BLOG

Om op die vraag te antwoorden, moeten we terug naar de aard en het doel van coaching.

Coaching wil mensen in beweging krijgen, intern en extern. Dat doet de coach door zaken uit de coachee zelf te halen – beter: uit de coachee te laten komen.

Dus hoe laat je iets uit een persoon komen?Wat is het verschil in impact tussen een stilte, een open vraag en een suggestie? Ze zijn allemaal op hetzelfde resultaat gericht, toch?

Wat als er maar niks komt, en jij hebt een mooi kader of een lumineus idee? Of een ervaring uit je eigen leven die je kan delen? Waarom niet…?

Inderdaad, waarom niet. Zolang het doel en de aard gerespecteerd worden: mensen laten bewegen, uit zichzelf.

Het verschil zit hem in de ruimte die de coachee krijgt om zelf zijn beweging te maken. Teveel ruimte en er gebeurt niks, want de coachee zit zelf vast. Te weinig ruimte en de eigen beweging van de coachee wordt afgesneden en valt stil.

Het is een fijne balans, een dynamische dans.

Een paar nuttige danspassen vind je in mijn video over de levels van insteek . Daarin leg ik je uit hoe je zaken in eerste instantie uit de coachee laat komen, en om langzaam je niveau van suggestiviteit opbouwt.

De grijze zone van advies geven

Zolang een suggestie een prikkel blijft waar de coachee zelf iets mee kan doen – of niets.

Het risico is dat je als coach zelf begint te sluiten, en blijft steken in suggestiemodus. Of dat je verbonden bent aan de bevestiging van je coachee dat wat jij aanreikte waardevol is.

Voor mij is een suggestie een steekje, een mogelijkheid. Een vrijblijvende input.

Iets dat mij soms ook bevrijdt van een knagend stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: ‘Doe dan toch gewoon…!’

Zolang je na je sturing weer kan zakken naar open ontvankelijkheid en nieuwsgierige exploratie van wat er ook komt.

Hoe ga jij om met advies, suggesties… en hoe zorg je ervoor dat de beweging uit je coachee zelf blijft komen?