BLOG

Als coach wil je je toets zo licht mogelijk houden, zodat je coachee zoveel mogelijk van het werk zelf doet.

In deze video ontdek je een aantal niveaus van inbreng, van licht naar zwaar.

Ze helpen je om meer ruimte te geven aan je coachees en toch ook meer resultaat te halen uit je sessies.

Hoe zwaar weeg jij op je gesprekken?

Onlangs had ik een gesprek met mijn coachee G., waarin ik er mezelf naar het einde toe op betrapte dat ik een suggestie aan het geven was. Ik zei iets in de zin van: ‘Wat als die gedachte als een jas was die je al jaren draagt, maar die je ook gewoon kan afdoen?’ Echt suggestief dus.

Na het gesprek dacht ik: ‘Hoe komt dat nu?’ Wat bewoog me ertoe om dat in het gesprek te droppen?

Dan besefte ik dat ik doorheen het gesprek altijd zwaarder was gaan wegen. Daarmee bedoel ik dat mijn beelden, mijn visie, mijn mening steeds meer plek begonnen in te nemen.

Ik was nochtans lekker licht begonnen. ‘Wat zou een goed resultaat zijn, hoe ziet het er nu uit, wat betekent … voor jou?’

Maar ergens in de loop van het proces voelde ik meer neiging om zelf iets in te brengen. Op zich is dat OK – zolang je het daarna teruggeeft aan je coachee (‘Hoe is dat, als ik dat zeg?’) en terugkeert naar een lichte, open houding.

Maar hier is het ding: ik was blijven stekenin die zwaardere modus. Iets in mij had blijkbaar beslist dat het niet zou lukken zonder mijn inbreng, en ik was het blijven doen.

Dit vind ik voor mezelf een mega inzicht!Ik besef dat ik dat wel al vaker gedaan heb. Ik begin licht en weeg dan wat meer door, en keer niet meer terug. Ik strand eigenlijk in een bepaalde houding ten opzichte van mijn coachee.

Een coachee kan soms wel eens een duwtje gebruiken, maar kan daarna vaak ook wel zelf verder. Zoals een steentje dat een stroom blokkeert, dat losschiet en de stroom bevrijdt.

Hoeveel keer heb ik al de eigen vernieuwde beweging van mijn coachees afgeremd door ze eerst mooi in gang te steken, om dan het proces verder over te nemen vanuit een (onbewuste) veronderstelling dat het anders niet zou stromen?

Dat brengt me tot mijn nieuwe focus voor mijn komende gesprekken: telkens terugkeren naar de lichte, open aanwezigheid.

Ik maakte een video over hoe dat er concreet kan uitzien, via 5 Stadia van Inbreng. Van volledig open en het werk zichzelf laten doen tot oplossingen aanreiken. En vooral: alles dat ertussen ligt.

Hoe ervaar jij dat? Ik lees het graag in de comments!