteit).

Wat zou je geloven over jezelf, de wereld, het leven…?Hoe zou je dan je leven leiden?

Met andere woorden: Wat is voor jou het ultieme leven?

Een video die daar naar verwijst is het prachtige ‘The Egg’ van Andy Weir (de stem van de mindfulness-app Headspace)

Je hebt je keuze al gemaakt

Misschien vind je dit allemaal nogal zweverig en abstract. Voor mij is het echter superconcreet. Dit bepaalt nu al jouw basishouding in het leven. Wat je er wil uithalen, waar je grenzen trekt, wat je doet opleven en zin geeft… Je hebt hier nu al een visie op, misschien nog niet helemaal bewust.

Daardoor kom je mogelijks in conflict met jezelf. Eén deel hoopt op een hoger wezen dat voor jou een lot in gedachten heeft, een ander deel breekt cynisch alles af dat niet rechtstreeks en zintuiglijk te bewijzen is. Als je moest kiezen, welke zou je nemen?

“Wat geloof ik (Benjamin) zelf?

Allemaal goed en wel, maar hoe ziet dit er concreet uit in relaties, werk, gezondheid…? Hier een aantal zaken die voor mij gelden en werken.

Wat is de zin van het leven? Ik geloof dat het leven vooral zichzelf wil ervaren. Ik geloof dat alle vormen van schepping en expressie waarde hebben. Van het tastbare, technologische en maatschappelijke, over alle vormen van kunst en cultuur tot de kleine dagelijkse genietingen: gezelschap, lekker eten, seks, de zon op je huid…. Het zijn allemaal uitingen van leven, vormen van Zijn.

En ik geloof dat mijn bijdrage als persoon miniemis in het grotere geheel. En dat ik ze toch moet doen, zoveel mogelijk. Niet inkrimpen en klein worden. Maar stralen, moedig zijn, scheppen. Op alle vlakken. Waar ik niet straal en groei, heb ik werk. In mijn creaties, mijn relaties, mijn gezondheid, mijn energie en aanwezigheid… Maar ik geef mezelf ook ruimte: ik kan maar zoveel dingen realiseren. Het zal nooit af zijn, want het werk is letterlijk oneindig. Wat ik niet gedaan krijg in dit leven, is voor zij die na mij komen.

Ik geloof niet in voorbestemdheid, en wel in statistische variabiliteit: je hebt geen zekerheid op slagen of falen, maar wel waarschijnlijkheid. Als je de beste kaarten hebt en je verliest toch, is dat geen onrecht maar een uiting van variabiliteit. Ik probeer me niet aan zekerheid vast te klampen, niet te eisen van het leven. Wel leren welke wetmatigheden spelen, mijn aanpak aanpassen en telkens opnieuw mijn kans wagen.

Ik geloof in energie, dat dingen resoneren. Dat je aantrekt wat je uitstraalt – zowel hetzelfde als het tegenovergestelde. En dat je andere dingen helemaal niet aantrekt, als geluidsgolven die elkaar annuleren. Dat je je bewust moet zijn dat wat je denkt en voelt, iets creëert. Dat je dingen niet kan doen verdwijnen of wegduwen, maar er wel laten zijn en dat ze daardoor rust kunnen vinden of transformeren.

Ben benieuwd naar die van jou!